Θέλει το κάτι παραπάνω

Tέτοιες μέρες, στις 15 Νοεμβρίου του 2009, ο Χάρις Σεφέροβις ζούσε το όνειρο της ζωής του. Το δικό του γκολ στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Κ17 στη Νιγηρία χάριζε τον τίτλο στην Ελβετία (1-0) απέναντι στη γηπεδούχο και μεγάλο φαβορί Νιγηρία (πολυνίκης της διοργάνωσης).

Ο βοσνιακής καταγωγής επιθετικός δεν είχε κλείσει ακόμα τα 17 και πλέον ονειρευόταν να οδηγήσει ψηλά και την ομάδα των ανδρών της χώρας που αποτέλεσε το καταφύγιο των γονιών του, Μουσταφά και Σεφίκα, οι οποίοι εγκατέλειψαν λόγω πολέμου τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη και πήγαν στην Ελβετία, εκεί όπου έφεραν και στον κόσμο τον κανακάρη τους, στο Ζούρζι του Καντονίου της Λουκέρνης, στο βόρειο άκρο της λίμνης Σεμπάχ.

Η Ελβετία συμπληρώνει πλέον μια 16ετία σταθερής παρουσίας στο παγκόσμιο στερέωμα, καθώς δίνει ανελλιπώς το «παρών» σε Μουντιάλ από το 2006 και ο στόχος είναι να πιάσει – κάποια στιγμή – το υψηλότερο ρεκόρ της που παραπέμπει στο μακρινό 1954 όταν διοργάνωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο και έφτασε μέχρι τα προημιτελικά.

Εκεί που προηγήθηκε 3-0 μέσα σε τέσσερα λεπτά, ισοφαρίστηκε σε 3-3 μέσα σε τρία λεπτά και αποκλείστηκε τελικά από την Αυστρία με 7-5 στον πιο παραγωγικό αγώνα Μουντιάλ στην ιστορία (12 γκολ).

Η σταθερότητα αυτής της ομάδας είναι αξιοζήλευτη και μάλιστα αυτή τη φορά άφησε δεύτερη στον προκριματικό όμιλο την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία, η οποία στη συνέχεια έπαθε το κάζο του αποκλεισμού από τη Βόρεια Μακεδονία.

Πριν από 4 χρόνια στα γήπεδα της Ρωσίας, σε έναν πανομοιότυπο όμιλο με τον τωρινό, με Βραζιλία και Σερβία πάλι παρέα (με το Καμερούν φέτος να παίρνει τη θέση της Κόστα Ρίκα τότε), οι Ελβετοί πέρασαν αήττητοι στα νοκάουτ όπου έχασαν όμως από τη Σουηδία (1-0) στις «16».

Με το ίδιο σκορ, αλλά με πολύ πιο δραματικό τρόπο (με το γκολ του Ντι Μαρία στο 118′) είχαν αποκλειστεί στην παράταση από την Αργεντινή στο Σάο Πάολο το 2014 και πάλι στις «16», όπου φτάνουν στα 3 από τα 4 τελευταία Μουντιάλ (μόνο το 2010 είχαν αποκλειστεί στους ομίλους).

Δεδομένου ότι η εθνική ομάδα αποτελείται από ένα μωσαϊκό παικτών πολλών εθνικοτήτων και με αφορμή τον προκλητικό πανηγυρισμό με το σήμα του αετού από τους Γκράνιτ Τσάκα και Τζέρνταν Σακίρι το 2018 στην ανατροπή του αγώνα με τη Σερβία, η ομοσπονδία έχει απαγορέψει ρητώς σε παίκτες με αλβανικές ρίζες να πανηγυρίζουν σχηματίζοντας τον δικέφαλο αετό.

ΜΟΥΡΑΤ ΓΙΑΚΙΝ

Η Ελβετία τα τελευταία επτά χρόνια ήταν συνώνυμο με τον Βλάντιμιρ Πέτκοβιτς, τον προπονητή που την είχε οδηγήσει στα τελευταία δύο Μουντιάλ (2014 και 2018) και μέχρι τα προημιτελικά του Euro 2020, αλλά αποχώρησε για να αναλάβει την Μπορντό.

Η σκυτάλη δόθηκε σε ένα παλιό κεντρικό αμυντικό της Εθνικής (με 49 συμμετοχές), τον Μουράτ Γιακίν, ο οποίος μάλιστα έκανε ντεμπούτο στο φιλικό με την Ελλάδα πριν από 13 μήνες.

Η συμπαγής άμυνα που αποτελούσε πάντα τα τελευταία χρόνια το μεγάλο της όπλο, ο Γιακίν (ως βετεράνος αμυντικός) θέλει να το διατηρήσει και γιατί όχι να το τελειοποιήσει. Tα πρώτα δείγματα δεν ήταν ενθαρρυντικά καθώς στο Nations League είχε τρεις ήττες από Τσεχία, Πορτογαλία και Ισπανία. Ομως έβγαλε αντίδραση, στα τρία τελευταία ματς και με ισάριθμες νίκες επί των ίδιων αντιπάλων απέφυγε τον υποβιβασμό από την Α’ κατηγορία.