Κυριακάτικες τεταρτοκοσμικές αθηναϊκές οδυνηρές ποδηλασίες

Η χειρότερη δοκιμασία των Αθηναίων που έχουν αποφασίσει να περάσουν το Σαββατοκύριακο  στις παραλίες ή σε άλλα θέρετρα της Αττικής, είναι να αιχμαλωτιστούν τις Κυριακές με τα αυτοκίνητά τους, στα φράγματα των κεντρικότερων δρόμων που οδηγούν στην εξοχή. Χρωματιστές κορδέλες που φράζουν τους δρόμους και πλάι σ’ αυτές πελώριοι ένστολοι κορδελοκράτορες της αστυνομίας που εμποδίζουν τους οδηγούς των αυτοκινήτων να προχωρήσουν.

Τα όργανα αυτής της αταξίας απαξιώνουν να πληροφορήσουν τους αιχμαλωτισμένους οδηγούς γιατί αυτή η αιχμαλωσία. Ούτε μια πινακίδα, ένα πλακάτ, ένα πανό, που να πληροφορεί το λόγο του αποκλεισμού.

Αυτό που συνέβη το πρωί της Κυριακής 19/5/24 μέχρι και αργά τις μεταμεσημβρινές ώρες, το μάθαμε από το διαδίκτυο και τις ραδιοτηλεοπτικές ειδήσεις: «Ποδηλατοδρομία»!

Ναι, ποδηλατοδρομία, αλλά σε μια πρωτεύουσα που δεν έχει ούτε ένα σωστό ποδηλατοδρόμιο. Σ’ ένα τεταρτοκοσμικό λειτουργικά αλλά και αισθητικά κράτος που εξισώνει τον πολίτη με τους κωμαστές*  των αθηναϊκών προαστίων της αρχαιότητας.

Είναι ντροπή, για όλες τις προδικτατορικές και μεταδικτατορικές κυβερνήσεις, η απαξίωση των πολιτών, κυρίως νεαρών και μεσόκοπων, που με την ψυχή στο στόμα, αποπειρώνται να κυκλοφορήσουν με ποδήλατο στο κυκλοφοριακό χάος και τους συχνά ενεδρεύοντες κινδύνους, για την αρτιμέλεια και τη ζωή των «ελεύθερων πολιορκημένων» της τεταρτοκοσμικής Αθήνας, από αυτοκίνητα, λεωφορεία και αμέτρητους μεθύστακες της ασφάλτου που ζητάνε και τα ρέστα αντί συγνώμης από τα θύματά τους…

Η άλλη Ευρώπη

Κατά τη γνώμη μου, η υποδειγματικότερη Ευρωπαϊκή χώρα, αληθινός παράδεισος για τους ποδηλάτες, είναι η Ολλανδία. Αστικοί και υπεραστικοί δρόμοι με λωρίδες κυκλοφορίας, όχι μόνον για ποδήλατα, αλλά και παράλληλοι δρόμοι για μοτοσικλέτες, αλλά και πεζούς. Η πρώτη μου ταξιδιωτική εμπειρία από την Ολλανδία ήταν το 1969. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και τα αμέτρητα πάρκα, διάσπαρτα σε πολλά σημεία όλων των αστικών κέντρων. Πάρκα για περίπατο, πικ-νικ στη χλόη και βάλε… Το ίδιο και στο Βέλγιο και ειδικότερα στις Βρυξέλλες. Αλλά και σ’ όλη τη Σκανδιναβία.

Όμως, αφού οι ημέτεροι πολιτικοί αλλά και δημοσιογράφοι (κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι) προτιμούν (πολλοί από αυτούς) αντί να περπατούν ή ν’ απολαμβάνουν και ν’ αντλούν παραδείγματα πολιτισμένης αστικής ευζωΐας σε πολλά σημεία όχι της Ευρώπης αλλά και της Υδρογείου, προτιμούν ν’ αναζητούν ελληνικά μπουζουξίδικα τις βραδινές  ώρες. Λες και θεωρούν ως … «μαύρη ξενιτιά» τη Χάγη, το Όσλο, το Ρέικιαβικ, τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Και έτσι ζητούν ντέρτι παρηγοριά και ευθυμία σε ημέτερα βραδινά κέντρα της αλλοδαπής. «Θου Κύριε, (περαιτέρω), φυλακήν τω στόματί μου».

Και το δικό μας υποδειγματικό παράδειγμα των Τρικάλων

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Δήμος Τρικαίων (Τρικάλων) παίρνει άριστα στην εναρμόνιση της ζωής των Τρικαλινών, προς εκείνη της προοδευμένης Ευρώπης. Το τονίζω αυτό, διότι ο ίδιος δήμος έχει δώσει στους δημότες του υποδειγματικά ποδηλατοδρόμια που έχουν μειώσει ή και μηδενίσει τη βαρβαρότητα των κυκλοφοριακών συμφορήσεων σε άλλες πόλεις.

Ατυχώς η Αθήνα μας και οι δήμαρχοί της προτιμούν το κυκλοφοριακό χάος με τις εκατόμβες των απροστάτευτων πεζών. Και δεν είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό, ότι τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζεται η χρήση των ηλεκτροκίνητων πατινιών που ελίσσονται εντυπωσιακά ακόμη και σε συμφορημένους αστικούς δρόμους. Κανείς δεν το περίμενε, ότι το ξύλινο αυτοσχέδιο πατίνι του ’40-’50 και ’60 θα άφηνε εποχή με τα ρουλεμάν, τους θρυλικούς «ένσφαιρους τριβείς», που περίσσευαν ή τους αντικαθιστούσαν στα εργοστάσια από άφθαρτα ρουλεμάν. Αυτές λοιπόν οι ρόδες με τις μπίλιες ξεσήκωναν με τον μεταλλικό θόρυβο κατά την κίνησή τους τις γειτονιές και θα μείνουν αξέχαστες οι πατινοδρομίες με τα πρωτόγονα πατίνια που ξεσήκωναν τη «λιανομαρίδα», τα παιδιά της γειτονιάς…

——————————–

*Κωμαστές: Σύμφωνα με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, κωμαστές ήταν διάφοροι μεταμφιεσμένοι των περιχώρων της Αθήνας, που κατέφθαναν μεθυσμένοι στα τέλη των Συμποσίων ακάλεστοι, προκαλώντας το γέλιο και την ευθυμία στους συμποσιαζόμενους.