Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι… Και πεθαίνουν μονάχοι

Συνάδελφος στο facebook αναρτά μια συγκλονιστική είδηση. Μια 79χρονη ένοικος του β’ ορόφου πολυκατοικίας στον Κολωνό είναι τουλάχιστον μία εβδομάδα νεκρή στο διαμέρισμά της.

Κανείς δεν την αναζητά, κανείς δε ρωτά γι’ αυτήν, ίσως να μην έχει συγγενείς, ίσως κι αυτοί να την ξέχασαν, ίσως οι φίλοι που σημάδεψαν τη ζωή της να μη ρώτησαν.

Η γυναίκα αναζητείται από τους περίοικους μόνον όταν η έντονη δυσοσμία τους αναγκάζει να καλέσουν την αστυνομία, την Πυροσβεστική, το ΕΚΑΒ.

Εχω και χειρότερο.

Σε διαμέρισμα στην Καλλιθέα, ένας νέος άνθρωπος, γύρω στα 50, μόνος τα τελευταία χρόνια και χτυπημένος από απανωτές τραγωδίες στην οικογένειά του, δεν αναζητείται από κανέναν για κάποιες ημέρες.

Ενας ξένος μόνο που είχε κάποιες φιλικές σχέσεις τον ψάχνει στο τηλέφωνο και δεν τον βρίσκει.

Καλεί την Αστυνομία, ανεβαίνουν στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας, χτυπούν αλλά κανείς δεν απαντά.

Καλούν κλειδαρά που ανοίγει την πόρτα και βρίσκουν αυτόν τον άνθρωπο να ψυχορραγεί. Σχεδόν σε κώμα, μεταφέρεται στο νοσοκομείο…

Λίγες ημέρες μετά στην είσοδο της πολυκατοικίας ένα χαρτί από γραφείο τελετών αναγγέλλει το θάνατο και το μνημόσυνο του καλού αυτού ανθρώπου.

Δεν είχε κανέναν να τον προσέξει, διαβητικός γαρ, δεν είχε ανθρώπους με τους οποίους θα συναναστρεφόταν καθημερινά, οι παρέες του ελάχιστες, η κοινωνική του ζωή σχεδόν ανύπαρκτη, ίσως παρατημένος και απογοητευμένος γιατί ο θάνατος του στέρησε γονείς, αδερφό.

Κανείς δεν τον έψαξε κι όταν έγινε αυτό ήταν πια αργά.

Πόσες και πόσες ανάλογες ιστορίες ακούμε καθημερινά. Πόσα τέτοια δράματα συντελούνται στους τέσσερις τοίχους ενός απρόσωπου διαμερίσματος.

Μεσοτοιχία με άλλες οικογένειες που όμως δεν γνωρίζουν, δεν ξέρουν τις δυσκολίες, τα δράματα, τις απογοητεύσεις, τη μοναξιά αυτών των ανθρώπων.

Μέχρι που… πεθαίνουν. Μόνοι, χωρίς κανείς να τους αναζητήσει, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί γι’ αυτούς.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι. Για πολλούς λόγους.

Ας τους αναζητήσουμε στις ανήλιαγες πολυκατοικίες της ζούγκλας των πόλεων.

Ας χτυπήσουμε την πόρτα τους, ας πούμε ένα «γεια» στο ασανσέρ, ας δείξουμε ότι σ’ αυτές τις πολυκατοικίες των 20 και 30 διαμερισμάτων υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι.

Μόνοι, με παρέες, με οικογένειες που ίσως να μπορούν να βοηθήσουν στις δύσκολες στιγμές.

Ολοι έχουμε από αυτές και ίσως η πιο δύσκολη είναι να ζεις και να πεθαίνεις μόνος. Ισως η γιαγιά στον Κολωνό και το παλικάρι στην Καλλιθέα να ένιωθαν καλύτερα αν υπήρχε ένας ζεστός γείτονας, ένας τρυφερός φίλος, μια καλημέρα το πρωί, μια καληνύχτα το βράδυ.

Και ίσως να μην πέθαιναν αν οι συνάνθρωποί τους, συγγενείς ή όχι τους αναζητούσαν.

Ισως είναι υπέρτατος αγώνας να πολεμήσουμε την αποξένωση, την αδιαφορία για τον διπλανό, για την απελπισία του, για τη ζωή του. Ισως είναι η ώρα να κάνουμε κάτι διαφορετικό στα ψυχρά κτίρια που ζούμε.

Ο σπουδαίος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε γράψει το εξής συγκλονιστικό που ήρθαν να μου το θυμίσουν αυτά τα τραγικά περιστατικά:

«Xειμών βαρύς, οικία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη. Mοναξία, ανία, κόσμος βαρύς, κακός, ανάλγητος. Yγεία κατεστραμμένη. Σώμα βασανισμένον, φθαρμένον, σωθικά λυωμένα. Δεν ημπορούσε πλέον να ζήση, να αισθανθή, να χαρή».

Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Και δεν είναι αόρατοι…

https://www.youtube.com/watch?v=4DuYkqDA9ZY