To in σιωπά την Τετάρτη 15 Μαρτίου για να προσθέσει τη φωνή του σε αυτήν της κοινωνίας

Δεν είναι απλώς ότι συμμετέχει στην απεργία που έχουν κηρύξει όλες οι δημοσιογραφικές ενώσεις.

Είναι ότι θέλει, με αυτόν τον τρόπο, να προσθέσει τη δική του φωνή στη φωνή όλων εκείνων που αυτές τις μέρες πενθούν, εξοργίζονται και ζητούν απαντήσεις και απόδοση ευθυνών.

Η τραγωδία στα Τέμπη δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει απλώς άλλο ένα «δυστύχημα» ή να περιοριστεί στην αναζήτηση του «ανθρώπινου λάθους».

Έφερε στο προσκήνιο παθογένειες που αφορούν το κράτος, το πολιτικό σύστημα, αλλά και την κοινωνία.

Παθογένειες με τις οποίες οφείλουμε να αναμετρηθούμε τώρα.

Η κοινωνία είναι δικαιολογημένα οργισμένη και αυτό φαίνεται και στις μαζικές εκδηλώσεις της.

Η απεργία των δημοσιογράφων είναι μια ελάχιστη χειρονομία συμμετοχής σε αυτό το κύμα οργής και απαίτησης ανάληψης ευθύνης.

Είναι ταυτόχρονα και μια δική μας δέσμευση ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βγουν όλα στο φως, να αποδοθούν οι ευθύνες και να ξεκινήσει η μεγάλη συζήτηση για το πώς θα έχουμε ένα κράτος για το οποίο οι πολίτες δεν θα αισθάνονται «από τύχη ζούμε».

Λένε πολλοί ότι οι απεργίες είναι «ξεπερασμένες» πρακτικές.

Ότι δεν υπάρχει λόγος για κινητοποιήσεις.

Ότι η διαμαρτυρία δεν φέρνει αποτέλεσμα.

Το βλέπουμε, άλλωστε, και με την ευκολία με την οποία δεν γίνονται σεβαστές σχετικές αποφάσεις.

Εμείς πιστεύουμε ότι αυτή τη στιγμή αυτή η απεργία, αυτή η σιωπή είναι ένα ηχηρό μήνυμα και μια λήψη θέσης που συμπίπτει με την αγωνία της κοινωνίας.

Γι’ αυτόν τον λόγο σήμερα θα σιωπήσουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι απέχουμε.

Και ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά, αναλογιζόμενοι τη σοβαρότητα των στιγμών και των περιστάσεων, θα σιωπήσουν και οι «γνωστοί – άγνωστοι» που συστηματικά «σπάνε» τις απεργίες, θεωρώντας ότι έτσι κερδίζουν λίγη επισκεψιμότητα ακόμη.

Αύριο θα επιστρέψουμε στη μάχη της ενημέρωσης.

Αποφασισμένες και αποφασισμένοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και στην ανάγκη να χυθεί άπλετο φως σε όλα αυτά που σήμερα κάνουν την κοινωνία να οργίζεται.

Σε τελική ανάλυση, το χρωστάμε σε 57 αδικοχαμένα θύματα.