Ερντογάν: Πώς από «Μεσσίας» έγινε «διάβολος»

«Δικτάτορας». «Σουλτάνος». Ένας «νέο- οθωμανός ηγέτης». Τα «θεσμικά» ΜΜΕ της Δύσης καλούν τον κόσμο της Τουρκίας να ψηφίσουν Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου και να βγάλουν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από την πολιτική σκηνή της χώρας.

Η γερμανική FAZ αναφέρει σε ρεπορτάζ της πως «21 χρόνια Ερντογάν φτάνουν – Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου καλή επιτυχία».

Λίγες μέρες πριν ο Economist καλούσε στο πρωτοσέλιδο του τους πολίτες να ψηφίσουν για να φύγει ο Ερντογάν και να «σωθεί η δημοκρατία».

Η Washington Post αποκάλεσε τον Ερντογάν ως «χαρισματικό δικτάτορα», ενώ για το Spiegel ο τούρκος πρόεδρος «δεν είναι ανίκητος».

Σύμφωνα με την ισραηλινή Haaretz ο «Ερντογάν του οποίου το πολιτικό μέλλον είναι αβέβαιο χτυπά προς όλες τις κατευθύνσεις», ενώ σύμφωνα με την Jerusalem Post το ΑΚΡ του Ερντογάν βασίζεται στον εθνικισμό ενόψει των εκλογών της 14ης Μαΐου.

Και για τους Financial Times ο Ερντογάν δίνει αγώνα για να διατηρήσει την εξουσία του στην Τουρκία.

Τα «χρυσά χρόνια»

Στην εφημερίδα Die Welt παρουσιάζεται ένα βιογραφικό του Ερντογάν με αναφορές και στα «χρυσά χρόνια» που ακολούθησαν μετά τη νίκη του στις βουλευτικές του 2002 με την κατάργηση της θανατικής ποινής, τον αγώνα κατά των βασανιστηρίων, την ενίσχυση της κουρδικής γλώσσας.

Τότε που όπως σημειώνει η γερμανική εφημερίδα, το 2004 ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ του απένειμε το βραβείο «Ευρωπαίος της Χρονιάς», επαινώντας τον ως «μεγάλο μεταρρυθμιστή πολιτικό».

Λίγο αργότερα, Βρυξέλλες και Άγκυρα ξεκίνησαν επίσημα τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις.

Ο Ερντογάν για τη Welt μεταμορφώθηκε σε έναν «άνδρα εναντίον του λαού του» με την μεγαλύτερη ρήξη που επήλθε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016 και ό,τι ακολούθησε μεταβάλλοντας τον Τούρκο πρόεδρο σε έναν «άνδρα εναντίον του υπόλοιπου κόσμου».

Ο θριαμβευτής του 2002

Και αν σήμερα σύσσωμος ο δυτικός Τύπος έχει κηρύξει ανένδοτο στον Ερντογάν, στα «χρυσά χρόνια» στα οποία αναφέρεται και η Die Welt όταν είχε εκλεγεί στην εξουσία ως η δύναμη που γέννησε η οικονομική κρίση στη χώρα.

«Ο Ερντογάν θριάμβευσε – με αρκετή βοήθεια από τους εχθρούς του», ήταν ο τίτλος του Economist στις 7 Νοεμβρίου 2002, μετά τις εκλογές στις 3 Νοεμβρίου 2002 που ανέδειξαν το ΑΚΡ πρώτο κόμμα.

Τότε ο Economist έκανε λόγο για ένα αγνώριστο πολιτικό τοπίο, με ένα κόμμα «που αν και δεν είναι ισλαμικό έχει ξεκάθαρα ισλαμικές ρίζες. Αλλά πάνω από όλα θεωρήθηκε ως ένα καθαρό κόμμα (τα αρχικά του στα τουρκικά ΑΚ σημαίνουν λευκό ή καθαρό). Ένα κύμα ελπίδας έχει σαρώσει ένα έθνος από καιρό όμηρο της οικονομικής κακοδιαχείρισης».

Η DW σημείωνε στις 29 Οκτωβρίου 2003 ότι «το  εκσυγχρονιστικό πρόσωπο της Τουρκίας διαμορφώνεται σήμερα από το κόμμα του Ερντογάν και όχι από τους κεμαλιστές».

Όπως σημείωνε το άρθρο «ένα νέο πρόσωπο επιδιώκει να προβάλει σήμερα η Τουρκία. Ενα πρόσωπο που θα της ανοίξει την πόρτα στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Για την επίτευξη του στόχου αυτού δείχνει διατεθειμένη να κάνει πολλά. Χθες η Αγκυρα παραδέχθηκε ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων βασανιστήρια και κακοποιήσεις σε βάρος πολιτών της. Η Τουρκία συμφώνησε μάλιστα να καταβάλει αποζημιώσεις συνολικού ύψους 165 χιλιάδων ευρώ σε δέκα από αυτούς».

Από «μεσσίας»… «διάβολος»

Ο Ερντογάν άρχισε να μετατρέπεται από «μεσσία» σε «διάβολο» για τους ίδιους τους τούρκους λίγο πριν τις διαδηλώσεις που ξέσπασαν με αφορμή το πάρκο Γκεζί το 2013. Αν και κάποιοι που τον παρακολουθούσαν από την αρχή εξέφραζαν επιφυλάξεις στην φρενίτιδα της Δύσης, για το μουσουλμάνο ηγέτη που συνδυάζει «το Ισλάμ και την κοσμικότητα».

Το πρόσωπο και η συμπεριφορά του έδειξε να αλλάζει ριζικά κυρίως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Με τον Ερντογάν να μετατρέπεται σε έναν απαραίτητο μεν, ως ηγέτης της Τουρκίας – αλλά δυσάρεστο και δύσκολο σύμμαχο για τη Δύση, δε.

Με τη Δύση σήμερα να ζητά μέσω των «θεσμικών» ΜΜΕ τον πολιτικό «αποκεφαλισμό» του. Το αν τα δημοσιεύματα τελικά βοηθάνε την αλλαγή στην Τουρκία ή όχι αυτό θα φανεί στις 14 Μαΐου.

Το κατά πόσο αυτή η αλλαγή θα υπηρετήσει την Τουρκία, εφόσον επιτευχθεί, επίσης είναι πολύ νωρίς για να το πει κανείς.