Λάμπρος Φιλίππου: Ο πρώτος Καρδιτσιώτης που μπορεί και να πάει στο Φεγγάρι

Όταν πρωτοείδα τον Λάμπρο Φιλίππου σε ένα επεισόδιο της θρυλικής Δέκατης Εντολής του Πάνου Κοκκινόπουλου  τον ερωτεύτηκα μονομιάς: φυζίκ αυθεντικού «στραπατσαρισμένου», κακού, αλλά πληγωμένου, επικίνδυνου, αλλά που μπορεί να σε πάει στον Παράδεισο.

Κι ύστερα, τον είδα κι άλλες φορές: βασικά με τους Yanneis και τις συγκλονιστικές μουσικές performances και με το «Πεθαίνω Σαν Χώρα» του Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Μαρμαρινού.

Ο Λάμπρος Φιλίππου είναι πανύψηλος, πανέξυπνος και πολύ γλυκός. Οι υπερθετικοί βαθμοί και τα καλλολογικά επίθετα δεν συνιστούν υπερβολή όταν τοποθετούνται πλάι του. Ο ίδιος είναι πολύ καθαρός για να τα φορέσει με λάθος τρόπο, βλέπετε.

Sui generis ο Λάμπρος, αυθεντικά ανατρεπτικός, προσηλωμένος στην ζωή και την τέχνη του, τις οποίες ορίζει αμφότερες αλά καρδιτσιώτικα λίγο παρακάτω. Μιλώ μαζί του στο τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής μου αντηχεί μια άλλη ζωή, ένα όνειρο για πολλούς: η Αμερική και, συγκεκριμένα, η Νέα Υόρκη.

Αυτός ο πολυ-καλλιτέχνης τον οποίο ακούω να μου περιγράφει την φορά εκείνη που είδε τον Moby στον δρόμο και το εξέλαβε ως σημάδι από το σύμπαν ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο, μιλά συγχρόνως σαν παιδί, σαν δάσκαλος, σαν ερωτευμένος. Οι ρίζες του απλώνονται στους τόπους όπου πάτησε τα μωρουδίστικα και παιδικά και ενήλικα πόδια του, σε αυτούς που ονειρεύεται να ζήσει ίσως κάποτε, σε εκείνους όπου δεν πήγε ποτέ μέχρι σήμερα κι ίσως και ποτέ να μην πάει.

Η καταγωγή και ο προορισμός του Λάμπρου Φιλίππου είναι ξεκάθαρα η Τέχνη, με όλα της τα πρόσωπα και τις φόρμες. Πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε για να κάνει ακριβώς ό,τι κάνει σήμερα, ό, τι κάνει εδώ και χρόνια, ό, τι θα κάνει μέχρι να κλείσει τα μάτια του: Παραγωγή Ομορφιάς και Αλήθειας.

Στις 20 και τις 22 Απριλίου θα έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε σε ένα εντελώς καινοτόμο διαδικτυακό ή μάλλον ψηφιακό project, το οποίο πραγματοποιεί σε συνεργασία με την Σαρανταποζαρούσα. Ανυπομονώ και, πιστέψτε με, ανυπομονείτε κι εσείς.

Ο Λάμπρος Φιλίππου με 3 ρήματα, 4 επίθετα και 5 ουσιαστικά.

Μια φορά, μετά από ένα live performance μου, με πλησίασε ένα μαθητής μου, που ήταν στο κοινό, και μου είπε: «Λάμπρο μου, απόψε ήσουν ο καλύτερος μαθητής σου».Δεν έχω καλύτερο από αυτό. Αυτός ο άνθρωπος προσπαθώ να είμαι και στη ζωή, εκτός από τη σκηνή. Να είμαι αυτά που λέω. Αλλιώς, τι κάθομαι και τα λέω στους μαθητές μου;

Συγγνώμη, ποια ήταν η ερώτηση;

Ελλάδα-Αμερική. Πώς βίωσες πρωταρχικά την μετατόπισή σου και πώς νιώθεις τώρατις φορές που επιστρέφεις στον τόπο σου;

Στην αρχή κόπηκε ένας ομφάλιος λώρος που ισχυρότερο τράνταγμα από αυτό δεν έχω βιώσει. Μετά από 2-3 χρόνια αντιλήφθηκα ότι τίποτα δεν είχε κοπεί, απλά ένιωθα τον πόνο αυτού. Οι ομφάλιοι λώροι δεν κόβονται επειδή φεύγεις, αλλά όταν συγχωρείς. Όταν το κατάλαβα αυτό, προχώρησα.

Θα σου πω και κάτι άλλο, κάπως sci-fifi κινηματογραφικό. Στα πρώτα δυο χρόνια μου στο Λος Άντζελες, μου συνέβαινε κάτι πρωτόγνωρο για το σώμα και το μυαλό μου. Καθώς βάδιζα στο δρόμο, ξαφνικά για μισό δευτερόλεπτο έχανα επαφή με τον τόπο και το χρόνο. Δεν καταλάβαινα πού είμαι, κυριολεκτικά. Αυτό κρατούσε μισό άκρως ενδιαφέρον δευτερόλεπτο και το πάθαινα σχεδόν μια φορά το μήνα. Τον τρίτο χρόνο, σε ένα από τα ταξίδια μου στην Ελλάδα και καθώς επισκέφτηκα την Καρδίτσα, όπου έχω μεγαλώσει και ζει η οικογένειά μου, έπαθα το ίδιο πράγμα εκεί.

Κάτι είχε μετατοπιστεί γερά μέσα μου-η έννοια της βάσης- σαν να πήρα απόφαση εκείνο με τον ομφάλιο λώρο που λέγαμε. Είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ. Δεν το παθαίνω πια. Ειδικά, στη Νέα Υόρκη, όπου ζω από πρόπερσι, νιώθω τον τόπο εξαιρετικά κοντά μου.

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Γιαννακάκης

Ένα τυπικό 24ωρο σου στον τρέχοντα τόπο κατοικίας σου.

Ξυπνάω νωρίς από πάντα. Χαϊδεύομαι χωρίς έλεος με τον σκυλάκο μου, που είμαστε αχώριστοι από τότε που τον βρήκα να περιπλανιέται στους δρόμους του Korea Town, στο Λος Άντζελες. Αυτός ο σκυλάκος μου δημιούργησε ρουτίνα, με συγκρότησε και έκανε στην άκρη τις “ανάγκες» που ποτέ τελικά δεν ήταν πραγματικές ανάγκες μου, αλλά έπιαναν χώρο.

Άρα, όταν δε γελάω με τον σκύλο μου επειδή έχει την πιο αστεία φάτσα στον πλανήτη, πάω βόλτες μαζί του γωρίζοντας την πόλη, πού και πού συναντάμε σε κάποιο από τα υπέροχα πάρκα του Μπρούκλιν τους λίγους φίλους που έχω εδώ, οργανώνω τις δημιουργικές δράσεις μου, κάνω πρόβα με τη Σαρανταποζαρούσα για τα 50 πρότζεκτ που θα κάνουμε παρέα.

Συνήθως, διδάσκω online μερικές φορές την εβδομάδα, αφιερώνω αρκετό χρόνο για να μαθαίνω όλο και καλύτερα τον εξοπλισμό μου με τον οποίο κάνω live παραγωγή μουσικής, μιλάω με αγαπημένους ανθρώπους στην Ελλάδακαι αναπτύσσομαι μέσα από αυτό, ακολουθώ τις εξελίξεις προσπαθώντας να είμαι ενεργά μέρος τους κι όταν δεν τρώω tacos, μαγειρεύω!

 Θα ήθελα να μου πεις 10 αγαπημένες σου ελληνικές και 10 αγαπημένες ξένες ταινίες.

Ελληνικές:

1.Της κακομοίρας (Ντίνος Κατσουρίδης)

2.Η Σωφερίνα (Αλέκος Σακελλάριος)

3.Ο Ηλίας του 16ου (Αλέκος Σακελλάριος)

4.Λατέρνα, Φτώχεια και Γαρύφαλλο (Αλέκος Σακελλάριος)

5.Μια ελληνίδα στο χαρέμι (Γιάννης Δαλιανίδης)

6.Υπάρχει και φιλότιμο (Αλέκος Σακελλάριος)

7.Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση (Ντίνος Κατσουρίδης)

8.Μάθε παιδί μου γράμματα (Θόδωρος Μαραγκός)

9.Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (Αλέκος Σακελλάριος)

10. Κάτι να καίει (Γιάννης Δαλιανίδης)

Ξένες:

1.La grande bouffffe (Marco Ferreri)

2.That Obscure Object of Desire (Luis Buñuel)

3.Belle de jour (Luis Buñuel)

4.The Exterminating Angel (Luis Buñuel)

5.El (Luis Buñuel)

6.Viridiana (Luis Buñuel)

7.The Milky Way (Luis Buñuel)

8.Teorema (P. P. Pasolini)

9.Salò o le 120 giornate di sodoma (P. P. Pasolini)

10. A separation (Asghar Farhadi)

Θα ήθελες να παίξεις σε ταινία του Λάνθιμου κάποια στιγμή;

Θα ήθελα να παίξω σε μία ταινία του που να μοιάζει περισσότερο με τις πιο πρόσφατες ταινίες του, αν και παρακολουθώ με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τις παλιότερες του. Το αστείο είναι, ότι στα credits του IMDb μου, θα βρείτε ότι συμμετέχω στις Άλπεις του Γιώργου Λάνθιμου.

Η αλήθεια είναι ότι, καθώς βολτάραμε με έναν φίλο στα Εξάρχεια ένα βράδυ, ο φίλος, που τον γνώριζε, μου είπε να περπατήσουμε στο Κολωνάκι, όπου γύριζε μια σκηνή ο Λάνθιμος, για να βοηθήσουμε “να γεμίσει ένα πλάνο”. Μπήκαμε στο πλάνο και στα credits, όπως φαίνεται. Αν υποψιαστώ ότι αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έπαιξα σε ταινία του Λάνθιμου, θα φαρμακωθώ.

Και πόσο που έχει λείψει να παίξω σε μια ταινία! Εδώ και μερικούς μήνες, νιώθω έτοιμος να παίξω έναν ωραίο ρόλο σε μια ωραία ταινία. (Αν το δουν αυτό οι “Καλές Απόψεις”, την έβαψα)

Πώς αποφάσισες να κάνεις έναν δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια; Ποια ήταν η διαδικασία εγγραφής του και δημιουργίας του;

Αν δεν κάνω δίσκο με παραδοσιακά, με τι θα κάνω; Ούτε καν προσπάθησα — απλά, άνοιξα το στόμα μου και ξεκίνησαν να βγαίνουν τραγουδίσματα της παράδοσης από μέσα. O δίσκος θα κυκλοφορήσει με τον τίτλο “Πέζαντλυ”, σε άπταιστα ελληνικά.

Έρχεται από τη λέξη Peasantly, που επίσης δεν υπάρχει. Με το project “The Peasant” έκανα το ντεμπούτο μου στο Λος Άντζελες και το έχω παρουσιάσει ακόμα στη Νέα Υόρκη, στην Καρδίτσα και την Αθήνα. Σαν να λέμε, ο Χωριάτης παρουσιάζει τον δίσκο “Χωριάτικα”.

Ο δίσκος ήταν να γραφτεί σε studio ηχογράφησης στην Αθήνα. Ανακοινώθηκε το δεύτερο lock down μερικές μέρες πριν να ξεκινήσουμε τις ηχογραφήσεις. Έτσι, λοιπόν, τηλεφώνησα στον Δημήτρη Δημητριάδη, τον ηχολήπτη που συνεργάζομαι στην Ελλάδα από εποχής YIANNEIS ακόμα, και του ζήτησα να γράψουμε όλο τον δίσκο στο διαμέρισμά μου, στα Εξάρχεια.

Αναστέναξε μερικές φορές, μιας και είναι εξαιρετικά δύσκολο το εγχείρημα του να γράψεις έναν δίσκο Live και σε σπίτι, αλλά συμφώνησε. Μετέτρεψε το σαλόνι μου σε επαγγελματικό studio και έκανε φανταστική δουλειά με τον ήχο.

Η Κατερίνα Σπυρίδου ανέλαβε το set design του δωματίου-studio, μιας και χρειαζόταν να μπουν στο χώρο μερικά υφάσματα, για την απορρόφηση αντηχήσεων και άλλα τεχνικά θέματα. Η Κατερίνα το έκανε με τον ομορφότερο τρόπο.

Ο Νίκος Βαρβάρογλου έκανε τη βιντεοσκόπηση και η Σαρανταποζαρούσα επιλαμβάνεται το εικαστικό ντύσιμο του δίσκου, αλλά και των video (έκπληξη). Ο Mike Νταλανίκας θα κάνει τα videos της Νέας Υόρκης και θα ετοιμάσει τη διαδικτυακή παρουσίαση του δίσκου που θα γίνει στο eStage.gr μέσα στον Μάιο.

Αγοράζοντας το εισιτήριο, θα μπορείτε να δείτε την παρουσίαση (making of), να ακούσετε το δίσκο και με το ίδιο εισιτήριο να τον αγοράζετε. Με ένα σμπάρο, 2-3 τρυγόνια.

Θα ανακοινώσω σύντομα την ακριβή ημερομηνία στα social media μου: εδώ και εδώ

Έφτιαξα αυτόν τον δίσκο με τον Παναγιώτη Σιωρά στο κλαρινέτο, το μπάσο κλαρινέτο και το σαξόφωνο, και τη Δάφνη Μέγγου στο κλαρινέτο. Μια φωνή και δύο πνευστά όργανα. Τα πνευστά όργανα είναι συχνοτικά πολύ κοντά στην ανθρώπινη φωνή. Ήταν μέλημά μου να βγει ένα αποτέλεσμα σαν να τραγουδούν τρεις φωνές ή σαν να παίζουν τρία πνευστά όργανα. Το πετύχαμε.

Βέβαια, είχαμε και καλεσμένους πολύ σημαντικούς και ιδιαίτερα βαλμένους μέσα στην ιστορία μας. Ο Τάσος Κοφοδήμος τραγούδησε μαζί μου σε ένα κομμάτι και έπαιξε λαούτο σε δύο, ο Θοδωρής Σιούτης έπαιξε βιολί σε δύο κομμάτια και ο Γιώργος Λιβανός (aka janglair) έπαιξε pipe drums-αν δεν έχετε ακούσει τον όρο ξανά, περιμένετε να δείτε το video.

Τι είναι αυτό που θα μας παρουσιάσετε με την Σαρανταποζαρούσα τον Απρίλη; Μοιάζει κάτι αλλόκοτο, πρωτοποριακό και σίγουρα άχαστο.

Με τη Σαρανταποζαρούσα συμπεθεριάσαμε για τα καλά, όπως φαίνεται, μιας και αυτό είναι το πρώτο project για το οποίο βρεθήκαμε, αλλά μέσα σε δέκα μέρες, της πρότεινα να συνεργαστούμε σε δύο ακόμα projects. Έχω ξετρελαθεί με όλα αυτά.

Στις 20 & 22 του Απρίλη, θα παρουσιάσουμε την παράσταση “ΚΑΛΗΜΕΡΑ!”. Εγώ θα παίξω ως And They Built Churches (ATBC), που είναι το δεύτερο project που έφτιαξα στην Αμερική.

Μετά από την πρώτη πρόβα μας, η Σαρανταποζαρούσα με ρώτησε: “Θυμάσαι πώς μάθαινε ο Τανκ κουνγκ φου στον Νήο; Κάπως έτσι νιώθω ότι παθαίνω τα φωνητικά σου, για να αποτυπώσω με τη γραφίδα μου όσα τραγουδάς.”

Το παραδέχομαι: έχω μαγευτεί από τη Σαρανταποζαρούσα και από αυτό το νέο γέννημα. ΚΑΛΗΜΕΡΑ! Μα είναι τώρα αυτό όνομα για project;

Νιώθω, στ’ αλήθεια, λες και είμαι έτοιμος να γίνω μπαμπάς με τόσο φως κι αγάπη τριγύρω -ή καλύτερα, μαμά. Θα παρουσιάσουμε και αυτό το project στο eStage.gr, με το οποίο έχω, επίσης, συμπεθεριάσει, μιας και από τον περασμένο Ιούλιο φιλοξενούμαι εκεί συχνά πυκνά.

Γιατί, διαδικτυακές πλατφόρμες υπάρχουν πολλές, ψηφιακή σκηνή, όμως, μία! Χρόνια τους πολλά, κιόλας. Στις 20 Απρίλη, την ημέρα του Live μας, το eStage κλείνει έναν χρόνο ζωής!

Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη σου στιγμή ως ανθρώπου, μέχρι τώρα, και ποια ως καλλιτέχνη;

Στο Λος Άντζελες έκανα ό,τι δουλειά χρειαζόταν να κάνω, για να επιβιώσω και να μπορώ να ζω εκεί. Ένα απόγευμα, μόλις είχα τελειώσει τη βάρδια μου ως delivery boy και οδηγούσα στη Sunset Boulevard την πιο ατημέλητη κάμπριο Chrysler που έχετε δει, την ώρα ακριβώς που έπεφτε ο ήλιος.

Ηλιοβασίλεμα στη Sunset Boulevard-σαν ανέκδοτο. Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, θυμάμαι ότι ένιωθα τόσο πλήρης που τα κατάφερνα μέρα με τη μέρα, που σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ζω σε αυτή την πόλη δουλέυονατας ως ντελιβεράς και να είμαι ευτυχισμένος.

Ούτε η πόλη μου άρεσε ούτε η δουλειά που έκανα. Όμως μου άρεσε ο Λάμπρος που δεν το έβαζε κάτω με τίποτα. Ως καλλιτέχνης ζω όντας πανευτυχής με ό,τι κι αν έχω κάνει τα τελευταία δέκα χρόνια, που οι αποφάσεις μου είναι ακόμη πιο καθαρές από πριν, απαντώντας σε πεντακάθαρες πια ανάγκες.

Φωτογραφία: Mike Νταλανίκας

Ποιο θεωρείς ότι είναι το πιο ανατρεπτικό πράγμα που έχεις κάνει ποτέ στην ζωή σου;

Σίγουρα οι δύο αλλαγές βάσης που έκανα στη ζωή μου, την καθόρισαν. Φεύγοντας από την Καρδίτσα ήρθα σε επαφή με την τέχνη, που τόσο πολύ με ενδιέφερε. Φεύγοντας από την Ελλάδα ήρθα σε επαφή με τον εαυτό μου, που τόσο πολύ μου είχε λείψει.

Σήμερα, νιώθω πολύ κερδισμένος και από τα χρόνια μου στην Καρδίτσα και από τα χρόνια μου στην Ελλάδα και πιστεύω ότι μπορώ να ζήσω σε όποιον τόπο με οδηγήσουν οι ανάγκες μου. Επιλέγω τη Νέα Υόρκη και την Αθήνα, για την ώρα.

Μέσα από αυτές τις εμπειρίες, έμαθα όχι μόνο να μη φοβάμαι την αλλαγή, αλλά να τη θεωρώ κέρδος. Για την ακρίβεια, πιστεύω ακράδαντα πως το νόημα της ζωής είναι η ίδια η αλλαγή. Το να είσαι η ροή και όχι το να παρατηρείς τη ροή να συμβαίνει.

Γι’αυτό και το μάθημα που διδάσκω είναι μια άσκηση για την ελευθερίας της έκφρασης, εκτός comfort zone. Είναι απολύτως λυτρωτικό το εκτός comfort zone. Προσωπικά, δεν έχω βρεθεί σε πιο πλούσιο περιβάλλον για δημιουργία.

Ζητώ από σένα λακωνικούς ορισμούς για τις έννοιες: Τέχνη και Ζωή.

Ως Καρδιτσιώτσ, θα στα πού Καρδιτσιώτκα κι όχι Λακουνικά. Η τιέχνη θα σι βουηθήσει να ικφραστείς. Η ζουή είνι του απουτιέλισμα τσ’ αγάπης για τουν ιαυτό’ς.

Well said, Λάμπρο! Αν κάποιος σου έλεγε να θυμηθείς μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής σου ποια θα ανακαλούσες;

Αν ήξερε η μάνα μου πόσο δύσκολα πέρναγα τα πρώτα χρόνια στο Λος Άντζελες, θα ερχόταν με τα πόδια να με πάρει στην πλάτη και να με γυρίσει στο χωριό. Αλλά, όπως έχει πει κι ένας, τα αγαθά κόποις κτώνται. Και δεν υπάρχει πολυτιμότερο αγαθό από τον ίδιο τον εαυτό.

Κλαις όσο νομίζεις ότι σου χρειάζεται;

Ένα ινδιάνικο ρητό λέει: Η ψυχή δε θα είχε ουράνιο τόξο, αν τα μάτια δεν είχαν δάκρυα. Κι εγώ, με τη σειρά μου, το πάω όλο και καλύτερα προς ουράνιο τόξο. Την φροντίζω την ψυχή.

Σαρανταποζαρούσα speaking

Ποιο βιβλίο είναι αυτή τη στιγμή στο σακίδιο ή το κομοδίνο σου; Ποια σειρά αναμένει να την τελειώσεις στην τυχόν αγαπημένη σου πλατφόρμα;

Σειρές δε βλέπω καθόλου. Με ξενίζει και με δυσκολεύει οτιδήποτε λειτουργεί τόσο έντονα μέσα σε φόρμες. Νιώθω ότι η φόρμα και το στυλ υπονομεύουν τη φυσική ομορφιά των διαλόγων και των σχέσεων και τελικά η ιστορία λέγεται μέσα από μοναχικές ερμηνείες.

Πάντως, αν και δε βλέπω σειρές, θα έπαιζα, ευχαρίστως, σε κάποια. Με έχω πιάσει να μην ενδιαφέρομαι ως ηθοποιός για πολλές από τις ταινίες και τις σειρές που απολαμβάνω ως θεατής. Θα ήθελα να παίξω π.χ. στο Spider-Man, που δύσκολα.

Βιβλία, δυστυχώς, δε μπορώ να διαβάσω από τα 15 μου χρόνια, που ξαφνικά έπαψα να διαβάζω για το σχολείο και γενικά. Ήμουν μαθητής του 19 πριν από αυτό, αλλά δεν περνούσα καλά διαβάζοντας. Ίσως να έχω κάποιο είδος δυσλεξίας, μιας και δε μπορώ να συγκεντρωθώ καθόλου εύκολα στο χαρτί. Μου είναι εξαιρετικά πιο εύκολο, όμως, όταν διαβάζω σε κάποιον.

Την Αντιγόνη του Σοφοκλή, που πρόκειται να σκηνοθετήσω, τη διάβασα μέσα μια ώρα, επειδή τη διάβαζα σε άλλο άνθρωπο. Ίσως, σε μιάμιση ώρα, τώρα που το σκέφτομαι, αν συμπεριλάβουμε και τις παύσεις που έκανα, για να κλάψουμε και για να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό με ετούτο το αριστούργημα.

Ακόμα την Αντιγόνη έχω στο κομοδίνο μου. Μελετάω το έργο και σχεδιάζω την παράσταση.

Ποιο ταξίδι δεν έκανες ακόμα και θες τρομερά να καταφέρεις να το κάνεις σύντομα;

Πρόσφατα, διάβαζα ότι κάποιος δισεκατομμυριούχος προκήρυξε μερικές θέσεις που θα χρηματοδοτήσει ο ίδιος για ένα ταξίδι που θα γίνει στο Φεγγάρι. Έκανα αίτηση. Δεν αστειεύομαι.

Τι δεν είσαι από αυτά που υποπτεύεσαι ότι σου χρεώνει το κοινό σου;

Δεν υποπτεύομαι, μου το λένε ευθέως ότι είμαι «τρελός». Αν βγάλουμε τα εισαγωγικά, είμαι πρόθυμος να το κουβεντιάσω.

Πριν από μερικά χρόνια πήγα στην Καρδίτσα και ο ανηψιός μου, πολύ μικρός σε ηλικία τότε, είπε: «Ήρθε ο θείος μας ο τρελός!». Το πόσο το χάρηκα, δε φαντάζεσαι.

Να σε λέει τρελό ένα παιδί 4-5 ετών! Πού να’ξερε ότι μου πήρε δεκαετίες ως να μπορώ να ζω τη ζωή ξανά με χαρά 5χρονου. Οι ενήλικες που με λένε τρελό και εννοούν «αυτός που κάνει ό,τι θέλει», με προβληματίζουν.

Φωτογραφία: Jim Alexandrou

Υπάρχει Θεός για σένα; Έχεις αποπειραθεί να συνομιλήσεις ποτέ μαζί του;

Αφού σου είπα ότι πήγα στο L.A. και γνωρίστηκα με τον εαυτό μου. Αν δεν είναι αυτό θεϊκό, τότε τι; Και ναι, ένα απόγευμα έκανα μια κουβέντα με τον εαυτό μου εκεί στη γειτονιά μου στο Los Feliz, καθώς περπατούσα με τον σκύλο μου.

Φωναχτά, όχι από μέσα μου. Δεν έχω κάνει ουσιαστικότερη και πιο λακωνική συζήτηση στη ζωή μου. Από τότε, το κάνω κάθε φορά που χρειάζεται. Έχει αναπτυχθεί αυτή η ανάγκη και έχει γίνει μηχανισμός και φίλτρο. Δηλαδή, όταν αρχίζω και μιλάω φωναχτά με τον εαυτό μου, καταλαβαίνω ότι δεν έχω χώρο για δικαιολογίες.

Τι αλλάζει στην καθημερινότητά σου όταν ερωτεύεσαι;

Ουουου, τώρα που έμαθα να ερωτεύομαι…Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλααλαλαλαλαλαλαλαλαλαλλαλααλαααα!!!!

Έχεις βιώσει, εσύ προσωπικά, ποτέ προσβολές, βία, παρενόχληση εντός του καλλιτεχνικού στερεώματος στο οποίο έχεις κινηθεί;

Μεγάλωσα στη Καρδίτσα και έζησα εκεί ως τα 19 μου χρόνια. Ξέρεις πώς αποκαλούσαμε την αδερφή μου για χρόνια ολόκληρα; Κορίτσι. Δεν τη λέγαμε με το όνομά της, αλλά με το φύλο της, επειδή ακούγαμε τον παππού μου να τη λέει έτσι. Λες και ήταν ιδιότητα.

Όποιος είναι από χωριό θα ξέρει, επίσης, πως όταν γεννιόταν ένα παιδί ρωτούσαν όλοι: «Τι έκανε αυτή, παιδί ή κορίτσι;». Τίποτα δε μπορεί να ξεπεράσει τη βία αυτού.

Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία και αυτό είναι, πρώτα από όλα, φυσικό. Το γεγονός ότι προηγουμένως έγραψα ότι συναντήθηκα με τον εαυτό μου σε έναν ξένο τόπο και ότι έμαθα να ερωτεύομαι πια -άρα και να κάνω έρωτα-, βασίζεται στο γεγονός ότι, μετά από πολλή δουλειά που έκανα και κάνω με τον εαυτό μου, κατάφερα να ξεκολλήσω από πάνω μου την κουλτούρα αυτής της βαριάς ανισότητας, που κληρονόμησα από την κοινωνία στην οποία μεγάλωσα.

Πληγώθηκε πολύ το παιδί μέσα μου από όλο αυτό, αλλά κατάφερε τελικά να συγχωρέσει και να προχωρήσει. Η πατριαρχία δεν επηρεάζει και πλήττει μόνο τις γυναίκες, αλλά εγκλωβίζει και τους άνδρες σε αυτά τα πρότυπα.

Εκεί είναι και η πηγή του θέματος, ούτως ή άλλως. Η κοινωνία θεραπεύεται σιγά σιγά. Ο άνθρωπος που αδικεί και γίνεται βίαιος, δεν το αποφασίζει στα 50 του. Το έχει αποφασίσει άλλος για αυτόν, όταν ήταν τεσσάρων χρόνων. Τότε, κάποιος γονιός,δάσκαλος, τον μπέρδεψε. Του έδωσε λάθος σήμα. Τον καταδίκασε σε λάθη, που και οίδιος τα διδάχθηκε από προηγούμενη γενιά, όταν ήταν ο ίδιος παιδί.

Η χαρά μου είναι απερίγραπτη, που η δική μας γενιά είναι ξεκάθαρα πιο έτοιμη από κάθε άλλη γενιά, να κόψει αυτόν τον ομφάλιο λώρο και να θεραπεύσει την ανισότητα.

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Γιαννακάκης

Λάμπρο, είπαμε για καλημέρες, για παραδοσιακά και για Αντιγόνες. Ας τα βάλουμε σε μια σειρά όλα αυτά τα ωραία που κάνεις και που ετοιμάζεις.

– «ΚΑΛΗΜΕΡΑ!» – ATBC & Σαρανταποζαρούσα / 20 & 22 Απρίλη, στο eStage.gr.

– «Πέζαντλυ» – Παρουσίαση δίσκου The Peasant / Μάιος, στο eStage.gr.

– «Κρέων + Αντιγόνη» – προετοιμασία θεατρικής παραγωγής.

– “Out of comfort zone” και “Artist in residence” online workshops μέσα από το πρόγραμμα διδασκαλίας μου, LFacting.com.

– Στη Νέα Υόρκη τα πράγματα ανοίγουν σιγά σιγά, οπότε δεν αποκλείεται σύντομα να κάνω εδώ μερικές live συναυλίες με το project The Peasant. Είμαι σε επαφή κι εδώ με μερικούς ωραίους τρελούς και κουβεντιάζουμε να με πάνε στα αμερικάνικα χωριά τους να παίξουμε και να τους φέρω κι εγώ στο δικό μου. Για να δούμε..

Και στέκω ορθάνοιχτος στο Σύμπαν, για να καλωσορίσω όσα ακόμα είναι να’ρθουν!

*Ο Λάμπρος Φιλίππου είναι countertenor (κόντρα-τενόρος) performer, ηθοποιός, σκηνοθέτης, δάσκαλος Υποκριτικής και Performance. Η σελίδα του: https://www.labrosfilippou.com/