Μπορούν να έρθουν ως ατομικότητες οι αστυνομικοί στο Pride

γράφει ο Ευά Παπαδάκης*

Να πω μπράβο στο Athens Pride για τον αποκλεισμό των αστυνομικών δεν πρόκειται. Πρόκειται για μια ακόμα επικοινωνιακή, κυρίως, κίνηση του συγκεκριμένου θεσμού, που ουδέποτε έχει βγάλει μια ανακοίνωση όλα αυτά τα χρόνια όποτε συμβαίνουν περιστατικά όπως η κακοποίηση του Ηλία Γκιώνη, η δολοφονία του Αλέξη και του Νίκου, η διπλή γυναικοκτονία στην Κηφισιά κ.ο.κ. Να νιώσουμε ασφάλεια πλάι στους συνδολοφόνους της αδελφής μας Zackie δεν πρόκειται.

Αρχικά, ήμουν κατά του αποκλεισμού τους. Διάβασα την ανάρτηση κάποιου ομοφυλόφιλου αστυνομικού, που έλεγε ότι νιώθει ουσιαστικά σαν να μην ανήκει σε καμία ομάδα.

Από τη μια, για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, είναι «ρούνι» και, για τους συναδέλφους του, θα είναι πάντα «αδελφή». Κι ένιωσα άσχημα για το άκληρο αυτό παιδί. Στη συνέχεια όμως σκέφτηκα πως τις οικογένειές μας εμείς τις επιλέγουμε. Και οικογένειες εξουσίας δεν είναι οικογένειες.

Δεν είδα να κατεβαίνουν στο Pride οι bartenders του Sodade2 και του Bequeer, οι μανάβηδες, οι δασκάλες των αγγλικών μας και τα λοιπά και τα λοιπά. Είδα να κατεβαίνουν όλα αυτά ως μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ως ατομικότητες, που όλα μαζί συναπαρτίζουμε μια οικογένεια. Δεν αποκλείονται λοιπόν διπλά. Εάν θέλουν, μπορούν να έρθουν φυσικά ως ατομικότητες και το Pride είναι ανοιχτό σε όλα.

Ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία, όπου οι ανδρικότητες, και δη οι τοξικές, μας εξουσιάζουν και μας καταδυναστεύουν

. Το «επάγγελμα» αυτό, κατεξοχήν εξουσιαστικό και ιεραρχικό, στη συντριπτική του πλειοψηφία απλώς αναπαράγει κι εδραιώνει κάπως μεγαφωνημένα λόγω στολής τον σεξισμό, τον φασισμό, τη ματσίλα, τον μισογυνισμό, την ομοφοβία, τη φεμφοβία και την τρανσφοβία.

Το Pride είναι ιστορικά μια γιορτή για την αντίσταση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στην εξουσία, μια γιορτή για την ύπαρξή μας.

«Κάψε» τη στολή σου λοιπόν, μπάτσε μου καλέ, κι έλα στην παρέα μας, μετανοημένε και γλυκέ, και πρώτος εσύ σύρε τον χορό της κάθαρσης, της ισότητας, της συμπερίληψης, της ευαλωτότητας, της αλληλοφροντίδας που χρειάζεται το συλλογικό μας τραύμα.

Τους αστυνομικούς θα τους δεχόμουν μόνο υπό έναν όρο, αν κατέβαιναν με δικό τους άρμα κι οι παπάδες. Ποτέ δηλαδή.

* Ο Ευά Παπαδάκης, είναι ποιητής, ακτιβιστής και πρώην υπεύθυνος της παγκόσμιας ΛΟΑΤΚΙ εκστρατείας του ΟΗΕ