Ομολογίες και αγωνίες

Το χτύπημα που πλήγωσε περισσότερο απ΄ όλα την Κουμουνδούρου ήρθε από τον Βασίλη Κεγκέρογλου: «Είναι «ξεφτίλα» για τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τον λογιστή του Φιλιππάκη». Είναι μια κατάσταση αχώνευτη και για μια πλειάδα στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης που παρακολουθούν τις εξελίξεις πλησιάζοντας στο σημείο βρασμού, ανεξάρτητα από τη θέση του καθενός στο εσωκομματικό «μπρα ντε φερ». Οι 53+ δεν έχουν μιλήσει ακόμη, αλλά όσοι έχουν εικόνα της παρασκηνιακής ζύμωσης διαβεβαιώνουν ότι ακολουθεί ορυμαγδός.

Ο Σάμπυ Μιωνή ενδεχομένως τράβηξε το καπάκι από την κατσαρόλα που βρισκόταν στη φωτιά – και ο Νίκος Παππάς είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να αρχίσει να τραβά τα βέλη.

Ο Κεγκέρογλου, ωστόσο, δεν ενδιαφερόταν για τις εσωκομματικές ισορροπίες στον ΣΥΡΙΖΑ. Με το φαρμακερό σχόλιο, ο βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής αναφερόταν στη γραμμή άμυνας της Κουμουνδούρου απέναντι στις καταγγελίες Μιωνή, που μπορούν να μετατρέψουν την Προανακριτική σε ιχνηλάτη ενός παραδικαστικού κυκλώματος. Με τον Παπαγγελόπουλο μεν στο επίκεντρο, αλλά και κεντρικά πρόσωπα από τον βαθύ ΣΥΡΙΖΑ στο κάδρο. Αν η Κουμουνδούρου αναζητεί διέξοδο πίσω από την εξήγηση περί αγαθής διαμεσολάβησης, ώστε να λάβει τέλος μια σύγκρουση μεταξύ ιδιωτών – εν ολίγοις, του επιχειρηματία Μιωνή και του εκδότη Φιλιππάκη -, ας το κάνει. Εχει κάθε δικαίωμα να επιλέξει όποια υπερασπιστική γραμμή κρίνει προσφορότερη. Αλλά, για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ιστορία του αριστερού χώρου που θέλει να εκπροσωπεί, πρόκειται για «ξεφτίλα». Ο Κεγκέρογλου χτύπησε στο μαλακό υπογάστριο.

Στην πραγματικότητα, η αντίδραση της Κουμουνδούρου, ειδικότερα του ηγετικού επιτελείου, δεν δείχνει μόνον αμήχανη, αλλά και ενοχική. Η παραδοχή ότι η «διαμεσολάβηση» έλαβε όντως χώρα στο Μέγαρο Μαξίμου γίνεται με τα μάτια κατεβασμένα στο πάτωμα. Πολιτικά πρόκειται για ασυνήθιστη ομολογία, που φανερώνει και το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Το «άλλοθι» ότι η παρέμβαση έγινε κατόπιν παράκλησης της ισραηλινής κυβέρνησης και πως αντίστοιχη διαμεσολάβηση είχε επιχειρηθεί και επί κυβέρνησης Σαμαρά, όχι μόνον δεν λύνει προβλήματα, αφού εκκρεμεί η σχετική επιβεβαίωση, αλλά περισσότερο καταγράφεται ως απόπειρα συμψηφισμού. Οσοι κινούνται έξω από τον προεδρικό κύκλο στον ΣΥΡΙΖΑ, ψιθυρίζουν ήδη ότι η διαχείριση του ζητήματος από το κεντρικό επιτελείο, τότε και τώρα, πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Στον έβδομο όροφο της Κουμουνδούρου αντιλαμβάνονται ότι μπροστά σε μια ανεξέλεγκτη τροπή των εξελίξεων, για να ξεφύγεις από το δόκανο μπορεί να απαιτηθεί ακρωτηριασμός. Προφανώς το αντιλαμβάνεται και ο Νίκος Παππάς, ο οποίος, σχεδόν αναγκαστικά, βγαίνει μπροστά για να κάνει το αλεξικέραυνο. Η κάλυψη του Μιωνή δεν θωρακίζει απόλυτα, κυρίως επειδή για πρώτη φορά η γραμμή άμυνας της Κουμουνδούρου δεν συμβαδίζει με την γραμμή άμυνας του Παπαγγελόπουλου.

Την προσεχή Τρίτη στην Προανακριτική, ο Παππάς θα κληθεί να εξηγήσει εάν ήταν ένας ανυποψίαστος παρατηρητής στο «ντιλ» που επιδιώχθηκε να κλείσει στο Μαξίμου και στην υπογραφή μιας πρωτοφανούς συμβολαιογραφικής πράξης για δικαστικές χειρισμούς, ή εκείνος που προκάλεσε και συντόνισε την «αμαρτωλή» συνάντηση. Αυτός που υπέγραψε την κλήτευσή του είναι, επί της ουσίας, ο Παπαγγελόπουλος και δεν προσφέρεται ως μάρτυρας υπεράσπισης.

Μέσω της υπόθεσης Μιωνή αναδεικνύνεται εκ νέου η εικόνα μια ομάδας που βρέθηκε ξαφνικά στην κορυφή της εξουσίας και θεωρούσε ότι είναι ανέγγιχτη. Η συνάντηση δεν έγινε σε κάποιο εστιατόριο, αλλά στο Μαξίμου, επειδή η «αυλή» αδυνατούσε να διαχωρίσει τον χαρακτήρα των ζητημάτων που διαχειριζόταν.

Την ίδια ώρα, άλλωστε, σε διπλανά γραφεία έλεγε ανέκδοτα και κομπορρημονούσε και ο Μανώλης Πετσίτης. Υστερα από αρκετές γκέλες, η μετοχή του Νίκου Παππά στον ΣΥΡΙΖΑ είχε βυθισθεί – και ο πρώην υπουργός μπαίνει πλέον και στο κάδρο της Προανακριτικής, αιφνιδιασμένος και απροετοίμαστος. Αν αποτελεί βασικό κανόνα στην πολιτική να είσαι χρήσιμος, έχει ενδιαφέρον ότι στην Κουμουνδούρου δεν μετρούν πλέον μόνο τη χρησιμότητα του Παπαγγελόπουλου, αλλά και του Παππά.