Το «Τρίτο στεφάνι» επιστρέφει στο Θέατρο Παλλάς

«Το Τρίτο Στεφάνι», η μεγαλύτερη παραγωγή που γεννήθηκε μέσα στην πανδημία και πρόλαβε να παρουσιαστεί μόνο για 13 sold-out παραστάσεις στο Θέατρο Παλλάς επιστρέφει.

Η πιο πετυχημένη online streaming παράσταση που ταξίδεψε διαδικτυακά σε 23.000 σπίτια, σε 52 χώρες και 5 ηπείρους, συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της για 2η χρονιά, αυτή τη φορά στον φυσικό της χώρο, το Θέατρο Παλλάς, κάνοντας πρεμιέρα την Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2021.

Το Θέατρο Παλλάς, μέχρι νεωτέρας, θα λειτουργήσει αμιγώς ως χώρος υποδοχής πολιτών που έχουν εμβολιαστεί πλήρως κατά του COVID-19, ή έχουν νοήσει εντός του τελευταίου εξαμήνου. Το προσωπικό του θεάτρου Παλλάς, είναι εμβολιασμένο κατά του COVID-19, στο σύνολό του.  Κατά την είσοδο των θεατών στο χώρο, θα γίνεται έλεγχος των απαραίτητων πιστοποιητικών, καθώς και εγγράφου ταυτοπροσωπίας (δελτίο αστυνομικής ταυτότητας, διαβατήριο, διπλ. οδήγησης).

Η μεγάλη παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών παρουσιάζεται σε ολοκαίνουργια διασκευή των Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη & Νίκου Μανουσάκη, που αναδεικνύει τις αφηγηματικές αρετές και την ποίηση του μυθιστορήματος, σεβόμενη την πρόθεση του συγγραφέα για μια ιστορία που, όπως και η ζωή, ανοίγει και κλείνει σαν κύκλος. Ένας εικοσαμελής θίασος σημαντικών ηθοποιών μπαίνει στη δίνη της νέας, πρωτότυπης μουσικής του Μίνου Μάτσα, φέρνοντας επί σκηνής τους ήχους και τις εικόνες μιας ολόκληρης εποχής.

Το μυθιστόρημα–σταθμός του Ταχτσή, από τα πλέον αγαπημένα του ελληνικού κοινού διαχρονικά, που στο παρελθόν έγινε σήριαλ από τον Γιάννη Δαλιανίδη και αποτέλεσε υλικό για πολύ επιτυχημένες παραστάσεις σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Παπαγεωργίου, είναι μια κατάθεση μνήμης όπου μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων περνάει ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Όχι με διάθεση διδακτική, αλλά μ᾽ ένα σπάνιο χιούμορ που αναδεικνύει καίρια όλα εκείνα για τα οποία αξίζει να παλεύει κανείς στη ζωή.

Η Εκάβη και η Νίνα αγαπιούνται, ψυχραίνονται, μιλούν ακατάπαυστα, και σιωπούν μόνο μπροστά σ᾽ αυτό που τις υπερβαίνει, που όλους μας υπερβαίνει, και κουβαλούν πάντα το όμορφο και παράξενο φορτίο της πατρίδας που τις γέννησε, όπως το «μυθολόγησε» ο Ελύτης:

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα / Ωσάν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα / Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά / Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά / Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται / Μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται […]»