«Δυο χρόνια κι αντί να συνηθίζεται γίνεται όλο και χειρότερο. Πέρασαν δυο χρόνια κι οι άνθρωποι μου φαίνονται πιο σκληροί από ποτέ. Οργή, κακία κι υστερία… Είναι που τα έκανες εσύ να μοιάζουν όλα τόσο όμορφα και χαλαρά;
Είναι που πρέπει να εξαθλιωθούμε τελείως πριν την αλλαγή; Το φως σου λείπει και με τρομάζουν όσα σκοτώνουν τη μνήμη σου.
Γιατί κανένα καθεστώς δεν σε επέβαλε στα πράγματα ποτέ, όπως συνηθίζεται… Ήταν το κοινό που σε διάλεγε, κι εσύ που διάλεγες τη μουσική. Μπαμπα μου, κοιτάζω τον θυμωμένο κόσμο και ψάχνω να βρω αυτό, το κοινό που αγάπησες. Τον κόσμο που γι αυτόν έγραψες, τραγούδησες και δημιούργησες. Που γι αυτόν γυρνούσαμε όλη την Ελλάδα. Μα δε τον βρίσκω πουθενά.
Ψάχνω να βρω κάτι όμορφο που να μπορώ να σε βλέπω εκεί, μα είναι όλα λίγα. Πάνε δυο χρόνια μπαμπάκα μου που έχω να ακούσω τη βελούδινη φωνή σου… κουκλίτσα μου, αστέρι μου, Μαρακι…. Το χειρότερο όμως είναι, πως δυο χρόνια τώρα η μουσική με ταράζει. Για εσένα που δεν μπορώ να αγγίξω, κι όλα τα υπόλοιπα που δεν με αγγίζουν πια… Μπαμπά δυο χρόνια πάνε που γλίτωσες…»
