Υποκρισία στα προαύλια

Ο τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει την Παιδεία, διαχρονικά και σε όλες τις βαθμίδες, φανερώνει μία εθνική ψύχωση. Διατείνεται ότι οτιδήποτε σχετικό με αυτήν είναι μείζων προτεραιότητα και την ίδια στιγμή δεν μπορεί ούτε να διορθώσει, ούτε να κρύψει τα χάλια της.

Παρ’ όλα ταύτα, η διεξαγωγή πανελλαδικών εξετάσεων για την είσοδο στα Πανεπιστήμια είναι ασυζητητί πρώτη είδηση.

Τα θέματα στα οποία εξετάζονται οι υποψήφιοι για τα Πανεπιστήμια, επίσης.

Εν συνεχεία πρώτη είδηση είναι τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Οι βάσεις των σχολών. Οι πρώτοι επιτυχόντες.

Είδηση είναι όμως και η έναρξη της σχολικής χρονιάς. Σύσσωμη η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία παρελαύνει στους αγιασμούς των σχολείων, πρωθυπουργοί, πρόεδροι, επίσκοποι, αρχηγοί της αντιπολίτευσης, βουλευτές, παρατρεχάμενοι και λοιποί τρέχουν ανά την επικράτεια να συμμετάσχουν στην χαρά (ή την λύπη…) για το «πρώτο κουδούνι».

Τα γραφεία Τύπου όλων των πολιτικών δυνάμεων υπερφορτώνονται κάθε χρόνο την ημέρα έναρξης του σχολικού έτους. Συντάσσουν βαρετές και τετριμμένες ανακοινώσεις και μηνύματα προς γονείς, μαθητές και δασκάλους, μοιράζουν φωτογραφικό υλικό από τις επισκέψεις στα σχολεία και τα χειροφιλήματα…

Γίνονται όλα αυτά, ενώ η Παιδεία βρίσκεται εδώ και δεκαετίες σε παρακμή. Τα σχολεία ακόμη ψάχνουν προσανατολισμό, η κάλυψη θέσεων εκπαιδευτικών εξακολουθεί να είναι μείζον ζήτημα, δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τι Ιστορία θα διδάξουμε και γιατί την διδάσκουμε, ψαχνόμαστε με το πώς θα διδάσκονται τα Θρησκευτικά, δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν και πώς θα διδάσκονται τα αρχαία.

Δεν μπορούμε επίσης να αποφασίσουμε τι θα γίνει με τα Πανεπιστήμιά μας, πώς θα αναπτυχθούν, πώς θα ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της νέας εποχής, ποια είναι η χρήσιμη σπουδή, ποια είναι η αναγκαία, τι χρειαζόμαστε ως χώρα από την ανώτατη εκπαίδευση και πώς θα επιτευχθεί αυτό.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι παρελάσεις πολιτικών από τα σχολεία την ημέρα του αγιασμού, είναι άλλη μία εκδήλωση ακραίας υποκρισίας. Η σπουδαιότητα που υποτίθεται ότι αποδίδεται, διαψεύδεται από την ίδια την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος.

Εχει έλθει ο καιρός να σταματήσουν τα βαριά τα λόγια και εν τέλει η καθημερινή εξαγγελία και ανακοίνωση μέτρων, αποφάσεων και εγκυκλίων για κάποιο εκπαιδευτικό ζήτημα.

Όλα πρέπει να σχεδιαστούν επιτέλους σε μία νέα βάση και με νέους όρους. Πρέπει να γίνει αυτό έπειτα από συνεννόηση ευρεία, με συμβιβαστικές διαθέσεις και μακροχρόνιο ορίζοντα. Πρέπει να γίνει με τρόπο οριστικό. Με τρόπο που θα διακόψει τον γελοίο κύκλο αλλαγών, από κάθε κυβέρνηση ή υπουργό που αναλαμβάνουν να… τακτοποιήσουν την Παιδεία.

Μέχρις ότου γίνουν αυτά, καλό θα είναι να σταματήσει και η άγρα ψήφων στα σχολικά προαύλια. Θα είναι μία κάποια πρόοδος.