Τα συν και τα πλην

Το χρονικό διάστημα που έχει παρέλθει από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους συνεργάτες του είναι ασφαλώς μικρό, αλλά τα πρώτα δείγματα γραφής εκ μέρους του νέου κυβερνητικού σχήματος είναι ευκρινή.

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στην πολιτική αλλά και στη ζωή εν γένει, το νόμισμα έχει και εδώ δύο όψεις.

Στα συν οφείλει να συμπεριλάβει κανείς, πριν απ’ όλα, την ταχύτητα και την αποφασιστικότητα με την οποία κινούνται μέχρι τούδε ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ, αξιοποιώντας στο έπακρο τη δυναμική που κάθε νέα κυβέρνηση έχει στους δυο-τρεις πρώτους μήνες μετά την επικράτησή της σε μια εκλογική αναμέτρηση.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την εντελώς ασυνήθιστη για τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας —από την άποψη τόσο του αριθμού όσο και της ανθρώπινης ποιότητας— συμμετοχή μη κομματικών στελεχών στο παρόν κυβερνητικό σχήμα, πείθει και τους πλέον δύσπιστους ότι υπάρχει ξεκάθαρη γραμμή πλεύσης στα μείζονα ζητήματα και στους κρίσιμους τομείς διακυβέρνησης, ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με αυτήν.

Εξάλλου, θετικό βήμα για την πολιτική ζωή της χώρας μας αποτελεί το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός, ο οποίος δίνει αναμφίβολα τον τόνο της ακολουθητέας πολιτικής, ασχολείται με το σήμερα και το αύριο της χώρας, με υπαρκτά προβλήματα και ρεαλιστικούς στόχους, αντί να σκιαμαχεί, να παρελθοντολογεί και να διχάζει.

Βεβαίως, δεν είναι όλα καλώς καμωμένα. Το κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε, κατ’ αρχάς, να είναι μικρότερο και πιο ευέλικτο, οι δε πρωτοβουλίες για τη μείωση του αριθμού των Γενικών – Ειδικών Γραμματέων και των μετακλητών υπαλλήλων θα έπρεπε να είναι πιο τολμηρές.

Επίσης, ορισμένοι τουλάχιστον υπουργοί και υφυπουργοί της νέας κυβέρνησης αδυνατούν κατά τα φαινόμενα να αντιληφθούν πως η ελληνική κοινωνία δεν έχει ανάγκη από σχολιαστές της επικαιρότητας, που απλώς επισημαίνουν τα κακώς κείμενα και διατυπώνουν κάποιες προτάσεις, αλλά από ρέκτες και πραγματικούς μεταρρυθμιστές, που αναπτύσσουν συνεχή δραστηριότητα, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και ευθύνες.

Αυτό μεταφράζεται σε αδιάλειπτη παρουσία στο χώρο εργασίας τους και όχι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σε μετρημένα λόγια και σε αποφυγή άστοχων εκφράσεων, σε λιγότερες δηλώσεις προθέσεων και σε περισσότερες πράξεις.