Πέθανε η Λουίζ Φλέτσερ

Θα μείνει για πάντα στην Ιστορία του κινηματογράφου για τον διασημότερο κινηματογραφικό ρόλο της, εκείνον της Ράτσεντ, της αυστηρής και άκαμπτης προϊσταμένης νοσοκόμας του  ψυχιατρικού ιδρύματος μέσα στο οποίο ταλαιπωρούσε τον ασθενή Ραντλ Π. Μακ Μέρφι (Τζακ Νίκολσον) στην κλασική ταινία του Μίλος Φόρμαν «Στη φωλιά του κούκου» (που συμπτωματικά επαναπροβλήθηκε πριν από λίγο καιρό στις ελληνικές αίθουσες). Η Λουίζ Φλέτσερ, που για αυτόν τον ρόλο προτάθηκε για το Οσκαρ Α ρόλου και το κέρδισε, δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή.

Η Φλέτσερ πέθανε σε ηλικία  88 ετών στην Γαλλία όπου τα τελευταία χρόνια ζούσε.

Διαβάστε επίσης: Οι εικόνες της Diane Arbus κοιτούν κατάματα την κοινωνία

Η Λουίζ Φλέτσερ γεννήθηκε στο Μπέρμινγκχαμ της Αλαμπάμα στις 22 Ιουλίου 1934 από κωφούς γονείς (ο πατέρας της ήταν επίσκοπος) και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνα. Στην εφηβεία της  μετακόμισε στο Λος Αντζελες και δούλεψε περιστασιακά ως ρεσεψιονίστ παίρνοντας παράλληλα μαθήματα υποκριτικής. Η δουλειά της στην τηλεόραση αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του 1950 αλλά το 1963 διέκοψε τις εμφανίσεις της προκειμένου να μεγαλώσει τα δύο παιδιά που απέκτησε με τον σύζυγό της, παραγωγό Τζέρι Μπρικ (χώρισαν το 1978).

Μια δεκαετία αργότερα, στα 40 της, η Φλέτσερ επέστρεψε στο θέαμα και χάρη στην ερμηνεία της στην γκανγκστερική ταινία εποχής «Κλέφτες σαν κι εμάς» (1974) του Ρόμπερτ Ολτμαν, απέσπασε την προσοχή του Τσέχου Μ. Φόρμαν που την επέλεξε για τον ρόλο της νοσοκόμας στη «Φωλιά του κούκου». Ωστόσο, μετά τον θρίαμβο της σε αυτή την ταινία, η Φλέτσερ δεν κατάφερε ποτέ να βρεθεί σε κάτι ανάλογης αξίας. Ανάμεσα στις ταινίες της που ξεχωρίζουν είναι τα θρίλερ «Θύελλα στον εγκέφαλο» (1983), «Λουλούδια στη σοφίτα» (1987), «Ο παίκτης»  και «Σταρ Τρεκ: Διαστημικός σταθμός 9» (1993).

Η σημαντικότερη δουλειά της παρέμεινε στην τηλεόραση. Το 1996 προτάθηκε για το ΕΜΜΥ για την σειρά «Picket fences» και το 2004 η σειρά «Joan of Arcadia» την οδήγησε και πάλι στα ΕΜΜΥ.

Να σημειωθεί τέλος, ότι στα Οσκαρ του 1976, η Φλέτσερ κλείνοντας τον ευχαριστήριο λόγο της μίλησε στη γλώσσα της νοηματικής λέγοντας: «Στη μητέρα  και τον πατέρα μου, θέλω να πω ευχαριστώ που με έμαθαν να ονειρεύομαι. Βλέπετε το όνειρό μου να γίνεται πραγματικότητα. Ευχαριστώ.»