Σκουρλέτης : Κοινός εχθρός για μισθωτούς και μικρομεσαίους η πολιτική Μητσοτάκη

Κοινός εχθρός η πολιτική Μητσοτάκη για μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους, υποστήριξε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης.

Κοινή οπτική για μισθωτούς και μικρομεσαίους

Η άρνηση της κυβέρνησης να λάβει εμπροσθοβαρή μέτρα στήριξης των θέσεων εργασίας, του εισοδήματος του κόσμου της εργασίας και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, λειτούργησε ως επιταχυντής της ύφεσης και την επιδεινώνει. Δημιουργούνται οι όροι μιας κοινής οπτικής για μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαίους, επεσήμανε ο κ. Σκουρλέτης μιλώντας στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 105,5»

Τα βασικά σημεία της συνέντευξης του Πάνου Σκουρλέτη:

Επιδεινώνει την ύφεση

«Τώρα παραδέχονται οι περισσότεροι ότι η ύφεση θα κινηθεί γύρω στο 10%. […] Προφανώς μιλάμε για μια καθολική ύφεση η οποία δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά η πολιτική που ακολουθήθηκε από τις πρώτες μέρες της πανδημίας και μέχρι τώρα, ακριβώς επειδή δεν υιοθέτησε τη λογική των οριζόντιων εμπροσθοβαρών μέτρων, ουσιαστικά λειτούργησε ως επιταχυντής και έχει προσθέσει επιπλέον μονάδες στην ύφεση.

Την ύφεση δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, έχει σημασία όμως να την αναχαιτίσουμε, να ανακόψουμε τον ρυθμό της, να περιορίσουμε την τελική της έκταση και βεβαίως αυτό να γίνει με τον πιο δίκαιο και κοινωνικά ισόρροπο τρόπο, όσο μπορεί να μιλάει κανείς για δικαιοσύνη σε συνθήκες ύφεσης».

Δεν είναι ένας λάθος χειρισμός της κυβέρνησης

«Δεν είναι μια λάθος εκτίμηση της κυβέρνησης, ένας λάθος χειρισμός. Η πολιτική της εμπεριέχει και μια αντίληψη για το πώς βλέπει τα πράγματα από εδώ και πέρα. Αυτό που ονομάζουμε “ευκαιρία” της ύφεσης για να υπάρξουν αντίστοιχες αναδιαρθρώσεις και ένα άλλο τοπίο στην οικονομία. Αυτό συμπυκνώνεται στη φράση “κρατάω καύσιμα”. Άρα, δεν δίνω πόρους για να στηρίξω τις επιχειρήσεις και τις θέσεις εργασίας τώρα -κάτι που για τα μακροοικονομικά μεγέθη σημαίνει μικρότερη ύφεση- αφήνω το πράγμα να δουλέψει ολίγον ανεξέλεγκτα για να πετάξει εκτός αγοράς τα “κουφάρια” που λένε τα κυβερνητικά στελέχη, τους αδύναμους κρίκους, έτσι ώστε κάποιοι λίγοι και ισχυροί να μοιραστούν την, έστω, μικρότερη πίτα, αλλά να δυναμώσουν τη θέση τους».

Κοινά συμφέροντα

«Δημιουργούνται οι όροι μιας κοινής οπτικής του μεγαλύτερου κομματιού της μισθωτής εργασίας με αυτό το “πέλαγος” των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Είναι ένα νέο σκηνικό, με κοινό συμφέρον πια, σε σχέση με το πώς πρέπει να βλέπουν και πως πρέπει να αντιμετωπίσουν την ύφεση που έρχεται».

Προωθείται μια πολιτική σχεδιασμένη προ κρίσης, η οποία αποδυναμώνει τον ρόλο του δημοσίου, που φάνηκε πόσο κρίσιμος είναι

«Βλέπουμε μια εμμονικότητα σε ό,τι υποστήριζε η κυβέρνηση και την αδυναμία της να παρακολουθήσει τους διεθνείς προβληματισμούς με αφορμή την ιστορία της υγειονομικής κρίσης.

Ό,τι σχεδίαζε από πριν και είχε αρχίσει να υλοποιεί ως έναν βαθμό, μέσα από νομοσχέδια που έγιναν νόμοι αργότερα, το αναπτυξιακό, το εργασιακό, κάνει και τώρα, με την ίδια ακριβώς λογική κινείται. Το λέω αυτό όχι μόνο στη βάση του δεδομένου της ύφεσης, αλλά και με βάση το πολιτικό συμπέρασμα για την αναγκαιότητα να αντιμετωπιστούν κάποιες μεγάλες κρίσεις, είτε η κλιματική, είτε η υγειονομική, είτε και η ύφεση, με ουσιαστική και δραστική παρέμβαση του δημόσιου τομέα. Αυτό δεν υπάρχει εδώ, είδαμε στο περιβάλλον ακριβώς το αντίθετο. Πως θα πάρουμε εξουσία από το δημόσιο και θα τη δώσουμε σε ιδιώτες εκτιμητές οι οποίοι ουσιαστικά θα υπηρετούν την οπτική των επενδύσεων αγνοώντας οποιαδήποτε περιβαλλοντική νομοθεσία. Αυτός ο νόμος μας βγάζει εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου.

Κινούνται ακάθεκτα σε αυτό που γνωρίζουν, κάτι που σημαίνει όσο το δυνατό μικρότερο δημόσιο, αλλά και όσο το δυνατό πιο παρεμβατικό στα ζητήματα της καταστολής, του ελέγχου, του αυταρχισμού».

Επικίνδυνες οι αντιλήψεις για άβατα

«Την αυτοπειθαρχία εκ μέρους των πολιτών μπροστά στον κοροναϊό την μεταφράζει η κυβέρνηση ως μια νέου τύπου οργάνωση της κοινωνίας. Δείτε αυτό που συνέβη στην Αγία Παρασκευή. Προφανώς κανείς δεν λέει να μην υπάρχουν συστάσεις και προς τους νέους ανθρώπους να τηρούν τα μέτρα προφύλαξης κάτω από τις νέες συνθήκες. […]

Η συγκεκριμένη πλατεία, μόλις ανοίξει ο καιρός και μέχρι το φθινόπωρο, μαζεύει παιδιά από την ευρύτερη περιοχή και άρχισαν να λένε όλες αυτές τις ιστορίες περί “άβατου”. Κι εκεί άβατο και εδώ άβατο, τελικά που είναι άβατο; Φαίνεται ότι από τα Εξάρχεια το έχουμε εξαγάγει παντού.

Αυτές είναι επικίνδυνες αντιλήψεις, οι οποίες δυστυχώς αναπαράγονται και από τα ΜΜΕ και ίσως προϊδεάζουν για το τι τύπου κοινωνία σκέφτονται, δηλαδή ότι θα πρέπει να συνηθίσουμε μια συνεχή παρουσία των δυνάμεων καταστολής».

Για την τραγωδία στη MARFIN

«Αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται ακατανόητο είναι, όχι η δικαιολογημένη αναφορά στα δέκα χρόνια από τη MARFIN, αλλά το να επιχειρηθεί με αφορμή τα δέκα χρόνια να δημιουργηθεί ένα κλίμα. Τι ακριβώς; Ότι κινδυνεύουμε από κάτι σήμερα;

Βεβαίως τιμάμε, όπως και τότε τιμήσαμε του τρεις αδικοχαμένους τραπεζοϋπάλληλους. Και τότε, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, είχε καταδικάσει τα συγκεκριμένα γεγονότα. Βεβαίως, εμείς τα διαχωρίσαμε από τους τότε, απόλυτα δικαιολογημένους, αγώνες.

Και θυμίσαμε χθες στην ανακοίνωσή μας, ότι τότε πάλι πολιτικός προϊστάμενος του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ήταν ο κ. Χρυσοχοΐδης, ο οποίος δεν κατάφερε, παρά τις προσπάθειές του, να ανακαλύψει τους πραγματικούς ενόχους.

Ελπίζω να μην υποπέσουν οι σημερινοί διοικούντες σε αυτά τα τραγελαφικά που είχαμε ακούσει από επώνυμα χείλη υπουργών της τότε κυβέρνησης, ότι η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως να εμπλέκονται σ’ αυτή την υπόθεση. Αναφέρομαι στον κ. Πάγκαλο. […] Ίσως κάτι να βλέπουν, κάτι να φοβούνται και να θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα στον κόσμο για να τον τρομοκρατήσουν».

Οι περιπτώσεις Γρηγορόπουλου και Τεμπονέρα είναι επίσης άξιες επετειακών αναφορών

«Αν θα έπρεπε κανείς να σκεφτεί να αναφέρει κάθε χρόνο μια επέτειο, θα ήταν αυτή της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Που αποτέλεσε ένα σταθμό για τα δημόσια πράγματα και που συγκλόνισε εκείνες τις μέρες το σύνολο, όχι μόνο της αθηναϊκής κοινωνίας, αλλά απ΄ άκρου εις άκρον την Ελλάδα.

Δεν υποτιμώ καθόλου το γεγονός και την αναγκαιότητα της αναφοράς σε ό,τι συνέβη τότε στη MARFIN. Ήταν τραγικό και το θυμόμαστε όλοι. Αλλά αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε είναι αυτή την επιλεκτική ευαισθησία, την οποία πρέπει να τη δείχνουμε και σε μία σειρά άλλες περιπτώσεις.

Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κανείς ότι θα έπρεπε από πιο επίσημα χείλη να θυμόμαστε τον Τεμπονέρα. Ο οποίος έπεσε κι αυτός θύμα μιας εντελώς διχαστικής λογικής και μιας πρακτικής τραμπούκων».