Αναστάσιος: Οι ασθένειες, ο θάνατος και το θαύμα πάντα συνόδευαν την ζωή του

«Ο δικός μας Αναστάσιος» όπως τον αποκαλούσε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο παπά Αναστάσης των κατηχητικών σχολείων της Ελλάδος, ο Αναστημένος ο Kariuki δηλαδή του Ναιρόμπι και της Αντίς Αμπέμπα, ο Αναστάς της Αλβανίας ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος βρίσκεται πλέον στην χώρα των Ζώντων.

«Στον Αναστάσιο της καρδιά μας» είναι η αφιέρωση του κορυφαίου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδώρακη στη διάρκεια της συναυλίας στο Πολιτιστικό Κέντρο του Καθεδρικού Ναού της Αναστάσεως του Χριστού στα Τίρανα τον Νοέμβριο του 2017….

Ελονοσία… άσθμα, πολλαπλές επεμβάσεις στα μάτια, λοιμώξεις, καρκίνος… και τελικά πολύοργανικη ανεπάρκεια

Θεέ μου, προσπάθησα να Σ΄ αγαπήσω…

Επί 80 και πλέον χρόνια ο κατά κόσμον Αναστάσιος Γιαννουλάτος έδινε μάχες για την Εκκλησία, αγωνιζόταν για τον Χριστό και επί 40 χρόνια η υγεία του κρεμόταν από μία κλωστή. Μια κλωστή που κόπηκε στην γενέτειρα του την Αττική γη και στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» καθώς δεν μπόρεσε ν αντιμετωπίσει την λοίμωξη και την πολυοργανική ανεπάρκεια που προκάλεσε.

Κι όμως οι ασθένειες, ο θάνατος και το θαύμα πάντα συνόδευαν την ζωή του Αναστασίου γι’ αυτό και ένα από τα πρώτα έργα του στην ερειπωμένη, το 1992, οπότε και εκλέχθηκε, Εκκλησία της Αλβανίας ήταν η δημιουργία πολυδύναμων ιατρικών κέντρων της Εκκλησίας.

Τις μάχες του αυτές άρχισε να τις δίνει απ’ όταν ήταν έμβρυο και τις εξομολογήθηκε ο ίδιος πολλές φορές αλλά ιδιαίτερα στο βιβλίο «Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος πορευόμενος» μέσα από μια σειρά συνομιλιών που είχε με τους συναδέλφους Νατάσα Μπαστέα και Μάκη Προβατά – εκδόσεις Πατάκη 2021 -.

«Κυρία Ρωξάνη είστε πολύ αδύναμη και το παιδί που κυοφορείται δεν θα γεννηθεί γερό»

«Κυρία Ρωξάνη είστε πολύ αδύναμη και το παιδί που κυοφορείται δεν θα γεννηθεί γερό. Δεν πρέπει να το κρατήσετε, διότι ούτε εσείς θα ζήσετε ούτε και το παιδί» είπε ο γιατρός στην μητέρα του. Η κυρία Ρωξάνη, αφηγήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος «νιώθει ότι έχει μόνο μια επιλογή. Φεύγει και πηγαίνει στην Ευαγγελίστρια στον Πειραιά. Γονατίζει και ψιθυρίζει «Παναγία μου, εγώ αυτό δεν μπορώ να το κάνω θα κρατήσω το παιδί και ας γίνει ότι θέλει εσύ. Το παιδί της τελικώς, προσέθετε, γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1929 στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιώς. Ημουν εγώ»…

Το 1964 και ενώ ταξίδευε από την Καμπάλα της Ουγκάντας με προορισμό την Γενεύη σταθμεύει στην Αντί Αμπέμπα και όπως γράφει στο ημερολόγιο του. Από την Καμπάλα για την Γενεύη στην «Ελονοσία πυρετός ακατέβατος… «Είχα την αίσθηση, αφηγείται στους συναδέλφους «ότι βρισκόμουν στις παρυφές του τέλους τη ζωής… Μόνος σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο αναπνεύοντας με δυσκολία… Εξαντλημένος πρόλαβα να ψιθυρίσω μια σύντομη προσευχή που την θυμάμαι ακόμη τώρα: Θεέ μου μπορεί να έχεις πολλά παράπονα από εμένα αλλά γνωρίζεις ότι προσπάθησα να Σε αγαπήσω. Αποκοιμήθηκα και το πρωί ήμουν μια χαρά»…

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 24.10.2004, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Στα Θεοφάνια ο Αρχιεπίσκοπος δεν απουσίαζε ποτέ όσο άρρωστος και αν ήταν. Ηταν η δεύτερη φορά στη ζωή του μόλις την περασμένη εβδομάδα που η υγεία του παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση την παραμονή της γιορτής και ω του θαύματος και με την βοήθεια των γιατρών του μπόρεσε να ανακάμψει… Γι αυτό και όλοι οι συνεργάτες του πίστεψαν ότι τα δύσκολα πέρασαν…

Όπως πέρασαν και το 1989 αφού όπως ο ίδιος αφηγήθηκε: «εξω βροχή. Αστάματητη, Τροπική βροχή. Μέσα βήχας, απεύθυμενος. Ασθματικός βήχας. Πόνος, ανησυχία, αδιέξοδο, ελπίδα. Αφρικανική σταυροαναστάσημη εμπειρία. Φωνή Κυρίου επί των υδάτων, Φωνή Κυρίου συσσείοντος ερήμον Κάδης, Συσσείοντος την αναπνοή, τα όνειρα και τον πόθο της Αφρικής…(…).Η τροπική βροχή σταμάτησε. Ο ήλιος πάλι καίει. Όσο κρατάει η αντοχή. Εν Ιορδάνη εν Nairobi hospital. Ο επιφανείς Χρηστός, Θεός δόξα σοι».

Αμήν:

Από την ώρα που ο Αρχιεπίσκοπος διακομίστηκε από το νοσοκομείο Τιράννων στον Ευαγγελισμό όλοι οι στενοί του συνεργάτες γνώριζαν ότι η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη…. Κι όμως όλοι ήλπιζαν….

Ο ίδιος όμως φαίνεται ότι γνώριζε καλύτερα από τον ίδιο τι ακριβώς του συνέβαινε…

Ηρεμος… Δεχόταν αδιαμαρτύρητα τις μεταγγίσεις αίματος… τα φάρμακα…. Τους ορούς και είχε πλήρη εμπιστοσύνη στους γιατρούς του… άλλωστε ορισμένους τους ήξερε χρόνια από τα κατηχητικά της Χριστιανικής Φοιτητικής Ενωσης…

Όπως γνώριζε ότι και το τέλος πλησίαζε… «Αμήν» ήταν η απάντηση του όταν ρωτήθηκε: «γέροντα πως είστε» από έναν από εκείνους τους κληρικούς που μεγάλωσαν, σπούδασαν και διέπρεψαν στην πορεία των δεκαετιών και στάθηκαν πάντα δίπλα του…

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ