Βεγγαλικά και κροτίδες

Το σκηνικό θα πολωθεί ακόμη περισσότερο αμέσως μετά το Πάσχα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και δίπλα στον οβελία δεν θα σκάσουν πολιτικές κροτίδες και βεγγαλικά. Η σύγκρουση, για παράδειγμα, για την τύχη του κόμματος Κασιδιάρη και η παρεμβολή του παραιτηθέντος αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου, Χρήστου Τζανερρίκου, προϊδεάζουν για μια προεκλογική αντιπαράθεση που μπορεί να βγει εκτός ορίων. Μετά τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο και τη Βασιλική Θάνου, η Κουμουνδούρου μπορεί να ανακαλύψει ακόμη έναν ανώτατο δικαστικό λειτουργό από το συντηρητικό στερέωμα που διευκολύνει την ατζέντα της. Οι υπαινιγμοί και τα ερωτήματα για τις συναντήσεις του Τζανερρίκου δεν αποσυνδέονται από τους σχεδιασμούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στον 7ο όροφο της κομματικής έδρας δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα από τις προεκλογικές βουτιές σε ένα καζάνι τοξικότητας.

Το ζητούμενο είναι εάν όλα αυτά μπορούν να αποδώσουν και να ξεκολλήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από μια πολύμηνη κατάσταση δημοσκοπικής ακινησίας. Με υποκλοπές, Πάτσηδες, Τέμπη και άλλα δεινά, στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα διαπιστώνουν ότι ελάχιστοι θέλγονται από το αντιπολιτευτικό πλάνο. Οσο κι αν υποχωρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη – που με την τραγωδία των Τεμπών υπέστη το μεγαλύτερο πλήγμα μέσα στην τετραετία και αναγκάστηκε να αλλάξει στρατηγικές και εκλογικά χρονοδιαγράμματα. Οσο κι αν πιέζονται στο Μαξίμου, ελάχιστοι στρέφονται στην Κουμουνδούρου αναζητώντας εναλλακτικές. Μπροστά σε εθνικές εκλογές αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Στις κάλπες που βγάζουν κυβέρνηση το κρίσιμο στοιχείο για ένα κόμμα εξουσίας είναι να καταγράφεται ως η επόμενη κυβέρνηση. Με κάθε παρέμβαση και κάθε πρόσκληση, ο Τσίπρας δείχνει ότι κάνει διαχείριση της δεύτερης θέσης – ακόμη κι αν ξορκίζει την «κυβέρνηση ηττημένων».

Οπως αναγνωρίζουν μια σειρά στελεχών της Κουμουνδούρου, το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι δομικό – και δεν αντιμετωπίστηκε μετά την ήττα του 2019 και την απομάκρυνση από τους κυβερνητικούς θώκους. Το στελεχικό δυναμικό εξακολουθεί σε σημαντικό βαθμό να εκπροσωπεί τον μικρό πυρήνα ενός κόμματος του 4% που κινείται σε μια ριζοσπαστική λογική, κατά την οποία ο κυβερνητισμός δεν είναι αυτοσκοπός. Η μόνη συγκολλητική ουσία με τις μεγάλες δεξαμενές ενός κόμματος που μπορεί να κινηθεί άνω του 30% είναι τα αντιδεξιά σύνδρομα. Δίπλα τους υπάρχουν και κάποιες δεξαμενές ψηφοφόρων που εξακολουθούν να βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ μια αντισυστημική διέξοδο. Το χαρμάνι δεν βγάζει αποτέλεσμα – ή τουλάχιστον οδηγεί σε καταστάσεις μέσα στις οποίες ο ορθολογισμός αναζητείται. Τα περισσότερα στελέχη που προέρχονται από τη μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ λένε πράγματα που δεν αφορούν τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων του.

Πέντε εβδομάδες πριν από τις πρώτες κάλπες, ο Τσίπρας δείχνει ακόμη να ψάχνει μια ιδέα ή ένα στοιχείο που θα δώσει ώθηση και θα μπορέσει να διασφαλίσει μια ελεγχόμενη ήττα. Σχεδόν ανοικτά οι εξ απορρήτων συνεργάτες του προβάλλουν πλέον ως κεντρικό στόχο μια διαφορά της τάξεως των 2-3 μονάδων από τη ΝΔ, η οποία θα επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ και πρωτίστως στην κομματική ηγεσία να μην είναι απλοί θεατές στο εκλογικό παιχνίδι που σχεδόν προεξοφλείται ότι θα τραβήξει μέχρι τον Ιούλιο. Με μια ήττα έως τρεις μονάδες στις 21 Μαΐου κι εφόσον το σκορ για τη ΝΔ κινηθεί σε χαμηλά επίπεδα, ο Τσίπρας ευελπιστεί ότι μπορεί να ανατραπούν οι τάσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει μια δυναμική για τις κάλπες του καλοκαιριού, τραβώντας κόσμο από τις δεξαμενές του ΠΑΣΟΚ, του ΜέΡΑ25 και του ΚΚΕ. Διαφορετικά, προσδοκά τον Ιούλιο να προκύψει μια συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που δεν θα έχει μακρινό ορίζοντα και θα μπορούσε το 2024 να στρέψει ψηφοφόρους στην Κουμουνδούρου. Εσχάτως, άλλωστε, φροντίζει κι ο ίδιος να υπογραμμίσει ότι όσα λέγονται προεκλογικά δεν σημαίνει ότι θα ειπωθούν και το βράδυ των εκλογών, όταν θα μιλήσουν οι αριθμοί. Η αναφορά θα μπορούσε να υποκρύπτει δεύτερες σκέψεις και για την «κυβέρνηση ηττημένων», αλλά φανερώνει ότι προσώρας το βασικό πλάνο του Τσίπρα αποβλέπει να εξασφαλιστεί ότι στη νέα κατάσταση δεν θα τεθούν ερωτήματα για το τιμόνι της Κουμουνδούρου.