Το ανέλπιστο για τους νικητές ρεκόρ της κατά 47,17% αποχής στις επαναληπτικές εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023

Στις κάλπες της 25ης Ιουνίου 2023 προσήλθαν σχεδόν 800.000 λιγότεροι ψηφοφόροι, δηλαδή ψήφισαν μόλις 5.266.032 εγγεγραμμένοι, δηλαδή 795.008 λιγότεροι από τους 6.061.040 ψηφοφόρους των εκλογών του Μαΐου…

Έτσι, ενώ στις πρώτες εκλογές η αποχή ανήλθε στο 38,9%, στις επαναληπτικές της 25ης Ιουνίου, η αποχή εκτοξεύτηκε κατά 8 μονάδες υψηλότερα, φθάνοντας στο 47,1%!

Με λίγα λόγια η αποχή της 25ης Ιουνίου είναι η υψηλότερη στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Και από την άποψη αυτή οι πανηγυρισμοί των νικητών θα δικαιωθούν ή όχι με τα πρώτα δείγματα συνετής ή χωρίς την ενδεδειγμένη αυτοσυγκράτηση της νέας κυβέρνησης, από τα αναπόφευκτα κρούσματα αχαλίνωτης απολυταρχίας. Τέτοιες τάσεις περιφρόνησης του Εκλογικού Σώματος ατυχώς επιχωριάζουν στον ευρωπαϊκό νότο και κυρίως στο χώρο των … ευέξαπτων Βαλκανίων!

Η ευημερία των αριθμών

Κάποιοι από τους κυβερνητικούς κύκλους του Κυρ. Μητσοτάκη διαδίδουν, ότι στην περασμένη κυβερνητική τετραετία ο Κυρ. Μητσοτάκης είχε τάξει επιστροφή των περίπου 70 δις ευρώ στους δικαιούχους συνταξιούχους, δηλαδή το ποσό που τους είχε πετσοκόψει, ο κατά δήλωσίν του, επιφανής «κομμουνιστής» Γ. Κατρούγκαλος. Και όμως πέρασαν τέσσερα χρόνια ανερυθρίαστου κυβερνητικού εμπαιγμού των περίπου 3 εκατομμυρίων συνταξιούχων και από την κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη. Και κατά τα φαινόμενα ο γνήσιος πολιτικός κατιών του μοιραίου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δεν φαίνεται διατεθειμένος να βάλει τελεία και παύλα στον συνεχιζόμενο εμπαιγμό των 3 εκατομμυρίων συνταξιούχων. Ίσως διότι τα ενθυλακωμένα στο Δημόσιο 70 δις ευρώ θα τα μοιραστούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του Κοινοβουλίου.

Η πρόβλεψή μου αυτή επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι μέχρι σήμερα και το ίδιο το ΚΚΕ που μοστράρει ως θεματοφύλακας των καλώς νοουμένων οικονομικών συμφερόντων των μη προνομιούχων Ελλήνων, δεν έχει μέχρι σήμερα προβεί σε κανένα κοινοβουλευτικό έλεγχο για την επιστροφή των κλοπιμαίων ποσοστών των συντάξεων στους δικαιούχους (ερωτήσεις, επερωτήσεις κλπ). Άραγε γιατί; Από αδιαφορία ή από συντεχνιακή αλληλεγγύη προς τις άλλες σιωπούσες πολιτικές δυνάμεις;

Ο Μάρκος Βαφειάδης διεκτραγωδεί στον Πέτρο Μακρή σε συνέντευξή του για την «Ελευθεροτυπία», τις ολέθριες για την Ελλάδα συνέπειες της διατεταγμένης από τον Ζαχαριάδη αποχής από τις εκλογές του 1946.

Πάντως, ο Κυριάκος δεν χάνει την ευκαιρία να υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια για την Υγεία, την Παιδεία κλπ. Αλλά τσιμουδιά για την επιστροφή του λεηλατημένου μόχθου των μαρτυρικών απόμαχων της ελληνικής κοινωνίας…

Συμπέρασμα: Εδώ πλέον μιλάμε για την «ευημερία των αριθμών». Οι δύο αυτές σοφές λέξεις ανήκουν στον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου, που ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη λεγόμενη «λαμπρά οκταετία» του Κων. Καραμανλή τις χρησιμοποιούσε κατά κόρον, σκορπώντας τη γενική θυμηδία σ’ εκείνη την περίοδο της δεξιάς και πλήρους ανομημάτων αυτοδυναμίας…

Το μοναδικό στην ιστορία μας ατόπημα της αποχής

Μια και ο λόγος για τη σκοπιμότητα ή όχι της αποχής, προκαταβολικά ξεκαθαρίζω, ότι κατατάσσομαι στους έλληνες ψηφοφόρους και μελετητές της εθνικής τραγωδίας του αδελφοκτόνου αλληλοσπαραγμού (1946-1949), οι οποίοι θεώρησαν και θεωρούν την «διατεταγμένη» του υπό τον Νίκο Ζαχαριάδη εντολή, προς τους οπαδούς του ΚΚΕ ν’ απόσχουν από τις εκλογές του 1946, ως προσωπική ευθύνη του γεν. γραμματέα του ΚΚΕ, για την αναίτια έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ελλήνων και ξένων διακεκριμένων πολιτικών αναλυτών, η συμμετοχή του ΚΚΕ σ’ εκείνες τις εκλογές θα οδηγούσε το κομμουνιστικό κόμμα στο εθνικό κοινοβούλιο με τουλάχιστον 60 βουλευτές. Έτσι, εκτίμησαν οι ίδιοι αναλυτές ότι η Ελλάδα θ’ ακολουθούσε τον ορθό κοινοβουλευτικό δρόμο της Ιταλίας ή της Γαλλίας, όπου οι δυνάμεις του συντηρητικού και προοδευτικού κοινοβουλευτισμού συμπορεύτηκαν εποικοδομητικά με τα κομμουνιστικά κόμματα, στις δύο αυτές χώρες.

Ο Κώστας Κολιγιάννης, που διαδέχθηκε με την αποσταλινοποίηση τον Νίκο Ζαχαριάδη στη γενική γραμματεία του ΚΚ., επέρριψε τις ευθύνες για τον ολέθριο Εμφύλιο Πόλεμο 1946-1949, στον Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος και πρότεινε την αποχή του ΚΚΕ από τις εκλογές του 1946.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης απέρριψε ασυζητητί μια παρόμοια συνδιαλλαγή του αστικοδημοκρατικού πολιτικού κόσμου με το ελληνικό ΚΚ. Χωρίς να αιτιολογήσει αυτή την ολέθρια άρνηση. Το ΚΚΕ, μολονότι ανήκε σε χώρα μη ενταγμένη στο ανατολικό κομμουνιστικό μπλοκ, μετά το χωρισμό του τότε κόσμου δια της Συμφωνίας της Γιάλτας (1945) σε φιλελεύθερο πολυκομματικό και φιλοκομμουνιστικό μονοκομματικό συνασπισμό, όφειλε να σεβαστεί τις αρχές της πολυφωνικής δημοκρατίας. Και ω της Ζαχαριαδικής παράνοιας. Ο τότε γεν. γραμματέας του ελληνικού ΚΚ, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος ο «πατριάρχης» του ανατολικού κομμουνιστικού συνασπισμού Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τσουχασβίλι (Στάλιν), απέρριπτε οποιοδήποτε αίτημα του δυτικού «συντρόφου» του, Ζαχαριάδη, για βίαιη ανατροπή του ελληνικού πολιτεύματος της τότε βασιλευομένης Δημοκρατίας, από σεβασμό προς τις αποφάσεις της Γιάλτας. Και αυτό σύμφωνα με τον πάγιο διεθνοπολιτικό κανόνα pacta sunt servanta, δηλαδή της τήρησης των συμπεφωνημένων.

Η τελική απάντηση προς τον Ζαχαριάδη που ήθελε να μετατρέψει τη χώρα μας σε «Λαϊκή Δημοκρατία της Ελλάδας» χωρίς τη συναίνεση του Στάλιν και αργότερα του Νικήτα Χρουστώφ, η απάντηση λοιπόν αυτή δόθηκε από τον Κώστα Κολιγιάννη αντισταλινικό και φιλοχρουστωφικό γεν. γραμματέα του ΚΚΕ.

Ο Κολιγιάννης, που πρωτοστάτησε στην αποσταλινοποίηση του ΚΚΕ, με τη βοήθεια του Νικήτα Χρουστσώφ, απέδωσε το ολέθριο για την Ελλάδα χρονικό της εμφύλιας αλληλοσφαγής, στο καταχθόνιο σχέδιο του Ζαχαριάδη να σύρει την Ελλάδα στον Εμφύλιο αλληλοσπαραγμό 1946-1949 μόνο και μόνο για να τον καταγράψει η Ιστορία ως ιδρυτή της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Ελλάδας».

Τελικά, ο μοιραίος Ζαχαριάδης βρέθηκε αυτοαπαγχονισμένος (;) στο Σουργκούτ της Σιβηρίας…