Cafe Society

Σήμερα ήθελα να φύγω απ’ τα πολιτικά. Και να γράψω για έναν άνθρωπο που πεισματικά κινείται με μια δική του αισθητική. Σε μια εποχή που επίσης η πόλη, που κάποτε αγαπήσαμε, γίνεται όλο και πιο πολύ απλώς αιτία για διαφήμιση των freepress, για ανακαλύψεις όψιμων αθηναιογράφων και excel για real estate και Airbnb, ο κύριος στον οποίο θα αναφερθώ είναι κάποιος που και την υμνεί και την αποδομεί αλλά και που με προσήλωση δεν την εγκαταλείπει. Πιστός στις πιο γνήσιες όψεις της όπως είναι τα καφέ, ή τα θερινά ή οι ενσώματες παρέες – πέραν των κοινωνικών δικτύων.

Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Τζούμας διατηρεί μια από τις πιο μακρόβιες καθημερινές εκπομπές στο ελληνικό ραδιόφωνο – στον Εν Λευκώ, με τον τίτλο Café Society. Πίσω απ’ τη συχνά εστέτ ή καυστική ή νεο-συντηρητική πρόζα του διακρίνεις την πίκρα ή την ελπίδα ενός ανθρώπου που δεν εγκατέλειψε την Αθήνα για ένα προάστιο στα βόρεια ή μια δικτυωμένη ζωή μεταξύ ηχείων, ακουστικών, skype και wi-fi, τζιπάρας και κήπων.

Ο Τζούμας κρατά το νήμα μιας προφορικότητας, μιας εποχής που όντως στο κέντρο ήταν οι παρέες, ο Αλκης Παναγιωτίδης, ο Κοτανίδης, ο Σκυλοδήμος, ο Φαληρέας, ο Μπράμος, η Μήτσορα, ο Πουλικάκος, το Ντόλτσε (νυν Φίλιον), τα σπίτια, οι μουσικές, ο Λυκαβηττός, το Κολωνάκι, τα Εξάρχεια και πολύ πριν συνθλιβεί από ατομικότητες, chat rooms και νεο-χρήμα. Ο ίδιος έχει γράψει και τρία απολαυστικά αυτοβιογραφικά βιβλία στον Καστανιώτη (mea culpa αν αρχικά τα παρεξήγησα ως αυτοαναφορικά…) που χρονογραφούν τον Πειραιά της νιότης του, τη Νέα Υόρκη της ξενιτιάς του, την Αθήνα της Μεταπολίτευσης. Του «Χάπι ντέι» του Παντελή Βούλγαρη, του αιρετικού Νίκου Ζερβού, του Νίκου Νικολαΐδη που κατέγραψε θαυμαστά τη γενιά μεταξύ των κατηχητικών και της ΕΔΑ του ’60, του Κώστα Φέρρη και του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου που άντεξε στην παντοκρατορία της βιντεοκασέτας και της πασοκικής ευμάρειας του ’80.

Τα βιβλία του, αλλά και συχνά ο ίδιος ο Τζούμας μέσω της εκπομπής του χρονογραφεί και το σήμερα της πόλης που διστακτικά βγαίνει (;) από την Covid-19 και σκουπίζει το καλύτερο δωμάτιό της για να φιλοξενήσει ξένους επισκέπτες, πιο σκεπτική, πιο αιφνιδιασμένη, πιο κυνική. Και είναι περισσότερο θαυμαστό πως ο Τζούμας κάνει ραδιόφωνο σαν χορευτική πιρουέτα καθημερινότητας μπροστά σε μικρόφωνο σε μια σημερινή κατάσταση που με τα pod και με την αυτοδημοσιογραφία δεν ξέρουμε αν θα έχουμε σε λίγο ΜΜΕ ή αν αυτά που θα έχουμε θα αφορούν τον κόσμο – που εν τω μεταξύ τραμπαλίζεται μεταξύ φέικ νιουζ και αποψιολαγνείας. Σε μια εποχή ομογενοποίησης, πολιτικώς ορθού, που ο κόσμος υποφέρει σχεδόν πάντα για την εικόνα του – διαθλασμένη και εξωραϊσμένη από τα φίλτρα στο Instagram – έχει σημασία πως εδώ γύρω κινείται, μιλάει, ζει ο Τζούμας και όσοι εκ των beautiful people δεν έχουν υποκύψει στην πόλη-ξενοδοχείο, στην πόλη-φάση, στην πόλη-ερείπιο των ινφλουένσερ.

Δεν έχει σημασία αν συμφωνείς με αυτά που λέει, αν αυτά συγχρονίζονται συχνά με το κυρίαρχο ρεύμα. Σημασία εδώ έχει ο άνθρωπος και η πόζα του. Η κομψότητα και οι γωνίες που φέρει. Αυτή η κατασταλαγμένη ελαφρότητα ως αποτέλεσμα βιωμάτων και μακράς πορείας.