Το debate Τραμπ-Μπάιντεν και η παρακμή της Αμερικής

Βλέποντας κανείς τον Τραμπ και τον Μπάιντεν να ανταλλάσσουν χαρακτηρισμούς και να διακόπτουν ο ένας τον άλλον, κανείς αναρωτιέται εάν είναι δυνατόν αυτοί οι τύποι να πρόκειται να κυβερνήσουν την πιο ισχυρή χώρα του κόσμου και να έχουν τους κωδικούς για ένα πυρηνικό οπλοστάσιο που μπορεί να καταστρέψει τον πλανήτη.

Ότι τη φάση την ξεκίνησε ο Τραμπ, που ούτως ή άλλως επενδύει σε αυτή τη δήθεν «αντισυμβατική» εικόνα και τον τσαμπουκά, μικρή σημασία έχει. Γιατί ούτε και ο Μπάιντεν φάνηκε να μπορεί να δώσει μια εικόνα πολιτικού που μπορεί να εμπνεύσει.

Ξέρω ότι στις ΗΠΑ πίσω από τον κάθε πρόεδρο υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός που ουσιαστικά παίρνει τις αποφάσεις και κάνει τους σχεδιασμούς, και ότι, κατά συνέπεια, μικρή σημασία έχει το όποιο στυλ ή η ρητορική του Προέδρου. Αλλά όπως και να το δει κανείς πάντα μετρά και το τι είναι ο πρόεδρος.

Και αυτή τη στιγμή οι αμερικανοί έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε έναν τύπο, που κάνει πολιτική μέσω twitter, έχει αμφισβητήσει τους επιστήμονες για την πανδημία, χαϊδεύει τα αυτιά των ακροδεξιών και δεν έχει πρόβλημα να κατασκευάζει θεωρίες συνωμοσίας, και έναν άχρωμο τύπο που δεκαετίες τώρα είναι στους διαδρόμους της εξουσίας και που επιλέχτηκε όχι επειδή ήταν ο πιο χαρισματικός ή πιο δημοφιλής, αλλά γιατί τον στήριξαν διάφορα κατεστημένα για να μην είναι υποψήφιος των Δημοκρατικών ο Σάντερς.

Και όλα αυτά σε μια χώρα που έχει τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους αλλά και τεράστιες ανισότητες, που ξοδεύει τα περισσότερα για δαπάνες υγείας αλλά έχει αποτύχει πλήρως στην πανδημία, που δεν έχει αντιμετωπίσει την κληρονομιά των φυλετικών διακρίσεων και την πραγματικότητα του ρατσισμού, που έχει τα πιο προχωρημένα ερευνητικά κέντρα στον κόσμο και ταυτόχρονα στρατιές «ψεκασμένων», που μιλάει διαρκώς για την ανάγκη καταπολέμησης της εγκληματικότητας, αλλά θεωρεί την οπλοκατοχή ιερό δικαίωμα, που διεκδικεί να είναι παγκόσμιος χωροφύλακας αλλά αρνείται να δεσμευτεί στις αρχές του διεθνούς δικαίου.

Μια χώρα που τώρα που ο πλανήτης αντιμετωπίζει τη διπλή κρίση, της κατάρρευσης των οικονομιών και της πανδημίας, αδυνατεί να προτείνει διέξοδο την ώρα που θεωρεί αυτονόητο δικαίωμα την ηγεσία.

Μια χώρα που αντί να εξάγει λύσεις, εξάγει τις αντιφάσεις της.

Μια χώρα που δεν μπορεί να συγκαλύψει την παρακμή της.

Αυτή που αποτυπώθηκε στο ότι αντί για debate, είχαν σκυλοκαβγά.