Ίπσουιτς: τα ξεχασμένα μεγαλεία πήραν …εκδίκηση!

Χάνονται οι ομάδες; Όταν αυτές δεν είναι μόνο …σφραγίδες όπως συμβαίνει συχνά πυκνά στα μέρη μας, ασφαλώς και η απάντηση είναι αρνητική. Ειδικά όταν έχουν ιστορία και παρελθόν με κατακτήσεις τροπαίων και πρόσωπα σημαντικά που είτε φόρεσαν τη φανέλα τους είτε ηγήθηκαν μιας προσπάθειας με αίσιο τέλος.

Θα έλεγε κάποιος ότι πολλά από τα ανωτέρω συμπυκνώνουν το διήμερο (και όχι μόνο) που έζησαν οι φίλοι της Ιπσουιτς στην Αγγλία. Οι νεότεροι, προφανώς και δεν έχουν πολλά ακούσει για την ομάδα με την κλασική μπλε φανέλα- κι αυτό γιατί υποβιβάστηκε από την Πρέμιερ Λιγκ το 2002 και έκτοτε χάθηκε στην άγονη γραμμή του βρετανικού ποδοσφαίρου.

Αλλά και πάλι…Πώς να προσπεράσεις ή πώς γίνεται να μην έχεις πληροφορηθεί ότι η Ιπσουιτς είναι μια ομάδα με τρόπαια στην Αγγλία, ενώ έχει πανηγυρίσει και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1981 σε διπλούς τελικούς απέναντι στην ΑΖ’ 67;

Το βράδυ του Σαββάτου η πόλη δεν κοιμήθηκε. Δευτεραθλήτρια μεν, αλλά η Ιπσουιτς ολοκλήρωσε μια τρελή κούρσα στην Τσάμπιονσιπ έχοντας εξασφαλίσει την άνοδο στο κλαμπ των ισχυρών. Για τους λάτρεις του αγγλικού ποδοσφαίρου, άξιζε να ανέβει και κυρίως έλειπε από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.

Όπως εκείνα τα ένδοξα χρόνια της αρχής της δεκαετίας του ’80. Όταν η Ιπσουιτς είχε στις τάξεις της έναν κλασικό σέντερ φορ, τον Πωλ Μάρινερ, έναν τύπο με μακρύ μαλλί που έβαζε με απίστευτη ευκολία γκολ και φόρεσε παράλληλα τη φανέλα με τα Τρία Λιοντάρια.

Αγωνίστηκε στο ευρωπαϊκό του 1980, δύο χρόνια μετά στο Μουντιάλ της Ισπανίας, ο Μάρινερ άφησε το στίγμα του αλλά δεν ακούστηκε τόσο πολύ όσο ενδεχομένως θα άξιζε. Και «έφυγε» πριν από δύο χρόνια, αλλά για πάντα συνοδεύει αναμνήσεις που έχουν να κάνουν με την καλύτερη Ιπσουιτς όλων των εποχών.

Επιστροφή στο σήμερα: μόλις ο ρέφερι σφύριξε τη λήξη της αναμέτρησης με την Χάντερσφιλντ, χιλιάδες οπαδοί μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, δημιουργώντας μια τρομερή ατμόσφαιρα στο θρυλικό Πόρτμαντ Ρόουντ. Γαλάζιοι καπνοί. Λάμψη στον αέρα. Βεγγαλικά. Και όλη η πόλη στο πόδι για την Ιπσουιτς που λες και αφήνει πίσω 22 χρόνια εξορίας και επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο, έχοντας κάνει δύο ανόδους σε ισάριθμα χρόνια.

Ο Κίεραν ΜακΚίνα, τεχνικός της ομάδας, ασφαλώς και αξίζει εύσημα για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κατάσταση και το πώς αυτός πέτυχε τον στόχο. Δεν ήταν εύκολος. Πριν από περίπου έξι χρόνια, συνεργαζόταν στο Μάντσεστερ και τη Γιουνάιτεντ, με τον «πολύ» Ζοσέ Μουρίνιο. Αποφάσισε, όμως, να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο και η αναγνώριση που εισέπραξε, μαζί με τους ποδοσφαιριστές του, υπήρξε μοναδική.

«Δεν είμαι σίγουρος ότι θα γίνει ξανά έτσι. Με τον τρόπο που το κάναμε», είπε ο MακΚίνα απευθυνόμενος στους οπαδούς και βγάζοντας ένα αίσθημα προσωπικής επιδοκιμασίας. Αν κάποιος ήθελε να γυρίσει πολύ τον χρόνο πίσω και σε άλλους αξιομνημόνευτους προπονητές της Ιπσουιτς, ίσως και να σημείωνε πως ο ΜακΚίνα νοητά πήρε τη σκυτάλη από τον Μπόμπι Ρόμπσον.

Ναι, ο λόγος για τον αξέχαστο Αγγλο προπονητή που προτού αποχωρήσει το ’82 από την Ιπσουιτς, την οδήγησε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ έναν χρόνο νωρίτερα. Με νέα ηγεσία, πλέον, χωρίς τον Εβανς, τον άνθρωπο που επί των ημερών του η Ιπσουιτς κατρακύλησε και στην τρίτη κατηγορία, τα χαμόγελα είναι αλήθεια πως επέστρεψαν.

Η χαρά ειλικρινής και ανόθευτη. Τα βλέμματα όλων στο μέλλον. Όταν άρχισε το τραγούδι «Σήκω αν ανεβαίνεις», δεν έμεινε σχεδόν κανένας στη θέση του. Ούτε βέβαια ένας κοντά 70 άρης κύριος με τη συγκίνηση έντονα χαραγμένη στο πρόσωπό του. Ποιος ήταν; Ο αρχηγός του Κυπέλλου Αγγλίας και του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ του Ρόμπσον, ο Μικ Μιλς!

Η Ισπουιτς για τους φίλους της είναι μια μεγάλη οικογένεια και την ακολουθούν όπου κι αν αγωνίζεται. «Ευχαριστώ τον ΜακΚίνα. Όταν ήμασταν χαμηλά, αναρωτιόμουν αν θα φτάναμε ποτέ ξανά στην Πρέμιερ Λιγκ», είπε ο Μιλς. Και ονειρεύεται ακόμη καλύτερες ημέρες στην Πρέμιερ Λιγκ. Όπως και ο ΜακΚίνα, ο τεχνικός που κατάφερε στο 100% τον σκοπό που είχε όταν ανέλαβε την πρώτη του δουλειά ως πρώτος προπονητής.