Σταγονίδια…

Η Αθήνα κατηγορεί – και δικαίως – τον Ερντογάν για εργαλειοποίηση των ελληνοτουρκικών. Ότι φέρνει την πολεμική ρητορική στην ατζέντα της καθημερινότητας. Και αναζητά ψήφους στον εθνικισμό. Επιχειρώντας να φανατίσει ακόμα και όσους είχαν αποφασίσει να κρατήσουν τις αποστάσεις τους.

Την τουρκική κυβέρνηση ακολουθεί με ακόμα πιο ριζοσπαστικές θέσεις η αντιπολίτευση. Αν κάποιος άλλωστε έχει την εμπειρία να διδάξει τον εθνικισμό και να εκφράσουν θέσεις απέναντι στην Ελλάδα είναι οι κεμαλιστές. Το έκαναν και στο παρελθόν.

Ωστόσο το σκοτάδι του εθνικισμού είναι ελκυστικό προεκλογικά. Ακόμα και σε όσους γνωρίζουν και αναγνωρίζουν ότι πρέπει να κρατάς συγκεκριμένες αποστάσεις προκειμένου να μην σε καταπιεί.

Ακόμα και αυτοί ωστόσο ενδέχεται να μπουν στον πειρασμό να γοητευθούν από τα όσα θεωρούν ότι μπορεί να κερδίσουν από τα «σταγονίδια».

Τα «σταγονίδια» ενδεχομένως για ορισμένους να χαρακτηριστούν ως κάτι ανώδυνο, που μπορεί να τους βοηθήσει ενόψει εκλογών χωρίς κόστος.

Άλλωστε τι κόστος μπορεί να έχει ένα «σταγονίδιο» και τι πιθανότητες έχει να καταφέρει να σε «πνίξει»;

Στην θεωρία καμία. Στην πραγματικότητα ωστόσο τα σταγονίδια μπορεί να είναι η αρχή της «καταιγίδας». Και εσύ που τα χρησιμοποίησες να κατηγορηθείς ότι τα είδες και όχι μόνο δεν προειδοποίησες, αλλά δεν έλαβες μέτρα.

Ο λαϊκισμός, στον οποίο στέκονται τα σταγονίδια σε κάθε περίπτωση είναι πάντα ανεξέλεγκτος και τελικά επιζήμιος.

Πού μπορεί να βρει κανείς σταγονίδια;

Παντού. Δυστυχώς.

Στους πολιτικούς.

Στην Βουλή.

Στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Στα Σώματα Ασφαλείας.

Σε κηδείες «νεκρών θεσμών».

Στην Παιδεία.

Στα ΜΜΕ.

Στο διαδίκτυο και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Τα σταγονίδια αν συνεργαστείς μαζί τους σε κάποια στιγμή, ακόμα και ευκαιριακά σε ακολουθούν. Μπορεί να γίνουν ενοχλητικά. Να σε εκβιάσουν.

Να νομίζεις ότι τα χρησιμοποίησες και τελικά να σε υπονομεύσουν.

Δεν χρειάζεται να γίνουν «καταιγίδα». Αρκεί να στραβοκαταπιείς.

Τα σταγονίδια μπορεί να χρησιμοποιηθούν τόσο από την Δεξιά όσο και από την Αριστερά. Αναλόγως.

Η Δεξιά να μπει στον πειρασμό να κοιτάξει στα δεξιά της και η Αριστερά να μπει στον πειρασμό να εργαλειοποιήσει περισσότερο από όσο πρέπει αυτό το βλέμμα.

Σε κάθε περίπτωση το «ψάρεμα» στα σκοτεινά μονοπάτια της ακροδεξιάς και η αναζήτηση «ανώδυνων» σταγονιδίων δεν ωφέλησε κανένα.

Ακόμα και αυτούς που το έκαναν – όπως υποστήριζαν – προκειμένου να τα ελέγξουν ή γιατί έπρεπε να διατηρήσουν το δεξιό τους ακροατήριο…

Ειδικά σε εποχές που Ελλάδα και Τουρκία βαδίζουν παράλληλα σε εκλογές και τα μπαλκόνια «παίρνουν φωτιά»…