Ουκρανία: «Η απελπισία ενός λαού ως όπλο πολέμου» – Γιατί ο Πούτιν βομβαρδίζει νοσοκομεία

Σε διάστημα μικρότερο των 48 ωρών, οι ρωσικές δυνάμεις –αν και αρνούνται τις κατηγορίες επιχειρώντας να διαψεύσουν τα φωτογραφικά ντοκουμέντα– έχουν βομβαρδίσει ένα μαιευτήριο στη Μαριούπολη, δύο ιατρικές εγκαταστάσεις στο Ζιτόμιρ, στη βόρεια Ουκρανία, και ένα ψυχιατρείο στο Χάρκοβο.

Μεταξύ των νεκρών και των τραυματιών, σύμφωνα με τις ουκρανικές αρχές, είναι έγκυες γυναίκες, παιδιά και γιατροί.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι τουλάχιστον 18 νοσοκομεία έχουν δεχθεί επίθεση από ρωσικές δυνάμεις από την έναρξη της εισβολής στις 24 Φεβρουαρίου.

Μιλώντας στο SkyNews ο καθηγητής Michael Clarke, αναλυτής και πρώην γενικός διευθυντής του στρατιωτικού think tank RUSI, παρουσιάζει την εκτίμησή του για τις πρόσφατες επιθέσεις σε ιατρικές εγκαταστάσεις και πώς αυτές συνδέονται με τη στρατηγική, κατά τον ίδιο πάντα, του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία.

Ο ρώσος πρόεδρος, άλλωστε, το έχει ξανακάνει αυτό. Το μεγαλύτερο παράδειγμα ήταν στην Ιντλίμπ της Συρίας το 2019, όπου στοχοποιήθηκαν 24 νοσοκομειακές εγκαταστάσεις.

Πηγή: SkyNews

Γιατί τα νοσοκομεία;

Όπως ισχυρίζεται ο Michael Clarke, είναι μια προσπάθεια να κυριαρχήσει το αίσθημα του φόβου και του τρόμου στον λαό (σ.σ. στην προκειμένη περίπτωση στον ουκρανικό) και να καμφθεί το ηθικό των πολιτών.

Στη Μαριούπολη, σύμφωνα με τον ίδιο, οι Ρώσοι επιδιώκουν απλώς την παράδοσή της. «Συνήθως προσφέρουν στους κατοίκους μια διέξοδο, αλλά στην Μαριούπολη δεν πρόκειται για πραγματικές οδούς διαφυγής -απλώς θέλουν να παραδοθούν».

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι Ρώσοι επιχειρούν να ισοπεδώσουν την πόλη για να μπορέσουν να μπουν μέσα με τα τανκς και να την καταλάβουν. «Χρησιμοποιούν την απελπισία ενός λαού ως όπλο πολέμου».

Ποια θα μπορούσε να είναι η δικαιολογία της Ρωσίας;

«Οποιαδήποτε εσκεμμένη στόχευση περιοχών αμάχων» κατά τον αναλυτή «είναι έγκλημα πολέμου». «Και δεν υπάρχει τίποτα πιο δειλό από επίθεση σε νοσοκομείο, έστω και στρατιωτικό, γιατί όσοι βρίσκονται σε αυτό είναι άμαχοι».

Αυτό που ισχυρίζονται οι Ρώσοι είναι ότι τα νοσοκομεία χρησιμοποιούνται ως βάσεις για όπλα.

Όπως λέει, αυτή την πρακτική ακολουθούν ο ISIS και η Αλ Κάιντα σε μέρη όπως το Αφγανιστάν. «Στο τέλος, θα επιχειρήσουν να πουν ότι οι Ουκρανοί είναι τρομοκράτες – αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος αποδείξεων γι’ αυτό».

Σύμφωνα με τον κ. Clarke, σε αντίθεση με τη Δύση, μόνο το 10% περίπου των ρωσικών όπλων είναι όπλα ακριβείας. Έτσι, είναι πολύ πιο πιθανό να ισχυριστούν ότι χτύπησαν ιατρικές εγκαταστάσεις κατά λάθος.

Ωστόσο, επισημαίνει πως πρέπει να εστιάσουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. «Εάν χτυπούν κάθε δεύτερη μέρα για μια εβδομάδα τέτοιου είδους εγκαταστάσεις, δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι ατύχημα».

Πώς συνδέεται με το ευρύτερο σχέδιο του Πούτιν στην Ουκρανία;

«Αυτό δείχνει ότι ο Πούτιν αυξάνει τόσο τους στόχους όσο και τη σκληρότητα των μεθόδων του. Στόχος του είναι να καταστρέψει την Ουκρανία και να πάψει να υφίσταται ως ανεξάρτητη χώρα».

Στο πλαίσιο αυτό, όπως αναφέρει ο κ. Clarke, πρόθεση του ρώσου προέδρου είναι να συνεχίσει την επίθεση, παρόλο που το κόστος -όσον αφορά τους αμάχους και τη δημοφηλία του- μεγαλώνει. «Το στρατιωτικό σχέδιό του είναι να καταστρέψει και να καταλάβει τις πόλεις που έχει περικυκλώσει αυτή τη στιγμή».

Με μόνη εξαίρεση τη Χερσώνα, το Χάρκοβο, το Σούμι, το Κίεβο και η Μαριούπολη εξακολουθούν να αντιστέκονται στους Ρώσους, πολεμώντας τους στα προάστια. Αλλά το χτύπημα στα νοσοκομεία ωθεί τους ανθρώπους εκτός των πόλεων.

«Εάν κάποιος τραυματιστεί στη μάχη -επισημαίνεται- είναι πολύ δύσκολο να λάβει περίθαλψη εάν δεν υπάρχουν νοσοκομεία. Έτσι, οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την περιοχή και πηγαίνουν αλλού.

» Είναι μια σκόπιμη πολιτική εκτοπισμού ώστε να μπορούν να αδειάζουν μέρος μιας περιοχής που θέλουν να καταλάβουν» παρατηρεί ο αναλυτής του SkyNews.

Θα «ξεφύγει» η Ρωσία;

Η διαφορά μεταξύ αυτού που συμβαίνει στην Ουκρανία και αυτού που συνέβη στη Συρία είναι ότι κανείς δεν κοιτάζει προς την άλλη πλευρά, αυτή τη φορά.

Ο κόσμος παρακολουθεί, όπως και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ).

«Αυτή τη φορά» λέει ο κ. Clarke «η Ρωσία δεν μπορεί να μοιραστεί την ευθύνη με κανέναν άλλο, όπως έκανε στη Συρία. Αυτό που είναι επίσης διαφορετικό τώρα σε σύγκριση με πριν από 10 χρόνια είναι η πρόσβασή μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

Ανεξάρτητοι διεθνείς οργανισμοί συλλέγουν όλες τις φωτογραφίες και το υλικό που μπορούν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχουν, επίσης, κινητοποιήσει μια ολόκληρη κοινότητα που καταγράφει στοιχεία που ίσως φανούν χρήσιμα στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.

«Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο λειτουργεί πολύ αργά, αλλά λειτουργεί. Αυτή τη φορά, λοιπόν, όσον αφορά στα εγκλήματα πολέμου, τα στοιχεία θα είναι εκεί και θα περιμένουν» καταλήγει.