«Κάν’ το λιανά…»

Προεκλογική ΔΕΘ, πολιτικά και τα μηνύματα. Το ήξεραν όλοι αυτό, τις ακριβείς εκφράσεις του Μητσοτάκη περίμεναν για να αρχίσει πλέον η αποκωδικοποίηση. Θεωρητικά – όπως ο ίδιος είπε μεταξύ των πολλών άλλων σε πολιτικό επίπεδο – μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση και χωρίς το πρώτο κόμμα, δηλαδή με Τσίπρα, Ανδρουλάκη, Βαρουφάκη και Κουτσούμπα. Και ξαφνικά έδωσε τον γλαφυρό χαρακτηρισμό «πολιτική τερατογένεση». Λίγα λεπτά νωρίτερα είχε επαναλάβει τις γνωστές θέσεις του περί «βόμβας» στη σταθερότητα από την απλή αναλογική του ΣΥΡΙΖΑ και περί κινδύνων αδύναμων κυβερνήσεων, αλλά πρώτη φορά τόσο εμφατικά αποφάσισε να μιλήσει με… ονόματα και διευθύνσεις. Και να «προειδοποιήσει» (ο ίδιος χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο ρήμα) για τα ενδεχόμενα της κάλπης.

Γιατί το έκανε; «Γιατί έπρεπε πια να μιλήσει πιο συγκεκριμένα. Να δείξει τις πιθανότητες και να πει τι σημαίνουν πρακτικά» όπως μου το μετέφερε πρόσωπο που βρίσκεται κοντά στον Πρωθυπουργό. «Αυτό που λέμε «κάν’ το λιανά» ρε παιδί μου» πρόσθεσε. Πίσω από αυτή την κίνηση του Μητσοτάκη κρύβεται οπωσδήποτε συγκεκριμένο σκεπτικό.

Δίνω μια πρώτη ερμηνεία: Η κυβέρνηση φαίνεται να θεωρεί ότι η συζήτηση περί συστημάτων κάλπης, όλα αυτά για την απλή και την ενισχυμένη αναλογική, δεν παρακολουθείται εναγωνίως από μερίδα του κόσμου («απαντήσεις για τον χειμώνα της ακρίβειας θέλουν όλοι» όπως έλεγε η ίδια πηγή), ίσως μάλιστα συχνά να μη γίνεται απολύτως κατανοητή σε όλες τις λεπτομέρειες. Εξ ου και η απόφαση να υπάρχει πλέον περισσότερη… γλαφυρότητα προς ενίσχυση των διλημμάτων (και) στην πρώτη αναμέτρηση. Αυτή η στρατηγική των «μονομαχιών» και της έμφασης στο μήνυμα ότι «εκλέγουμε κυβερνήτη» προδιαγράφεται ότι θα συνεχιστεί τους επόμενους μήνες.

ΥΓ. Περίπου στο ίδιο πλαίσιο μπήκε τέλος και στις συζητήσεις (γαλάζιων και μη) περί πιθανότητας αλλαγής του εκλογικού νόμου. Τέλος όχι προσωρινό, αλλά οριστικό. Πώς να πάρεις πίσω πια τη φράση «δεν είμαι κωλοτούμπας»; Την είπε λοιπόν ο Μητσοτάκης όχι μόνο γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορεί να την πάρει πίσω, αλλά και επειδή ο κύριος στόχος του παραμένει άλλος. Να μην «ξεφουσκώνει» στο παραμικρό το δίλημμα «σταθερότητα ή ακυβερνησία».