Το κλάμα του αρχηγού της Εθνικής πόλο Γιάννη Φουντούλη, οι συμπαίκτες του και το Παρίσι (pics)

Ο Γιάννης Φουντούλης είχε την τεράστια τιμή, να είναι ο τελευταίος Λαμπαδηδρόμος της Ολυμπιακής Φλόγας πριν αυτή περάσει στα χέρια των Γάλλων διοργανωτών των Ολυμπιακών Αγώνων «Παρίσι 2024».

Ο αρχηγός της Εθνικής πόλο σε μία έντονη συναισθηματικά στιγμή, συνοδευόμενος από τους συμπαίκτες του, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, άναψε το βωμό στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στο τέλος της Λαμπαδηδρομία επί ελληνικού εδάφους.

Ο Φουντούλης μίλησε στο athlete365, την πρωτοβουλία της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για τους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων και περιέγραψε με γλαφυρό τρόπο τα έντονα συναισθήματα που βίωσε.

«Στο Παναθηναϊκό Στάδιο, μπορείς να νιώσεις την ιστορία των αρχαίων Αγώνων. Μπορείς να αισθανθείς την παράδοση που ενέπνευσε τους σημερινούς Αγώνες. Είναι ένα μοναδικό συναίσθημα, ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω. Βλέπεις τους Ολυμπιακούς Κύκλους και αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει να είσαι αθλητής Ολυμπιακών Αγώνων.

Ως αθλητές, έχουμε συνηθίσει να εκπροσωπούμε τις χώρες μας σε αγώνες και να εξασκούμαστε καθημερινά για να φτάσουμε στην κορυφή. Εχουμε ζήσει συχνά στιγμές που βρισκόμαστε στο προσκήνιο, είτε παίρνουμε ένα μετάλλιο είτε γιορτάζουμε μια νίκη. Αλλά η μεταφορά της Φλόγας δεν έμοιαζε με τίποτα που να έχω ξαναζήσει. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ένιωθα δέος για όλα όσα μου συνέβαιναν.

Είχα σκεφτεί ότι όταν έρθει η ώρα να μεταφέρω τη Φλόγα, θα ήμουν ήρεμος. Ότι δεν ήταν κάτι δύσκολο να γίνει. Αλλά κατά τη διάρκεια της πρόβας την Πέμπτη, μια μέρα πριν από την επίσημη Τελετή Παράδοσης, έμεινα έκπληκτος από την πίεση που ένιωσα.»

Ο αθλητής της ομάδας πόλο του Ολυμπιακού, στάθηκε στο γεγονός ότι αυτή τη μοναδική στιγμή, δεν την έζησε μόνος του, αλλά είχε στο πλευρό τους, τους συμπαίκτες του, με τους οποίους στο Τόκιο κατέκτησε το ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο.

«Την Παρασκευή ήταν 30.000 με 40.000 κόσμος στο γήπεδο και η ενέργειά τους μεταφέρθηκε σε εμάς. Ο ενθουσιασμός τους με βοήθησε να καταλάβω ότι αυτό που κάναμε είχε μεγάλο νόημα για τόσους πολλούς. Δεν υπάρχουν Ολυμπιακοί Αγώνες χωρίς τους θεατές και η Τελετή ήταν μια πραγματική υπενθύμιση του ρόλου που παίζουν στην καριέρα μας.

Ήταν επίσης μια υπενθύμιση της αξίας της ομαδικής δουλειάς. Ως αρχηγός, ήταν δική μου ευθύνη να εκπροσωπήσω την ομάδα υδατοσφαίρισης και τον ελληνικό υγρό στίβο, αλλά ήταν μια συλλογική προσπάθεια. Καθώς παρακολουθούσαμε τη συγκέντρωση, είπαμε ο ένας στον άλλο: «Ας το απολαύσουμε αυτό γιατί είναι μια ευκαιρία που δίνεται μια φορά στη ζωή». Ήμουν τόσο τυχερός που δεν ήμουν μόνος. Όταν μπήκαμε στο γήπεδο και η αγωνία μου μεγάλωσε, με στήριξαν όπως θα έκαναν στην πισίνα. Με ενέπνευσαν να χαμογελάσω.»

Για τον αρχηγό της Εθνικής πόλο που θα διεκδικήσει και στο Παρίσι ένα ακόμη Ολυμπιακό μετάλλιο, ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή που κάτι τόσο έντονο, τον οδήγησε να βάλει τα κλάματα. «Δεν είμαι πολύ συναισθηματικός τύπος, αλλά ήταν πραγματικά μια μαγική στιγμή. Μόνο μια φορά στο παρελθόν, όταν είδα για πρώτη φορά τη νεογέννητη κόρη μου, ένιωσα τόσο έντονα που έβαλα τα κλάματα. Δεν περίμενα ποτέ να νιώσω αυτά που ένιωσα στο Καλλιμάρμαρο. Το να μεταφέρω τη Φλόγα είναι μια από τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μου.

Εάν έχετε ποτέ την ευκαιρία να μεταφέρετε μόνοι σας τη Φλόγα ή να πάρετε μέρος στη Λαμπαδηδρομία με άλλο τρόπο, είναι μια εμπειρία που σας προτείνω ανεπιφύλακτα. Θα το θυμάστε για το υπόλοιπο της ζωής σας. Έχω μιλήσει με άλλους αθλητές που μου είπαν ότι τους έκανε να αισθάνονται ακόμα πιο συνδεδεμένοι με τους Αγώνες και ο ένας τον άλλον.

Η Φλόγα είχε αυτό τον αντίκτυπο και σε μένα. Οι συμπαίκτες μου και εγώ έχουμε προκριθεί για το Παρίσι 2024, και αυτό που έγινε ενισχύει το κίνητρό μας να πιέσουμε τους εαυτούς μας για να πετύχουμε τους στόχους μας. Τώρα είμαστε ακόμη πιο ενθουσιασμένοι για τη συμμετοχή μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του καλοκαιριού.»