Η τελευταία φορά που σε είδα

Πάει κιόλας ένας χρόνος γι’ αυτό δεν μπορώ να βάλω τις συναντήσεις μας στη σειρά. Θυμάμαι πάντως ότι την Καθαρά Δευτέρα, 2 Μαρτίου του 2020, είχαμε ήδη αρχίσει ν’ ανοίγουμε την πόρτα της ταβέρνας με χαρτομάντηλο και να αναμετράμε με το μάτι πόσα κεφάλια στριμώχνονταν πίσω από τα πλαστικά ρολά της βεράντας. Λίγες μέρες νωρίτερα είχαμε αποχαιρετίσει τα Ελληνικά Μονόπρακτα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, αποχωρώντας λίγα δευτερόλεπτα πριν από το χειροκρότημα, για να αποφύγουμε το χαρούμενο πλήθος στο φουαγιέ, που άλλοτε τόσο ωραία μας ξαλάφρωνε από την εγγενή μας αντικοινωνικότητα.

Το ίδιο διάστημα είχαμε δει στα γκρεμνά του θεάτρου Βεάκη τις «Τρεις αδελφές» του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Καραντζά, σε μια σούδα του Μεγάρου Μουσικής τον «Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν» του Χουβαρδά (και εν μέρει του Ιψεν) και τον εκπληκτικό «Αμλετ» της Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Αμφιθέατρο στην Πλάκα. Μετά πήγαμε σ ένα ταβερνάκι κι εκεί ήταν που τσακώθηκα με την ταβερνιάρισσα γιατί δεν είχε πού να πλύνω τα χέρια μου…

Πόσο γενναίες και πόσο νέες υπήρξαμε, μόλις ένα χρόνο πριν από σήμερα! Θυμάμαι σαν και τώρα τη στιγμή που γέρασα ακαριαία, στην πόρτα ενός ανθοπωλείου. Να μπει κανείς ή να μην μπει, ήταν το αμλετικό μου ερώτημα μπροστά στους ανοιχτούς τάφους της Ελσινόρης που έβλεπα κάθε μέρα στην τηλεόραση. Κοίταξα με πόνο τις αμαρυλλίδες και τα τριαντάφυλλα κι έκανα ένα βήμα πίσω, ύστερα κι άλλο κι άλλο, κι ακόμα οπισθοχωρώ, χωρίς μέχρι στιγμής να βρω βάραθρο.

Το Θέατρο θα το πενθήσουμε όσο καιρό χρειαστεί, γιατί εν τω μεταξύ προστέθηκε κι άλλο πένθος πάνω στο ίδιο πένθος. Για μένα τουλάχιστον, ο πένθιμος ενιαυτός θα λήξει όταν βάλω στο βάζο μου την πρώτη αμαρυλλίδα, το πρώτο τριαντάφυλλο και τα λιτανεύσω σ’ όλο το σπίτι. Προς το παρόν βολεύομαι με κάτι λίγες φρέζες μπαλκονιού που μου άφησε μισοζώντανες ο χιονιάς και περιμένω να δω αν θα το ανθιστεί κανείς και φιλοτιμηθεί να μου στείλει λουλούδια.