Mάρλον Μπράντο: Ο ατίθασος του παγκόσμιου κινηματογράφου

Σαν σήμερα, την 1η Ιουλίου 2004, έφυγε από τη ζωή ένας από τους εμβληματικότερους ηθοποιούς του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο Μάρλον Μπράντο.Όπως γράφουν η Έφη Φαλίδα και «ΤΑ ΝΕΑ» της 3ης Ιουλίου 2004 «O Mάρλον Mπράντο ήταν ο μεγαλύτερος ηθοποιός της εποχής του, κατά τους «Tάιμς» της Nέας Yόρκης. Xωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαν ο Aλ Πατσίνο, ο Pόμπερτ ντε Nίρο, ο Tζακ Nίκολσον».

«ΤΑ ΝΕΑ», 3.7.2004, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

«Το παράξενο αλλά και συναρπαστικό με τον Μάρλον Μπράντο», σημειώνει ο Γιάννης Ζουμπουλάκης στο «ΒΗΜΑ» της 4ης Ιουλίου 2004 «είναι ότι κατά βάθος ποτέ δεν πήρε ούτε τον εαυτό του ούτε τη δουλειά του στα σοβαρά. Αυτό φάνηκε τόσο στις κατά καιρούς δηλώσεις του όσο και σε αρκετά σημεία της αυτοβιογραφίας του “Τραγούδια για τη μητέρα μου”.

»Στο κάτω κάτω ο Μπράντο, γιος πωλητή εταιρείας ζωοτροφών (το όνομα της γαλλικής καταγωγής οικογένειάς του ήταν αρχικώς Μπαρντό), είχε δηλώσει ότι “ο ηθοποιός δεν είναι επάγγελμα – ο υδραυλικός είναι”. Αποκαλούσε τον εαυτό του μηχανορράφο, πλακατζή, ψεύτη και απατεώνα και στις δεκάδες βιογραφίες που κυκλοφορούν για αυτόν (σύντομα πρόκειται να εκδοθεί ακόμη μία) ξεχωριστή θέση κρατούν τα περιστατικά που αναφέρονται στα τερτίπια και στις παραξενιές του, στη δυσκολία συνεννόησης με συναδέλφους, σκηνοθέτες, τεχνικούς – εν ολίγοις με τους πάντες.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 4.7.2004, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

O Mπράντο και η Miss Piggy

Το πιο πρόσφατο περιστατικό που πήρε έκταση από τον Τύπο ήταν στα γυρίσματα της τελευταίας κινηματογραφικής εμφάνισής του, στο “The score”. Ο σκηνοθέτης της Φρανκ Οζ ήταν αναγκασμένος να ακούει τον Μπράντο να τον αποκαλεί «Μις Πίγκι», ενώ στα ίδια γυρίσματα, όταν η δημοσιογράφος Πατρίτσια Μπόσγουορθ τον επισκέφθηκε για να συζητήσουν τη βιογραφία που εδώ και χρόνια ετοίμαζε για αυτόν, “έφαγε πόρτα”. Αλλωστε ο Μπράντο απεχθανόταν τις συνεντεύξεις.

• Διαβάστε επίσης: Μάρλον Μπράντο : Η «προσφορά» του Κόπολα που ο ηθοποιός αρνήθηκε

Οι κόντρες του στα πλατό

Η ισχυρή προσωπικότητα του Μάρλον Μπράντο ήταν πολύ δύσκολο να μπει σε καλούπι και φυσικά αποτελούσε ένα ιδιαίτερα εύφλεκτο υλικό σε κάθε κινηματογραφικό γύρισμα.

«Από την εποχή της νιότης του, ο Μπράντο (που πρωτόπαιξε στο θέατρο σε ηλικία 20 ετών) ασκούσε με τον δικό του εγωκεντρικό τρόπο εξουσία. Την άσκησε ακόμη και στον πολυαγαπημένο του “Γκατζ”, τον Ηλία Καζάν, για τον οποίο είχε πει ότι είναι ο καλύτερος από όλους τους σκηνοθέτες που έχουν συνεργαστεί ποτέ μαζί του. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της φιλμογραφίας του ηθοποιού παραμένει εκείνη στο “Λιμάνι της αγωνίας” του Καζάν, όταν μέσα στο αυτοκίνητο ο Μπράντο λογομαχεί με τον αδελφό του (Ροντ Στάιγκερ). Ετσι όπως τελικά γυρίστηκε, η σκηνή δεν έχει καμία σχέση με αυτό που σκεφτόταν ο Καζάν. Ο Μπράντο επέμενε να παίξει τη σκηνή έτσι όπως ο ίδιος ήθελε, διότι πίστευε ότι η προσέγγιση που ήθελε ο Καζάν δεν είχε πειστικό αποτέλεσμα.

»Σε ορισμένες περιπτώσεις οι απαιτήσεις του Μπράντο είχαν δημιουργικά αποτελέσματα· στον “Νονό”, για παράδειγμα, ο χαρακτηριστικός τρόπος ομιλίας του οφείλεται στο γεγονός ότι ο ηθοποιός μιλούσε με βαμβάκι στο στόμα.

Άλλες φορές όμως γινόταν απλώς αντιπαθής. Ο Ρίτσαρντ Χάρις δεν ανέχθηκε την “ντιβίστικη” συμπεριφορά του στην “Ανταρσία του Μπάουντι” και παραλίγο να χειροδικήσει εναντίον του. Ο Μπράντο απαίτησε την απομάκρυνσή του από τους χώρους γυρισμάτων.

»Στους “Φυγάδες του Μιζούρι”, ο Μπράντο φρόντισε να σαμποτάρει τα γυρίσματα της ταινίας επειδή πίστευε ότι ο ρόλος του ήταν υποδεέστερος εκείνου του Νίκολσον. Τελικά ο ρόλος του Μπράντο αναβαθμίστηκε ξαναγραφόμενος από την αρχή με πολλές αλλαγές.

Τέλος στην “Αποκάλυψη τώρα!” ο Μπράντο παραλίγο να ακυρώσει τη συμφωνία του με τον σκηνοθέτη Φράνσις Κόπολα, να αποδεσμευθεί από την παραγωγή και να μην εμφανιστεί στις Φιλιππίνες όπου η ταινία γυρίστηκε κάτω από απάνθρωπες συνθήκες».

Το άθροισμα της ζωής του

Όπως σημειώνουν και «ΤΑ ΝΕΑ» «ο Μπράντο απαξίωσε τον υποταγμένο στους νόμους των στούντιο τρόπο ζωής του Χόλιγουντ. Για εκείνους ήταν ο κακότροπος μεγαλομανής ηθοποιός, ο σταρ που αρνήθηκε να παραλάβει το δεύτερο Όσκαρ του – το 1973 για τον «Νονό» – κι έστειλε μια Ινδιάνα για να διαβάσει τον λόγο του κατά της κακοποίησης των αυτοχθόνων Ινδιάνων από τη βιομηχανία του Χόλιγουντ.

»Το άθροισμα της ζωής του Μπράντο ήταν το υπέρβαρο του όγκου του, αναρίθμητες σχέσεις, τρεις γάμοι και ισάριθμα διαζύγια, εννιά παιδιά, μια οικογενειακή τραγωδία (ο γιος Κριστιάν σκοτώνει τον φίλο της αδελφής του, καταδικάζεται σε φυλάκιση και η Σεγιέν αυτοκτονεί), μάχες με σκηνοθέτες και παραγωγούς, υποστήριξη των ιθαγενών, ο παράδεισός του στην Ταϊτή, τα υπερβολικά χρέη του».