Ενα συνονθύλευμα από περσόνες

Ηταν ανάγκη; Στον τρόπο που διατυπώνει ο Αλέκος Φλαμπουράρης το ερώτημα εμπεριέχεται ήδη η απάντηση. Οχι, δεν ήταν ανάγκη. Αν μάλιστα το καλοσκεφτεί κανείς τίποτε δεν είναι πραγματικά ανάγκη. Ηταν ανάγκη να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές; Οχι. Ηταν ανάγκη να προκηρύξει ο αρχηγός του εθνικές εκλογές μετά την ήττα των εννέα μονάδων στις ευρωεκλογές; Αυτό κι αν δεν ήταν, ο Φλαμπουράρης του το είχε πει, θα μπορούσε να περιμένει.

Μήπως ήταν ανάγκη να υποχρεωθεί η χώρα σε Μνημόνια και μέτρα λιτότητας για να αποπληρώσει τα χρέη της; Οχι βέβαια, αφού μπορούσε να ξεχρεώσει με αέρα, αλλά τίποτε δεν ξέρουν οι άλλοι από αέρα όπως ξέρει ένας σωστός εργολάβος. Καλά, μήπως είναι ανάγκη τότε να αναλύσουν στον ΣΥΡΙΖΑ τα αίτια της ήττας; Ε όχι, σιγά μην κάτσουμε να καταλάβουμε γιατί χάσαμε.

Αν η πολιτική μακαριότητα είχε πρόσωπο θα ήταν αυτό, ένα πρόσωπο που θα μιλούσε αργά και καμιά φορά με το καλαμάκι του φρέντο στα χείλη. Σε αυτό το μακάριο σύμπαν όπου τίποτε δεν είναι ανάγκη, όλα είναι λυμένα. Αρκεί κανείς να σκέφτεται απλά, όσο πιο απλά γίνεται, και χωρίς στρες. Κανένα άγχος και καμία βιασύνη. Κι ας μην παράγει αυτή η σκέψη πολιτική, ας μην θυμίζει τίποτε άλλο από συζήτηση στο καφενείο κάποιο πρωινό της Κυριακής.

Θυμίζει όμως και κάτι ακόμη η φλαμπουράρεια μακαριότητα. Θυμίζει πως ο ΣΥΡΙΖΑ, σε εκείνη τη φάση τουλάχιστον, περισσότερο από κόμμα ήταν ένα συνονθύλευμα από περσόνες που έπαιζαν σχεδόν κάθε μέρα με τα όρια της γραφικότητας. Ο μακάριος Φλαμπουράρης των μηδενικών αναγκών (αν εξαιρέσει κανείς την ανάγκη της φύλαξης της οικίας του από εναλλασσόμενες διμοιρίες ΜΑΤ) δεν ήταν η sui generis περίπτωση του κόμματος. Ηταν μια sui generis περίπτωση ανάμεσα σε άλλες sui generis περιπτώσεις, κάθε μία από τις οποίες είχε ένα διακριτό χαρακτηριστικό.

Περιδιαβάζοντας κανείς το Μαξίμου της εποχής για να μείνει στον κύκλο των πρωθυπουργικών consiglieri και μόνο, είναι βέβαιο πως δεν θα συναντούσε τη μακαριότητα του Φλαμπουράρη στον Καρανίκα. Αλλά ούτε και το ταμπεραμέντο του Καρανίκα στον Φλαμπουράρη. Ο χώρος ήταν ο ίδιος. Το καφενείο, πολιτικό ή περισσότερο κανονικό, ήταν το ίδιο. Αλλά τα πρόσωπα ήταν εντελώς διαφορετικά. Ηταν τα πρόσωπα ενός θιάσου της ζωής, ή μάλλον ενός θιάσου ευχάριστου για τη ζωή αλλά ανησυχητικά δυσάρεστου για την πολιτική. Μπορεί οι τύχες μιας χώρας να βρίσκονταν στα χέρια τους; Του Βαρουφάκη και της Ζωής το πρώτο εξάμηνο του ’15; Του Πολάκη και του Καμμένου ολόκληρη την τετραετία;

Μπορεί και μπορεί να μην είναι η μόνη. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στον υπόλοιπο κόσμο, αντιλαμβάνεται πως άλλες χώρες έχουν πέσει σε χειρότερα χέρια, σε γραφικές φιγούρες με κρίση μεγαλείου για την οποία δεν φαίνεται καμία αυταπάτη να φτάνει στο τέλος της και κανένα καθαρό μυαλό να εμφανίζεται στον ορίζοντα. Εκεί, η ελεύθερη πτώση στο κενό εκεί μοιάζει αναπόφευκτη.

Είναι κάτι που υπενθύμισε άθελά του ο Αλέκος Φλαμπουράρης με την τηλεοπτική εμφάνισή του στον Σκάι. Η πολιτική γραφικότητα είναι το άλας της πολιτικής ζωής. Αλλά, φλαμπουραρικά ρωτώντας, είναι ανάγκη να κυβερνούν όλοι αυτοί οι τύποι; Φλαμπουραρικά απαντώντας και πάλι, όχι δεν είναι ανάγκη…