Βίλα Τιρκουάζ

Πριν μπούμε στην πόλη είναι μια λιμνοθάλασσα. Με πράσινα αβαθή νερά, πυκνά καλάμια, κλουβιά με ιχθυοκαλλιέργειες. «Να η Βίλα Τιρκουάζ» είπε η ξεναγός μου και φρέναρε στο υγρό χαλίκι. «Στο νησάκι».

Το νησάκι είχε μέγεθος δύο γηπέδων ποδοσφαίρου. Συνδεόταν με την όχθη με μια γέφυρα που έμοιαζε ετοιμόρροπη. Η Βίλα Τιρκουάζ, ένα διώροφο μπάσταρδου ρυθμού, με δωρικές κολώνες, μακρόστενους βυζαντινούς φεγγίτες, εξώστη με κιούπια αντί για κάγκελα, ασπρόμαυρα πλακάκια. «Το νησάκι ανήκει από την τουρκοκρατία στην οικογένειά μου. Τη Βίλα Τιρκουάζ την έχτισε ο αδελφός του παππού μου, που είχε σπουδάσει αρχιτέκτονας στη Φλωρεντία. Δεν την κατοίκησε ποτέ, δεν τη γέμισε με έργα τέχνης όπως ονειρευόταν. Η ομοφυλοφιλία του – όσο εκλεπτυσμένη, όσο αριστοκρατική – δεν γινόταν ανεκτή σε μια επαρχιακή πόλη τη δεκαετία του 1950. Επέστρεψε στην Ιταλία όπου και πέθανε. Στη Βίλα Τιρκουάζ έμεινε μόνο η Μαργαρίτα». «Ποια Μαργαρίτα;».

«Ο πατέρας μου εξελέγη θριαμβευτικά δήμαρχος το 1975. Είχε το μεγαλύτερο δικηγορικό γραφείο του νομού και αντιστασιακές περγαμηνές συνάμα, βέρος κεντρώος, τον είχε στείλει η χούντα εξορία. Πρώτος πολίτης όνομα και πράγμα. Εντυπωσιακό κοινωνικό εκτόπισμα». «Και η Μαργαρίτα;». «Φοιτήτρια στη Φιλοσοφική. Αθηναία. Επί πτυχίω όταν γνωρίστηκαν. Είχαν τριάντα χρόνια διαφορά. Ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Τότε άρχισε ο μπαμπάς μου να κρατάει ημερολόγιο, αφού δεν έστεργε να μοιραστεί το πάθος του με κανέναν. Το έζησαν για αρκετούς μήνες στα γεμάτα. Με δρακόντειες – εννοείται – προφυλάξεις μες στην πόλη, πήγαν ωστόσο και δύο ταξίδια στο εξωτερικό, δυό φεγγάρια του μέλιτος. Εάν διαβάσεις τις σημειώσεις του από το Παρίσι, θα θαυμάσεις. Ετρωγαν στρείδια με τηγανητές πατάτες στη Μονμάρτη. Ξενυχτούσαν σε μπιλιαρδάδικα. Χουζούρευαν όλη μέρα στο κρεβάτι του ξενοδοχείου. Ο,τι κι αν έκαναν το περιγράφει εκείνος μαγευτικό. Εδεμικό. «Μπήκαμε σε ένα βιβλιοπωλείο. Την έχασα. Τη βρήκα στο πατάρι, να ξεφυλλίζει ένα λεύκωμα για τη Λεγεώνα των Ξένων. Τη φίλησα. Στριμωχτήκαμε σε μια ελάχιστη τουαλέτα, ανάμεσα σε σφουγγαρίστρες και κουβάδες που είχε αφήσει η καθαρίστρια…».

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, η Μαργαρίτα του ζήτησε να χωρίσει. Αρνήθηκε. Εχει ενδιαφέρον πώς της το εξηγεί. «Δεν με νοιάζει το σκάνδαλο, χέστηκε η φοράδα στο αλώνι! Να διαλύσω την οικογένειά μου; Σκληρό – την αγαπάω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Θα το έκανα παρ’ ολ’ αυτά, μια ζωή την έχουμε, μόνο η καρδιά μας δικαιούται να μας κρίνει. Εάν όμως έρθει η σχέση μας στο φως, τα μάγια θα λυθούν. Σε τρία; Σε έξι τέρμινα, θα μας έχει ρουφήξει η συνήθεια. Πριν καν το καταλάβουμε, στον καναπέ, να κοιτάμε αφηρημένα τηλεόραση, δοσμένος ο καθένας στις δικές του σκέψεις. Θα σχεδιάζουμε οικογενειακά τραπέζια, κοινωνικές εξόδους, διακοπές… Αυτό ονειρεύεσαι; Βρες έναν συνομήλικό σου, που δεν θα το ζει σαν επανάληψη».

Πάσχιζε η Μαργαρίτα να τον καταλάβει, να μπει στη σκέψη και στη θέση του. Της άναβαν, ολοένα και συχνότερα, τα λαμπάκια. Είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Σε μία απονενοημένη μάλλον κίνηση, ο μπαμπάς της παραχώρησε τη Βίλα Τιρκουάζ. «Τον παράδεισο των παιδικών μου χρόνων» της γράφει. «Των δικών σου παιδικών χρόνων» του απαντάει εκείνη. Δεν άφησε το δωμάτιό της στη φοιτητική εστία, κουβάλησε ωστόσο κάποια πράγματα στη Βίλα. Δευτέρες, Τετάρτες, Παρασκευές την επισκεπτόταν ο πατέρας μου. Σαββατοκύριακα φώναζε τις παρέες της κι έκαναν πάρτι. Καλά έκαναν.

Μία Δευτέρα τον υποδέχθηκε στο κατώφλι της Βίλας. «Πάνω κοιμάται ο συνομήλικός μου, που δεν τα ζει σαν επανάληψη» του δήλωσε ευθαρσώς. «Και εκείνος πώς αντέδρασε;». «Εβγαλε μια κόντακ ινσταμάτικ. Την τράβηξε ένα φιλμ. Είκοσι τέσσερις πόζες. Σάμπως χρειαζόταν να τη βλέπει για να τη θυμάται. Η Μαργαρίτα με αλογοουρά, η Μαργαρίτα με λυτά μαλλιά, η Μαργαρίτα ως τα γόνατα μες στο νερό της λίμνης, με γυαλιά ηλίου, με τσιγάρο στα χείλια. Με το πουκάμισο ξεκούμπωτο… Οδήγησε έπειτα, σανίδωσε το γκάζι, ως την πόλη. Σεπτέμβριο η Μαργαρίτα αποφοίτησε κι επέστρεψε στην Αθήνα. Δεν ξαναϊδώθηκαν, δεν ξαναμίλησαν».