Μια γροθιά! Όταν οι ΛΟΑΤΚΙ έγιναν οι αναπάντεχοι σύμμαχοι των ανθρακωρύχων ενάντια στην Θάτσερ

Ένα πάρτι για τον ακτιβισμό της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ως σύμμαχος των απεργών ανθρακωρύχων έγινε σαν σήμερα. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1984 οι ουρές απλώνονταν στην Camden High Street και η ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης. Αφορμή ήταν η εμφάνιση των Bronski Beat στη συναυλία αλληλεγγύης που ένωσε δύο κοινότητες, φαινομενικά διαφορετικές, στην ουσία τους απόλυτα ίδιες.

Εκείνο το βράδυ οι πολιτικά φορτισμένοι ταραχοποιοί της synth-pop Bronksi Beat άφησαν την ποπ οργή τους να ξεχυθεί σε ένα πλήθος αποτελούμενο από αφοσιωμένους θαυμαστές τους, γκέι ακτιβιστές και απεργούς ανθρακωρύχους από όλο το Ηνωμένο Βασίλειο.

View this post on Instagram

A post shared by Bronski Beat (@bronskibeatofficial)

Η συναυλία με τίτλο Pits and Perverts, ήταν μια αναπάντεχη κίνηση βοήθειας για την οργάνωση των Lesbians and Gays Support the Miners (Λεσβίες και Γκέι Υποστηρίζουν τους Ανθρακωρύχους) που έγινε θρύλος όταν έγινε και το κεντρικό θέμα της ταινίας του 2014, Pride, που δίκαια αποθεώθηκε από τους κριτικούς.

Ο Μάικ Τζάκσον, συνιδρυτής του Lesbians and Gays Support the Miners, της ακτιβιστικής ομάδας ακτιβιστών που είχαν στόχο να συγκεντρώσουν χρήματα για την ανέχεια και τον πόλεμο που είχαν εκτεθεί οι κοινότητες των απεργών ανθρακωρύχων ενάντια στην κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ και να δημοσιοποιήσουν τον αγώνα τους.

«Τον Οκτώβριο του 1984, η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε παγώσει τα κεφάλαια της Εθνικής Ένωσης Μεταλλείων», είπε ο Τζάκσον στη New Journal. «Οι ανθρακωρύχοι και οι υποστηρικτές τους έπρεπε να βρουν νέους τρόπους για να επιβιώσουν».

Η ομάδα LGSM είχε κάνει την κίνηση να αδελφοποιηθεί με κοινότητες εξόρυξης στη Νότια Ουαλία, δημιουργώντας ομάδες υποστήριξης του αγώνα ξεχωριστά από το Εθνικό Σωματείο των Ανθρακωρύχων της Βρετανίας (NUM).

Ο άλλος συνιδρυτής της ακτιβιστικής ομάδας, ήταν ο Mαρκ Άστον.

«Ο Mαρκ ήρθε στο Λονδίνο από το Πόρτρας της Βόρειας Ιρλανδίας στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και είχε γίνει φίλος με έναν νεαρό μετανάστη από τη Γλασκόβη, το όνομα του ήταν Τζίμι Σόμερβιλ», λέει ο Τζάκσον.

«Οι δυό τους γύρναγαν στο Λονδίνο, με αυτές τις χαρακτηριστικές, έντονες προφορές τους, παρέα στην γκέι σκηνή της πόλης σαν δύο μικρά, έξαλλα παιδιά. Ήταν και οι δύο αρκετά μικρόσωμοι αλλά πραγματικά μεγάλοι σε ταλέντο και προσωπικότητα. Περνούσαν υπέροχα» προσθέτει.

Ο Μαρκ – ο οποίος αργότερα έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Συνδέσμου – δεν ήταν ιδιαίτερα ενεργός πολιτικά ενεργός όταν ήρθε για πρώτη φορά στο Λονδίνο.

«Η ζωή του άλλαξε με μια επίσκεψη στο Μπαγκλαντές», λέει ο Τζάκσον.

Ο πατέρας του Άστον διατηρούσε μια επιχείρηση εξαγωγής και εγκατάστασης μεταχειρισμένων αργαλειών στο Μπαγκλαντές. Ο Μαρκ πήγε μαζί του – και αφού είδε τις συνθήκες των εργαζομένων, επέστρεψε στο σπίτι αλλαγμένος.

«Τον συγκίνησε με τρόπο πρωτόγνωρο», είπε ο Τζάκσον. «Όταν επέστρεψε, είχε ακόμα όρεξη για ζωή αλλά είχε αναπτύξει μια πιο σοβαρή, προβληματισμένη, πλευρά. Ήταν καλά διαβασμένος, στοχαστικός και αφυπνισμένος».

Αυτό συνέβη όταν ο πόλεμος ανάμεσα σε ανθρακωρύχους και κράτος ξεκίνησε στη Βρετανία το 1984. Οι δυο τους υποσχέθηκαν ότι δεν θα έμεναν με σταυρωμένα τα χέρια.

«Ο Τζίμι Σόμερβιλ είχε αρχίσει να γίνεται διάσημος», θυμάται ο Μάικ. «Το προφανές ήταν να ζητήσω από τον Mαρκ να ρωτήσει τον Τζίμι και τους Bronski Beat αν ενδιαφέρονταν να κάνουν μια συναυλία για χρηματοοικονομική ενίσχυση».

Οι ακτιβιστές προσέγγισαν την οικογένεια Φούλερ -που ακόμη και σήμερα έχει στην ιδιοκτησία της το Electric Ballroom -τη μουσική σκηνή που φιλοξένησε αυτό το ακτιβιστικό πάρτι για τον αγώνα-, και η συναυλία έγινε γρήγορα sold out.

«Το LGSM είχε δύο στόχους. Θέλαμε να συγκεντρώσουμε κεφάλαια, να μαζέψουμε ρούχα και τρόφιμα», είπε ο Τζάκσον. «Ο δεύτερος στόχος μας ήταν να δημοσιοποιήσουμε την υπόθεση στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα».

Με χωρητικότητα 1.500 αθρώπων, η αίθουσα γέμισε από απεργούς ανθρακωρύχους που είχαν ταξιδέψει στο Λονδίνο.

«Το πρωτόκολλο ήταν ότι ήταν όλοι οι απεργοί είχαν δωρεάν είσοδο», είπε ο Τζάκσον.

«Θυμάμαι ότι περπατούσα μέσα στο πλήθος και αυτός ο νεαρός Σκωτσέζος ανθρακωρύχος είδε ότι φορούσα ένα μπλουζάκι Pits and Perverts. Με ρώτησε αν είχα κάποια σχέση με τη συναυλία. Χαμογέλασα. Ήταν σαστισμένος. Μου είπε ‘Δεν είχα ιδέα ότι μας υποστήριζες…’ Τον έπιασα από τους ώμους, και κοιτάξαμε το πλήθος και είπαμε ‘Κάτι κάναμε’».

Ο Τζάκσον πρόσθεσε ότι η ιδέα ότι οι δύο διαφορετικές κοινότητες –γκέι και λεσβίες από τη μια και ανθρακωρύχοι από τη Νότια Ουαλία από την άλλη– είχαν λίγα κοινά στοιχεία είναι παραπλανητική.

«Γνωρίζαμε ότι υπήρχαν ΛΟΑΤΚΙ άτομα στις απεργιακές κοινότητες, δεν ήταν ποτέ μια υπόθεση ‘εμείς και αυτοί’. Κατάγομαι από το Λάνκασαιρ. Πολλοί από εμάς ήμασταν από περιοχές εξόρυξης. Είχαμε ανάμεσα μας ανθρώπους με ρίζες στην εργατική κοινότητα, φίλους στην εξορυκτική κοινότητα».

Η ομάδα κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερες από 26.000 ευρώ – η συναυλία συγκέντρωσε 6.670 – τα οποία διανεμήθηκαν σε οικογένειες που είχαν ανάγκη.

Και ένα βράδυ σαν αυτό, 40 χρόνια πριν, γράφτηκε ιστορία

Γιατί κατά τη διάρκεια της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων στη Βρετανία (1984-85) επί της αντιλαϊκής διακυβέρνησης της Μάργκαρετ Θάτσερ, οι κοινότητες ενώθηκαν για να παλέψουν σε κοινούς αγώνες των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας.

Η απεργία που συγκλόνισε τη Βρετανία (και τον κόσμο ολόκληρο) ξεκίνησε το Μάρτιο του 1984 ως αντίδραση στο κλείσιμο μιας σειράς από ορυχεία που θεωρούνταν από την κυβέρνηση Θάτσερ μη προσοδοφόρα.

«Φορέσατε την κονκάρδα μας Ορυχεία, όχι Ανεργία. Ξέρετε τι πάει να πει κακοποίηση, όπως και εμείς. Τώρα θα φορέσουμε εμείς τη δική σας κονκάρδα. 140.000 ανθρακωρύχοι τώρα ξέρουν ότι υπάρχουν και άλλοι αγώνες. Δεν θα είμαστε ποτέ πια όπως παλιά».

Κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο, κυνηγήθηκε με άγρια αστυνομική καταστολή και βία και πάλεψε ενάντια στους μηχανισμούς της κυβέρνησης της Σιδηράς Κυρίας να «παγώσει» τα οικονομικά της NUM οδηγώντας τους απεργούς σε εξάντληση και πείνα. Ήταν η εκδίκηση της γιατί μια δεκαετία πριν, στα 70s, η εργατική κοινότητα ήταν δραστήρια και αφύπνιζε συνειδήσεις ενάντια σε διεφθαρμένους πολιτικούς.

Λίγους μήνες μετά την έναρξη της απεργίας, καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς συστήνεται η ακτιβιστική ομάδα Lesbians and Gays Support the Miners – LGSM συμμετέχοντας ενεργά στον αγώνα των εργατών σε πορείες, εράνους, πρωτοβουλίες.

Παρακάμπτοντας γραφειοκρατικές διαδικασίες και συνδικάτα οι 11 τοπικές οργανώσεις του LGSM βοήθησαν τους ανθρακωρύχους ως οι πιο επιστήθιοι σύμμαχοι και φίλοι τους.

«Οι ανώμαλοι υποστηρίζουν τους ανθρακωρύχους»

Η tabloid αυτοκρατορία του βαρόνου των media Ρούπερτ Μέρντοχ που στήριξαν με πάθος την κυβέρνηση Θάτσερ έριξε την προβλεπόμενη λάσπη της με πηχυαίους τίτλους σε εφημερίδες για να κάνει την κοινή γνώμη εχθρική προς τον αγώνα των εργατών και των συμμάχων τους.

Σε ένα από αυτά ο τίτλος τα έλεγε όλα: «Οι ανώμαλοι υποστηρίζουν τους ανθρακωρύχους».

Τα μέλη της ΛΟΑΤΚι κοινότητας βέβαια ήταν εξοικειωμένα με τον χλευασμό και την προπαγάνδα εναντίον τους.

Η LGSM απαντούσε στα δημοσιεύματα με σθένος, και τον Νοέμβριο η ομάδα Λεσβίες Ενάντια στο Κλείσιμο των Ορυχείων (Lesbians Against Pit Closures) δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 1984,από μια ομάδα γυναικών που αποχώρησε από την LGSM λόγω πολιτικών διαφωνιών. Η ατζέντα όμως όλων ήταν κοινή.

Ένα χρόνο μετά την έναρξη της η απεργία έσπασε και οι ανθρακωρύχοι ηττήθηκαν.

Ενωμένη ως γροθιά

Αυτό που έμεινε ήταν η αλληλεγγύη και η ενωμένη γροθιά ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και την κακοποίηση των λαϊκών στρωμάτων.

Μιλώντας στη συναυλία των Bronski Beat o εκπρόσωπος των ανθρακωρύχων της Νότιας Ουαλίας Ντάι Ντόνοβαν απευθύνθηκε στους ΛΟΑΤΚΙ και τους άλλους συμμάχους τους λέγοντας:

«Φορέσατε την κονκάρδα μας Ορυχεία, όχι Ανεργία. Ξέρετε τι πάει να πει κακοποίηση, όπως και εμείς. Τώρα θα φορέσουμε εμείς τη δική σας κονκάρδα, θα σας υποστηρίξουμε. Αυτό δε θα αλλάξει άμεσα, αλλά 140.000 ανθρακωρύχοι τώρα ξέρουν ότι υπάρχουν και άλλα προβλήματα, και άλλοι αγώνες. Μάθαμε για τους μαύρους, τους ομοφυλόφιλους, τον πυρηνικό αφοπλισμό. Και δεν θα είμαστε ποτέ πια όπως παλιά».

Οι εργάτες υποσχέθηκαν και δεν ξέχασαν. Στο Pride του 1985, ανθρακωρύχοι της Ουαλίας ήταν στην πρώτη γραμμή της πορείας του Pride στο Λονδίνο και στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος το 1985, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ μπήκαν στην ατζέντα μετά από την υποστήριξη των μελών της NUM που ψήφισαν μαζικά «υπέρ».

Σε καιρούς που το κίνημα του Pride έχει γίνει μια ευκαιρία για pink washing και μάταιες, άδειες υποσχέσεις για συμπερίληψη αυτή η ιστορία είναι φάρος και αυτή η βραδιά ήταν το πάρτι της ανθρώπινης δύναμης της.

Smalltown, όλοι μας: