Ποσειδώνας Γιαννόπουλος: «Βρέθηκα ξαφνικά να κάνω χημειοθεραπείες και να “παντρεύομαι” τον αξονικό τομογράφο»

Μια εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Ποσειδώνας Γιαννόπουλος. Ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός και στιχουργός «άνοιξε» την καρδιά του και αποκάλυψε ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή του, εξομολογήθηκε την περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του και μίλησε για τον θάνατο της μητέρας του.

Όπως ο ίδιος σημείωσε στο ένθετο Secret έχει αναθεωρήσει πολλά πράγματα που θεωρούσε δεδομένα στη ζωή.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη συνέντευξή του:

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγµή στη ζωή σου; 

Αν και είναι κάτι που αποφεύγω να αναφέρω δημόσια, η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής µου ήταν αναμφισβήτητα όταν πριν από 22 χρόνια αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και έδωσα τη μάχη µου. Μια μάχη που θεωρώ ότι ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος ότι κερδήθηκε. Γι’ αυτό και δεν θέλω να λέω ούτε καν το όνομα της ασθένειας, για να µην τη «µμελετάω».

Η ουσία πάντως είναι ότι ήμουν τότε ένας νέος πολύ δραστήριος και ορεξάτος, που έβραζε το αίμα του, χαιρόταν τη ζωή του, η επαγγελματική του πορεία ήταν σε συνεχόμενα ανοδική τροχιά και βρέθηκα ξαφνικά μέσα σε έναν χρόνο να κάνω 16 χημειοθεραπείες και 22 ακτινοβολίες και να «παντρεύομαι» τον αξονικό τομογράφο για επανεξετάσεις άλλα περίπου επτά χρόνια.

Όλο αυτό βέβαια λειτούργησε ευεργετικά. Άλλαξε όλη η φιλοσοφία της ζωής µου, ενώ νομίζω ότι από τότε και μετά έκανα και τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει επαγγελματικά. Είμαι ευγνώμων προς την ίδια τη ζωή και τον Θεό -στον οποίο φυσικά στηρίχθηκα τότε- για το γεγονός ότι «είμαι εδώ» σήμερα και είμαι καλά.

Τι σου λείπει περισσότερο από τη µητέρα σου;

Η ίδια η μητέρα µου. Για να απαντήσω ακριβώς στην ερώτησή σου, µου λείπουν η πραότητά της, η αξιοπρέπειά της, η υπομονή της, η θετικότητα και η καλή της πρόθεση. Ουσιαστικά η μητέρα µου ήταν όλη η οικογένεια. Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Ενώ ήταν μια γυναίκα µε πολλή ανωτερότητα, που δεν ήθελε να είναι βάρος σε κανέναν και έμενε μόνη της μέχρι τα 89 της, τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής της, που τη γυρόφερναν συνεχείς αρρώστιες και εισαγωγές στα νοσοκομεία, την πήρα σπίτι µου υπό την προστασία µου, για να μπορώ να τη φροντίζω καλύτερα. Αυτά τα τέσσερα χρόνια µε έκαναν να την εκτιμήσω ακόμα περισσότερο και να δεθώ ξανά μαζί της.

Ευτυχώς, ο Θεός τα έφερε έτσι ώστε να «φύγει» στο σπίτι ήρεμα και να ξεψυχήσει στην αγκαλιά µου. Γεγονός συγκλονιστικό, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, αλλά ουσιαστικά δώρο και για εκείνη, που «έφυγε» µε τον καλύτερο τρόπο, και για µένα, που είδα ό,τι αγαπούσα περισσότερο να σβήνει ειρηνικά.