Στις χίλιες ζωές του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, υπήρχε πάντα μια για το ποδόσφαιρο…

Από την ώρα που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του, εκατομμύρια λέξεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου προσπαθούν να περιγράψουν κάτι μάλλον… απερίγραπτο: Τις χίλιες διαφορετικές ζωές που χώρεσε σε μια ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Κάποιος που δήλωσε «ο Ιησούς Χριστός της πολιτικής». Που το 2012 η λίστα forbes μέτρησε την περιουσία του στα έξι δισεκατομμύρια ευρώ. Που είδε στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα «έναν γοητευτικό νεαρό και μαυρισμένο από τον ήλιο άνδρα». Που πρότεινε στους σεισμόπληκτους του Αμπρούτσο να δουν την επιβίωση σε σκηνές «σαν να πηγαίνουν για κάμπινγκ το Σαββατοκύριακο» και που τα «μπούνγκα-μπούνγκα» πάρτι του στην βίλα του Σαν Μαρτίνο αποτέλεσαν έναν από τα μεγαλύτερα πολιτικά και κοινωνικά «σκάνδαλα» του 21ου αιώνα στην Ευρώπη.

Ο ίδιος που προκειμένου να εξηγηθεί το σαρωτικό του πέρασμα ανάγκασε την παγκόσμια κοινότητα να σχηματίσει για χάρη του μια νέα «πολιτική ορολογία»: Μην πείτε ότι δεν ακούσατε ποτέ το Berlusconismo. Εκείνο το «κάτι» που ξεκίνησε ως συνώνυμο της επιχειρηματικής αισιοδοξίας και κατέληξε σε μορφή δημαγωγικού λαϊκισμού -συγκρίσιμης με τον φασισμό.

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν πολλά στα 86 χρόνια ζωής του. Τόσα που σήμερα σύσσωμα τα Ιταλικά ΜΜΕ μιλούν για ένα παράξενο «τέλος εποχής» στη χώρα τους.  Και ενώ η πολυσχιδής προσωπικότητα του προφανώς και ανέκαθεν προκαλούσε ανάμικτα συναισθήματα; Θα υπάρχει πάντα μια διαχωριστική γραμμή. Εκείνη που αφορά στην σχέση του Cavaliere με το ποδόσφαιρο.

Το θαύμα της Μίλαν

Για κάτι παραπάνω από τρεις δεκαετίες ιδιοκτήτης της ισχυρότερης Μίλαν όλων των εποχών. Ενός «γίγαντα» που στις 20 Φεβρουαρίου του 1986 όταν πέρασε στα χέρια του έμοιαζε… νάνος.  Λίγοι θυμούνται πως οι Ροσονέρι στις αρχές των 80s ήταν στο επίκεντρο του σκανδάλου των στημένων αγώνων «Τοτονέρο» μιας ιστορίας που οδήγησε στον απευθείας υποβιβασμό τους στη Serie B, εκεί που μέχρι να… φύγουν επέστρεψαν καθώς πλέον τα απόνερα της κρίσης είχαν αφήσει μια ομάδα που στην καλύτερη περίπτωση ζούσε μόνο από τις… αναμνήσεις.

Σιγά μην ήταν… Ίντερ

O μύθος για τον Cavaliere λέει ότι πιτσιρικάς στο Μιλάνο μεγάλωσε σαν Interista, αν και ο ίδιος δεν το παραδέχτηκε ποτέ («πως μπορεί να πιστέψει κάποιος ότι στη ζωή αλλάζεις θρησκεία;» είπε το 2004 στην Τούτοσπορτ). Γράφτηκε μάλιστα κατά κόρον ότι το 1984 προσπάθησε να αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών των Νερατζούρι. Όπως και να έχει; Αυτό δεν τον εμπόδισε από το 1986 και σε χρόνο ρεκόρ να σχηματίσει μια ποδοσφαιρική αυτοκρατορία που μνημονεύεται ως και σήμερα. Την ομαδάρα των «Ολλανδών» (Μάρκο Φαν Μπάστεν, Ρουντ Γκούλιτ, Φράνκ Ράικαρντ) που υπο την καθοδήγηση του Αρίγκο Σάκι κατέκτησε δύο φορές στη σειρά το κύπελλο Πρωταθλητριών (1989, 1990) κάτι που από τότε συνέβη μόλις μια φορά (Ρεάλ Μαδρίτης 2016-2018).

Ρουντ Γκούλιτ, Μάρκο Φαν Μπάστεν, Φράνκ Ράικαρντ

Κάποιος Αρίγκο Σάκι

Συνολικά ως το 2017 που έκλεισε αυτός ο κύκλος η Μίλαν κατέκτησε πέντε φορές το κύπελλο πρωταθλητριών (1994, 2003, 2007) και έφτασε ακόμη τρεις ως τον τελικό. Εκείνη η πρώτη μεγάλη ομάδα όμως ήταν το… έργο τέχνης της εποχής του Μπερλουσκόνι. Η ομάδα που ο Cavaliere οραματίστηκε μέσα από έναν αποκλεισμό στη φάση των «16» του κυπέλλου Ιταλίας, στην πρώτη του χρονιά ως ιδιοκτήτης. Η Μίλαν έμεινε έξω από την –δεύτερης κατηγορία- Πάρμα… κάποιου Αρίγκο Σάκι. Ο συγκεκριμένος δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ούτε στην καριέρα του σαν προπονητής είχε βρεθεί ποτέ στην Serie A.  Και παρά το γεγονός ότι με μπόλικο θράσος την ημέρα της παρουσίασης του από τους Ροσονέρι (1987) είπε ότι «δεν ήξερα ότι για να γίνεις τζόκει, πρέπει πρώτα να έχεις κάνει… άλογο» έγινε λόγος για να ξεκινήσει μια κουβέντα που ήθελε τον ιδιοκτήτη έτοιμο να… παραστήσει και τον προπονητή.

Ο Αρίγκο Σάκι, ο «Καβαλιέρε» και το θαύμα της Μίλαν ξεκινά

Dream team

Φυσικά οι επικριτές γρήγορα υποχρεώθηκαν σε… κυβίστηση. Κατέκτησε το πρωτάθλημα με την πρώτη έχοντας μόλις δύο ήττες σε τριάντα αγωνιστικές, σχημάτισε μια «τάση» στο ίδιο το παιχνίδι εισάγοντας όρους όπως η άμυνα ζώνης ή ανεβάζοντας «ψηλά» τους πλάγιους μπακ και δημιουργώντας καταστάσεις «πρέσινγκ» σε μικρούς χώρους. Αμέσως μετά ήρθε η back to back κατάκτηση του Champions League με εκείνη την ομαδάρα που πέρα των Ολλανδών κατοχύρωσε στη μνήμη ποδοσφαιριστές σαν τον αξεπέραστο Φράνκο Μπαρέζι, τον Πάολο Μαλντίνι, τον Ρομπέρτο Ντοναντόνι, τον Καρλίτο Αντσελότι και τον Αλεσάντρο Κοστακούρτα. Την ίδια την «ελίτ» του Ιταλικού ποδοσφαίρου.

Με τον Αντσελότι

Έξω πάμε καλά… αλλά

Κράτησε τέσσερα χρόνια η πρώτη εποχή του Αρίγκο Σάκι στο Μιλάνο (επέστρεψε για μια σύντομη δεύτερη θητεία το 1996) και ίσως να άντεχε ακόμη περισσότερο στον χρόνο, αν δεν προέκυπτε κάτι που σήμερα μόνο οι κάτοικοι της Premier League μπορούν να καταλάβουν: Το οξύμωρο για δύο κύπελλα πρωταθλητριών να υπήρξε μόνο ένα Σκουντέτο και ένα εγχώριο κύπελλο (1991). Η Μίλαν νικούσε με 5-0 την Ρεάλ Μαδρίτης στους ημιτελικούς του 1989 αλλά υποχρεώνονταν σε 14 ισοπαλίες σε 34 ματς στο Καμπιονάτο και έμενε 12 βαθμούς πίσω από την τροπαιούχο Ίντερ. Άφησε ξανά την Βασίλισσα «εκτός» και μαζί της και τη Μπάγερν Μονάχου στον δρόμο για το back to back κόντρα στην Μπενφίκα το 1990 αλλά έχανε το πρωτάθλημα από τη Νάπολι του Ντιέγκο Μαραντόνα. Και όταν το 1991 ήταν η σειρά της Σαμπντόρια να πανηγυρίσει το Σκουντέτο; Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποφάσισε πως πρέπει να προχωρήσει παρακάτω. Ήταν η εποχή που έδινε το χρίσμα στον (Δον) Φάμπιο Καπέλο.

Ο Δον Φάμπιο

Η δικαίωση του ήταν και πάλι άμεση: Η Μίλαν κατέκτησε τρεις συνεχόμενους τίτλους στη Serie A (1992-94), ενώ το 1994 κατέκτησε και το Champions League, με το επιβλητικό 4-0 επί της Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ στον τελικό του ΟΑΚΑ. Ήταν η εποχή που ο Ιταλικός Τύπος μιλούσε για την «Gli Ιnvincibili» αρμάδα επηρεασμένος από το αήττητο πρωτάθλημα του 1992. Ήταν το δεύτερο θαύμα του Cavaliere. Και ήταν ακόμη… η αρχή ακόμη και αν σε οκτώ χρόνια ο απολογισμός του δεν είχε… ταίρι (3 Champions League, 4 πρωταθλήματα, 2 Σούπερ Καπ Ευρώπης, 2 Διηπειρωτικά, 4 κύπελλα Ιταλίας). Αν δεν χάσατε το μέτρημα; 15 τίτλοι, από εκείνους που δεν άφηνα απορία για το ποια είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική δύναμη του κόσμου.

Και η υπόθεση Καρλίτο

Το διάσημο 4-4-2 του Καπέλο κράτησε ως το καλοκαίρι του 1996 όταν ο ίδιος δελεάστηκε από την πρόκληση που ακούει στο όνομα Ρέαλ Μαδρίτης, μετά την μια ακόμη κατάκτηση του Σκουντέτο. Παρότι μετά τον τελικό Champions League του 1993 (Μαρσέιγ) χάθηκε και εκείνος του 1995 (Άγιαξ) ο Δον Φάμπιο άφησε τη Μίλαν σε ακόμη καλύτερη κατάσταση από ότι την παρέλαβε. Παρά ταύτα έπρεπε να περάσει μια 5ετία προκειμένου ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι να αποδείξει πως είχε και τρίτο… λαγό μέσα στο μαγικό καπέλο του. Ως ότου να φτάσει το 2001 και το Μιλάνο να υποδεχθεί σαν προπονητή τον Καρλίτο Αντσελότι. Τον άνθρωπο που επί της ουσίας υπέγραψε την τρίτη νιότη της Μίλαν στα χρόνια του Cavaliere. Ανέλαβε στις 7 Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς και παρέδωσε το καλοκαίρι του 2009 μετά από 420 ματς στον πάγκο των Ροσονέρι. Κατέκτησε ακόμη δύο φορές το Champions League (2003, 2007), το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2008), το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2004, 2008), το πρωτάθλημα (2004), το Κύπελλο (2003), το Ιταλικό Σούπερ Καπ (2005),

Με τον Φάμπιο Καπέλο

Μιλούν οι τίτλοι

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι κράτησε τα ηνία της Μίλαν (με τον τίτλο του επίτιμου προέδρου από το 2008 και πέρα) ως το 2017. Ο τελικός απολογισμός της εποχής του σε τρόπαια χώρεσε πέντε Champions League, οκτώ πρωταθλήματα, πέντε ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, επτά κύπελλα Ιταλίας,  δύο διηπειρωτικά και ένα Ιντερκοντινένταλ. Είκοσι εννέα τρόπαια σε 31 χρόνια. Η δική του Μίλαν έγινε η πιο σημαντική Ιταλική ομάδα των κυπέλλων Ευρώπης και ένα από τα μεγαλύτερα σε δημοφιλία ποδοσφαιρικά κλαμπ του πλανήτη. Φόρεσαν τη φανέλα της κάποιοι από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών, δημιούργησε κάποιους από τους σημαντικότερους προπονητές της Ιστορίας και έπαιξε καθοριστικό ρόλο προκειμένου το Ιταλικό ποδόσφαιρο να περάσει μια χρυσή 20ετία τόσο σε επίπεδο πρωταθλήματος όσο και σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Ίσως μάλιστα να λέει πολλά για την εποχή του, ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε σήμερα η αιώνια αντίπαλος, Ίντερ, να τον αποχαιρετήσει: ; «Η φιγούρα του άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία του τόπου μας. Τα ματς κόντρα στη δική του Μίλαν έκαναν το Μιλάνο καρδιά του παγκόσμιου ποδοσφαίρου»

Το τελευταίο θαύμα (του)

Η σχέση του Cavaliere πάντως με το ποδόσφαιρο δεν έκλεισε εκεί. Έμεινε ανοιχτή ως και σήμερα με το πρωί από την πόρτα του δεύτερου κατορθώματος του. Της μικρής Μόντσα που ανέβασε για πρώτη φορά στη Serie A έπειτα από 110 ολόκληρα χρόνια αναμονής και ιστορίας. Έγινε ο ιδιοκτήτης της τον Σεπτέμβριο του 2018. Του πήρε μια τετραετία να την σηκώσει από την τρίτη κατηγορία ως τον ουρανό. Κατάφερε όμως να την κάνει και εκείνη να βγάλει φτερά και να… πετάξει.