Κι όπως έγραψε ο ποιητής, «μια μάχη στην άκρη της νύχτας»

Υπήρξε λόγιος των γραμμάτων μας, ένας υμνητής της ζωής και των ονείρων. Ο τίτλος που αποδόθηκε στον Τάσο Λιβαδείτη δεν ήταν τυχαίος. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι τυχαίος. «Ο ποιητής του ονείρου και της επανάστασης», ποσό λιτό και συνάμα πόσο περιγραφικό.

Και η βραδιά είναι δίχως άλλο μοναδική, ιστορική μπορεί να «ξεστομίσει» κάποιος περιμένοντας την λυτρωτική ανάσα. Μια νύχτα που μπορεί να υψωθεί σαν λάβαρο μιας «κόκκινης λαοθάλασσας», μια νυχτιά που μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς στο διάβα των χρόνων.

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Λιβαδείτη, στο μακρινό 1952 είχε τίτλο «μια μάχη στην άκρη της νύχτας».

Έξι λέξεις που περιγράφουν με παραστατικό τρόπο αυτό που περιμένουν μυριάδες οπαδοί του Ολυμπιακού σ’ όλο τον κόσμο.

Περιμένουν να κοκκινίσει η πλάση, για να δανειστούμε τα λόγια του μεγάλου Βάρναλη.

Είναι μια «μάχη στην άκρη της νύχτας» αυτή που θα δώσει απόψε ο Ολυμπιακός απέναντι στην Άστον Βίλα. Και για τέτοιες μάχες θαρρείς και γυροφέρνει η τύχη σου στον ντουνιά.

Από εκείνη τη σύναξη στην ταβέρνα του Μοίρα άλλαξαν όλα. Γεννημένα τα ιδανικά του Ολυμπιακού στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, ριζωμένα στα χαμόσπιτα, σε ανήλιαγα στενά και σε προσδοκίες που άγγιζαν μια διάσταση ονειρική.

Ήταν όμως μεγάλη υπόθεση να υπάρχουν προσδοκίες, να μεγαλώνουν τα θέλω γιατί έτσι πεισμώνουν οι καρδιές των ανθρώπων.

Και «κυνηγούν» να πιάσουν το άπιαστο, ορθώνουν ανάστημα στο αδύνατον.

Και για να σταθούμε με προσοχή στο νόημα της βραδιάς, αφουγκραστείτε τους στίχους του Νίκου Καρούζου. «Την καλησπέρα μου στα ιδανικά σας».

Κι επειδή δεν υπάρχει καλύτερος επίλογος από τα «άγια» λόγια του Γιάννη Ρίτσου, «Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του».

Γονατίστε παλικάρια του Ολυμπιακού στους νεκρούς της θύρας 7 και δώστε τον όρκο σας. Ότι θα παλέψετε μέχρι να κοκκινίσει η πλάση, ακόμα περισσότερο.

Και οι στίχοι «ντυμένοι» με Μίκη, γιατί είναι η ώρα της λαοθάλλασας. Κόκκινοι μέχρι το τέλος.