Παρασκήνια

Στο κτίριο Α της οδού Πειραιώς 260 συμβαίνει κάτι ανοίκειο. Κάτι που μοιάζει με την επόμενη μέρα πυρηνικού ατυχήματος ή οικολογικής καταστροφής. Ισως πλησιάζουμε στο να συμβούν και τα δύο. Κυρίως όμως, επειδή είμαστε άνθρωποι, μας αρέσει και να διασκεδάζουμε. Με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Ισως αταίριαστους για τους περισσότερους. Ωστόσο ο φωτογράφος Τάσος Βρεττός δεν είχε μαζί του κάποιο είδος μέτρησης της ηθικής όταν ξεκίνησε τις φωτογραφικές αναζητήσεις του μέσα στον κόσμο των ερωτικών freak shows της Αθήνας του 2004. Εποχή αφθονίας, τότε όλα επιτρέπονταν και οι Αθηναίοι διεύρυναν το πεδίο των γνώσεών τους στις ερωτικές διαστροφές με τη μορφή θεάματος.

Και ο φωτογράφος για μία δεκαετία στάθηκε ανάμεσα στους δύο κόσμους. Απέναντί του επέλεξε να έχει τα φρικιά που πλήγωναν το σώμα τους, τους χαμαιλέοντες που μεταμορφώνονταν σε «άλλον», τα πλάσματα που είχαν ξεφύγει από το φύλο τους και χόρευαν την απελευθέρωσή τους. Στο κτίριο Α της οδού Πειραιώς 260 προβάλλεται ό,τι είδε και κατέγραψε με την κάμερά του. Εχει τίτλο «The Feel. Backstage». Και πράγματι είναι αποτυπωμένη η αίσθηση από τα παρασκήνια.

Το προνομιακό σημείο θέασης όπου οι μετασχηματισμοί του αλλόκοτου τρέχουν μπροστά στα μάτια του φωτογράφου. Και εκείνος ακολουθεί τον ρυθμό τους. Στοχεύει γκριμάτσες, γραπώνει κινήσεις, συλλαμβάνει βλέμματα, βαθαίνει προς μια ενδόμυχη γωνία του σώματος, βγάζοντας άλλοτε θολές υπερφωτισμένες εικόνες, ηλεκτρισμένες κάτω από τα μπλε, κόκκινα, μοβ φώτα της παράστασής τους, άλλοτε καθαρές και σκληρές, κατάλληλες για ενηλίκους. Στο κτίριο Α δεν υπάρχει έκθεση φωτογραφίας όπως τη νομίζαμε. Υπάρχει μόνο η αίσθηση από γιγάντιες εικόνες των παρασκηνίων που προβάλλονται με προτζέκτορες και δραπετεύουν από τη στατικότητα της χάρτινης εκτύπωσής τους, αμυδρά κινούμενες πάνω στους γυμνούς τοίχους του βιομηχανικού χώρου. Αριστοτεχνικά φωτισμένου με ροζ λεπτές γραμμές που σχηματίζουν χώρους υποτιθέμενων δράσεων.

Το «πάρτι» έχει λήξει. Τα ανοίκεια ξεφαντώματα μεταλλάχθηκαν σήμερα σε ΛΟΑΤΚΙ+ θεωρία. Η μοναχική θέαση του «The feel» στο κτίριο Α – λόγω μέτρων προφύλαξης – βγάζει σύγχρονη θλίψη. Για ό,τι ήμασταν και για ό,τι θα επιδιώκουμε να γίνουμε.