Κίνδυνος να «διψάσει» η Κύθνος

«Χρειάζεται άπαντες να δείξουμε αυτοσυγκράτηση στη κατανάλωση του νερού, προκειμένου να μην αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες του φαινομένου της λειψυδρίας» δήλωσε στο in, o Δήμαρχος Κύθνου, Σταμάτης Γαρδέρης.

Ο Δήμαρχος της Κύθνου ενημέρωσε τους δημότες πως πρέπει να περιορίσουν την χρήση στο ελάχιστο λόγω σοβαρής έλλειψης στον υδροφόρο ορίζοντα. Μάλιστα τόνισε ότι απαγορεύεται αυστηρά το πότισμα των κήπων και το γέμισμα πισινών, όπως και το φύτεμα κήπων και καλλιεργειών που υδρεύονται από το δημοτικό δίκτυο ύδρευσης.

Στην προσπάθεια του να εξαντλήσει όλα τα νόμιμα μέσα πρόληψης μιας ενδεχόμενης καταστροφικής λειψυδρίας, ο Δήμος θα συστήσει ειδική επιτροπή που θα μεταβαίνει για έλεγχο όπου παρατηρείται υπερκατανάλωση και θα επιβάλλονται τα προβλεπόμενα από τον κανονισμό ύδρευσης πρόστιμα και διακοπές στην υδροδότηση.

Ο Δήμαρχος, που έχει την ευθύνη ώστε να μην ξεμείνει το νησί από νερό – ένα νησί με πολύ αυξημένη τουριστική κίνησα διαρκώς αυξανόμενη τα τελευταία χρόνια – εφιστά την προσοχή όλων ώστε να υπάρχει νερό όλη την καλοκαιρινή περίοδο.

Ρωτήσαμε τον Δήμαρχο για τις εγκαταστάσεις αφαλατώσεων στο νησί και μας είπε πως σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν την λειτουργία ακόμη 3, που σε κάθε περίπτωση όμως λειτουργούν συμπληρωματικά.

Βραχνάς το υπέρογκο κόστος ενέργειας

Ο Σταμάτης Γαρδέρης σε ερώτηση μας για το ενεργειακό κόστος, με δεδομένο πως και τα αντλιοστάσια για το νερό λειτουργούν με ρεύμα, μας αποκάλυψε: «Η κατάσταση είναι τραγική. Εκεί που είχαμε αποθετικό από την είσπραξη των λογαριασμών, πλέον χρωστάμε στην ΔΕΗ 40 χιλιάδες ευρώ περίπου. Αν συνυπολογίσουμε πως κάθε ζημιά στα αντλιοστάσια ξεπερνάει πάντα τις δέκα χιλιάδες ευρώ, αντιλαμβάνεστε υπό ποιες συνθήκες προσπαθούμε να κρατήσουμε το νησί λειτουργικό. Το κόστος ενέργειας μας έχει γονατίσει» μας είπε ο Δήμαρχος.

Είναι αλήθεια πως το κόστος ενέργειας έχει δημιουργήσει σειρά προβλημάτων στις υποδομές, μικρών, ορεινών και νησιωτικών Δήμων κυρίως, τόσο που κυριολεκτικά πολλοί Δήμοι της Περιφέρειας αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών τους με τους ελάχιστους πόρους και προσωπικό που διαθέτουν.