Χωρίς σχέδιο

Αυτό που έχει δοκιμαστεί και γνωρίζουμε είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τη μόνη συγκροτημένη πολιτική που εφάρμοσε κατά τη διάρκεια της δικής του διακυβέρνησης της χώρας, ήταν το Μνημόνιο. Οταν αυτό τελείωσε τα πράγματα «σκούρυναν». Ολα όσα εφαρμόστηκαν το διάστημα που μεσολάβησε ως τις εκλογές του 2019, χαρακτηρίζονταν από βιασύνη. Αλλά το χειρότερο είναι ότι υποτάσσονταν στην αντίληψη της ψηφοθηρίας. Ο μπούσουλας της τότε πολιτικής δεν έβγαινε βάσει των αναγκών των πολιτών, αλλά βάσει των εκλογικών αναγκών. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα του ειδικού επιδόματος στους συνταξιούχους, το οποίο είχε βαφτιστεί 13η σύνταξη. Οταν τότε είχε βγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και είχε πει ότι η επιστροφή μιας κανονικής 13ης σύνταξης στοιχίζει 2,4 δισ. ευρώ, τότε έσπευσε και να τη νομοθετήσει προκειμένου να γίνει μόνιμη χωρίς καμία ουσιαστική κοστολόγηση. Αυτά λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές, όταν το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο.

Ούτε αυτό ούτε άλλα μέτρα εκείνης της περιόδου δεν εντάσσονταν σε μια συνεκτική οικονομική πολιτική. Δεν αποτελούσαν οικονομικό πρόγραμμα. Δεν υπήρχε σχέδιο ούτε για τους φόρους ούτε για τις δαπάνες. Ενα σχέδιο με ρεαλιστικές παραδοχές. Υπήρχαν τα πλεονάσματα που προβλέπονταν στο Μνημόνιο, έμπαινε η «πινελιά» ΣΥΡΙΖΑ και μετατρέπονταν σε υπερπλεονάσματα, παίρνοντας ακόμα περισσότερα από τους φορολογούμενους. Με αυτά τα λεφτά ασκούνταν οικονομική πολιτική. Χωρίς να είναι σαφές ούτε ποιος ήταν ο στόχος ούτε ποιο ήταν το σχέδιο. Αυτά συνέβαιναν τότε και κρίθηκαν. Ωστόσο, έπειτα από δυόμισι και πλέον χρόνια από τις εκλογές, θα περίμενε κανείς ότι ενόψει μιας νέας πιθανής διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα υπήρχε ένα σχέδιο για την οικονομική πολιτική, που θα επικοινωνούνταν από τα στελέχη και τον πρόεδρο του κόμματος.

Αντ’ αυτού το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφήνει εσκεμμένα να επικρατεί στην επικαιρότητα, ως η δική του πρόταση οικονομικής πολιτικής, το σχέδιο Πολάκη. Αγνωστο και μάλλον απίθανο να ταυτίζεται με το σχέδιο προγράμματος που είχε αναλάβει να συντάξει ο πρώην υπουργός Γιώργος Σταθάκης. Το σχέδιο Πολάκη, με χαρακτηριστικά 2014, περιλαμβάνει κρατικοποίηση μιας εκ των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ και ανάληψη από την εταιρεία (δηλαδή από τους φορολογούμενους) του αυξημένου κόστους των διεθνών τιμών της ενέργειας. Στην πορεία προστέθηκαν και άλλες κοστοβόρες λύσεις από τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος Αλέξη Τσίπρα, όπως η επαναφορά της πρότασης για επιστροφή των δώρων στους συνταξιούχους και μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα. Μόνο αυτά χωρίς να προστεθούν άλλα, το κόστος τους ανέρχεται σε πολλά δισεκατομμύρια. Προφανώς αποτελεί δικαίωμά τους να τα υλοποιήσουν, ειδικά εάν έχουν λάβει τη λαϊκή εντολή.

Τώρα το πώς θα εφαρμοστούν είναι μια άλλη υπόθεση. Αντε και να βρεθούν τα χρήματα (μερικά δισεκατομμύρια) για να αποζημιωθούν οι ιδιώτες μέτοχοι για παράδειγμα της ΔΕΗ και να αποχωρήσουν. Αντε και να εκδιωχθούν οι Αυστραλοί της Macquarie που επίσης έδωσαν μερικά δισεκατομμύρια για την εξαγορά ποσοστού στον ΔΕΔΔΗΕ. Ολα αυτά θεωρητικά γίνονται. Αφήνω εκτός συζήτησης την κρατικοποίηση μιας τράπεζας ή τις μειώσεις φόρων, όχι γιατί είναι εύκολο να γίνουν, αλλά γιατί την πρώτη θα τη σταματήσει η ΕΚΤ και στις μειώσεις φόρων δεν μας έχει συνηθίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που φαντάζομαι ότι δεν έχουν σκεφτεί στην περίπτωση της ΔΕΗ, είναι τι θα κάνουν με τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Πώς θα πουν στους συνδικαλιστές της ότι η επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ σημαίνει ότι ο 13ος και ο 14ος μισθός που επανήλθαν από τα φετινά Χριστούγεννα λόγω της ιδιωτικοποίησης, θα χαθούν. Να υποθέσω ότι μάλλον και αυτό δεν θα γίνει…