Μάικλ Τζ. Φοξ: Όταν το να είσαι αιώνια αισιόδοξος γίνεται η μεγάλη τραγωδία της ζωής σου

Η ιστορία της ανόδου του Μάικλ Τζ. Φοξ προς τη δόξα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σενάριο για μια εφηβική ταινία της δεκαετίας του 1980, της περιόδου που κυριάρχησε και που τον οδήγησε στην κορυφή. Με αυτόν τον τρόπο ο Ντέιβις Γκούγκενχαϊμ πρότεινε στην Apple TV+ ένα ντοκιμαντέρ για τον ηθοποιό που έσπασε το καλούπι στο είδος του.

Ο σκηνοθέτης είχε ήδη γίνει γνωστός με άλλα εκθαμβωτικά ντοκιμαντέρ όπως το He Called Me Malala και το An Inconvenient Truth – για το οποίο κέρδισε Όσκαρ το 2007. «Ήθελα να κατασκευάσω μια νεανική, περιπετειώδη ιστορία, με πολλά σκαμπανεβάσματα και ένα υπέροχο σάουντρακ (από Guns N’ Roses μέχρι Beastie Boys), ώστε οι άνθρωποι να ξεχάσουν ότι πρόκειται για ντοκιμαντέρ» είπε ο σκηνοθέτης. Η σύζυγός του, η ηθοποιός Ελίζαμπεθ Σου, ήταν επίσης μία από τις συμπρωταγωνίστριες του Φοξ.

Photo: YouTube

«Ο τύπος το παρακάνει»

Αλλά, συνεχίζει ο Γκούγκενχαϊμ, όταν γυρίζεις μη μυθοπλαστικά έργα δεν μπορείς να έχεις μια προκαθορισμένη ιδέα για το πώς θα είναι ο τόνος της ταινίας σου, γιατί η πραγματικότητα πάντα υπερισχύει.

Μετά από μήνες που μοιράστηκε χρόνο με τον ηθοποιό, ο συναισθηματικός και σωματικός πόνος άρχισε να κερδίζει έδαφος στο «Still. The Life of Michael J. Fox». Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sundance και είναι πλέον διαθέσιμη στον κατάλογο περιεχομένου on-demand της πλατφόρμας.

«Η αισιοδοξία του, η οποία μπορεί να φαίνεται ως ένα από τα δυνατά του σημεία, μπορεί τελικά να είναι μία από τις αδυναμίες του. Ο τύπος το παρακάνει» λέει για τον πρωταγωνιστή της ταινίας του.

Photo: YouTube

«Είμαι ένα κοντό αγόρι που θα κατακτήσει τον κόσμο»

Αυτό το χάρισμα επρόκειτο να καταστρέψει τον τόνο της αφήγησής του. Στην τελευταία του συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης μπόρεσε να δείξει στην Fox κάποια πράγματα που είχε ήδη μοντάρει. Και ήταν τότε που συνειδητοποίησε ότι δεν είχαν ποτέ ασχοληθεί με σαφήνεια με τον πόνο που ήταν τόσο παρών στην καθημερινή ζωή του Φοξ.

«Ένιωσα λίγο ηλίθιος που δεν τον ρώτησα γι’ αυτό νωρίτερα. Αλλά ο Μάικλ είναι ένας άνθρωπος που είναι προγραμματισμένος να φαίνεται πάντα χαρούμενος. Στην ηλικία του, εξακολουθεί να διατηρεί αυτή τη στάση του ‘είμαι ένα κοντό αγόρι που θα κατακτήσει τον κόσμο’ και σε κάνει να ξεχνάς τις λιγότερο φωτεινές πτυχές της ζωής του, όσο προφανείς κι αν είναι» λέει ο έμπειρος σκηνοθέτης.

«Ήμουν έτοιμος να τον αφήσω να ξεφύγει, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να βγάλω αυτή τη μάσκα και να δείξω αυτή την πλευρά του στην κάμερα».

Δείτε το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ «Still»

Το νεανικό Πάρκινσον

Και, παρόλο που η ταινία «Still» πραγματεύεται αποτελεσματικά το πώς ένα αγόρι χωρίς τα φόντα ενός κινηματογραφικού σταρ, που μεγάλωσε σε μια στρατιωτική βάση στον Καναδά, έγινε ένας τεράστιος σταρ του Χόλιγουντ τη δεκαετία του 1980, εξηγεί επίσης πώς άλλαξε η ζωή του από την απροσδόκητη διάγνωσή του με τη νόσο Πάρκινσον, μια ασθένεια χωρίς θεραπεία.

Ο Φοξ διαγνώστηκε πριν καν κλείσει τα 30 του χρόνια. Μέχρι τότε ήταν ήδη σύζυγος και απών πατέρας, ενδιαφερόμενος περισσότερο για την επίτευξη της φήμης, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος στις εξομολογήσεις του για την παραγωγή.

Χωρίς να θέλει να πέσει στην τραγωδία, ο σκηνοθέτης εκτρέπει ελαφρώς το πρίσμα προς ένα σημείο όπου ο θεατής και ο ίδιος θα μπορούσε να ταυτιστεί με τον Φοξ.

Ο Γκούγκενχαϊμ παραδέχεται ότι, παρά τις επιτυχίες που σημείωσε ως σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, όταν ήρθε στα χέρια του αυτό το έργο βρισκόταν σε ένα σημείο της καριέρας του όπου δεν απολάμβανε πλέον τη δουλειά του.

«Το να μεγαλώνεις είναι μια αγγαρεία. Και είναι επίσης κάτι που αφηγούμαστε στην ταινία μέσω του Μάικλ. Έρχεται μια στιγμή που σταματάς να τρέχεις για να πετύχεις ορισμένους στόχους και αρχίζεις να τρέχεις για να ξεφύγεις από ορισμένα πράγματα» εξομολογείται ο σκηνοθέτης, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 60 του χρόνια, μόλις 2 χρόνια πιο κάτω από τον πρωταγωνιστή του έπους «Επιστροφή στο μέλλον».

Photo: YouTube

Το αίσθημα του αήττητου

«Έζησα επίσης αυτό το αίσθημα του αήττητου, του να πιστεύεις ότι θα ζήσεις για πάντα, ότι η επόμενη ταινία σου θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Μερικές φορές ήταν, αλλά ήρθε μια στιγμή που σταμάτησα να το πιστεύω» εξομολογείται. Ως εκ τούτου, αυτή δεν είναι η ιστορία «εκείνου του ηρωικού τύπου που παλεύει με το Πάρκινσον, αλλά κάποιου που κάνει ακριβώς το αντίθετο, προσπαθεί να ξεφύγει και να μην αντιμετωπίσει το πρόβλημα». Και εκεί ο Γκούγκενχαϊμ, βρήκε μια ιστορία που του φάνηκε «πραγματικά ενδιαφέρουσα και οικεία» λέει.

Πριν αρχίσει να συνεργάζεται με τη Fox, δεν ήταν μεγάλος θαυμαστής της δουλειάς του. «Ας πούμε ότι ήξερα τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Και, όταν δεν γνωρίζεις κάποιον καλά, μερικές φορές πέφτεις σε αυτό το κλισέ που σε κάνει να πιστεύεις ότι αν κάποιος είναι αστείος, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και βαθύς. Σιγά-σιγά, ανακάλυψα την εξυπνάδα και τη σοφία του και την αποκάλυψα στην ταινία» λέει.

*Με στοιχεία από elpais.com