Από κάπου φέρνει αέρα

Είναι σωστή εκείνη η παλιά φράση πως όπου κοιτάς αυτό θα δεις.

Η πραγματικότητα είναι ένα αντικειμενικό μέγεθος, μία υπαρκτή διάσταση, αλλά σίγουρα έχει και πολλές δικλίδες ασφαλείας για να μην τρελαθείς. Δεν εθελοτυφλείς όταν επιλέγεις να κοιτάξεις προς το καλό, δεν φυγομαχείς όταν δεν δίνεις όλες τις μάχες του κόσμου, παρά μόνο όταν δεν δίνεις τις δικές σου, εκείνες που σου αναλογούν.

Στον αντίποδα των πρωτοσέλιδων και όλου του χρόνου που αφιερώνουν τα δελτία ειδήσεων, υπάρχουν και οι πυρήνες που έχουν μια συγκινητική επιμονή στη συντήρηση του καλού. Μικρές φωλιές δημιουργίας, αληθινά συναισθήματα σε διαρκή αλληλεπίδραση, κι ένα αίσθημα ευθύνης σε όσους έχουν δημόσιο λόγο από διάφορα μετερίζια.

Δεν το καταφέρνουν δίχως κόστος, ούτε και ζούνε σε μία γυάλα ανεπηρέαστοι από τα πάγια, τα κάθε λογής πάγια. Ακόμη κι εκείνοι οι πιτσιρικάδες που προβάρουν σε υπόγεια έργα κλασικών συγγραφέων για να τα παρουσιάσουν σε μικρά θέατρα για λίγες παραστάσεις, ελπίζουν σε κάποια έσοδα, ξέρουν πολύ καλά πως δεν βγαίνουν τα νούμερα της καθημερινότητας μόνο με τα κείμενα. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Εννοώ πως το ζύγισμα αυτού που κάνεις μέσα στην αρένα ενός αδίστακτου ισολογισμού εσόδων – εξόδων λειτουργεί κάπως και σαν τον φόβο που φυλάει τα έρμα.

Ομως είναι μια σαφής επιλογή προς το φως. Προς τη δημιουργία όρων ελευθερίας, που είναι και το απόλυτο ζητούμενο.

Ενα δελτίο ειδήσεων που παραθέτει όλη την παθογένεια σαν έκθεση σε μία μπουτίκ τρόμου διεκδικεί την απόλυτη αλήθεια και τη ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας αλλά δεν είναι έτσι. Είναι επιλεκτική. Βλέπει μόνο εκείνο που κοιτάει. Μισή αλήθεια είναι ψέμα, γνωστό αυτό. Ο λόγος που δεν κλικάρει το καλό είναι πως έχουμε ανάγκη να ακούσουμε το χειρότερο για να αισθανθούμε κάπως καλύτερα εμείς που δεν είμαστε ακόμη – από τύχη συνήθως – στην άκρη που έχουν φτάσει άλλοι. Σαν κακοφορμισμένο αίσθημα αυτοσυντήρησης. Είναι τόσο συναρπαστική μια εφιαλτική είδηση που δεν φτουράει πια η καλή γιατί είναι αβάσταχτα πληκτική, δεν σε αναστατώνει.

Το αίμα έχει συνηθίσει να αντιδρά πια μόνο στο αίμα, δεν ζωηρεύει αλλιώς. Σαν να έχουμε χάσει την ικανότητα της προσωπικής φωτοσύνθεσης και σε λίγο ο ένας θα αναπνέει τις αναθυμιάσεις του άλλου. Ομως δεν είναι έτσι, υπάρχει οξυγόνο εκεί έξω, αρκεί να πας προς τα κει. Από κάπου φέρνει αέρα, δεν σταμάτησε η γη να γυρίζει και να γεννάει συνέχεια.

Το άθροισμα των ανθρώπων που μιλάνε δημόσια και δίνει τον τόνο είναι μία μειονότητα. Ακόμη κι αν αθροίσουμε όσους μιλάμε στις προσωπικές μας σελίδες στα social media και μας διαβάζουν δέκα φίλοι ή δέκα χιλιάδες, πάλι μειονότητα είμαστε.

Οι αποφάσεις παίρνονται από ακόμη πιο λίγους, όμως υπάρχει κόσμος που «ακούγεται» με έναν διαφορετικό τρόπο, είναι εκείνοι που αντέχουν ήσυχα και συνεχίζουν να φτιάχνουν ομορφιά με τα χεράκια τους. Και δίχως να είμαι σίγουρος πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, φαντάζει σαν μοναδική επιλογή μάχης ανεξάρτητα από την έκβασή της.