Ο Κούλης κι η Περιστέρα

Τι κάνουμε όταν θέλουμε να μειώσουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Τον αποκαλούμε «Κούλη». Γιατί το «Κούλης» είναι γελοιούτσικο. Το Κούλης παραπέμπει σε κάτι λίγο, ελάχιστο, τσουρούτικο, μίζερο. Ενας Κούλης, Λούλης, Μπούλης είναι μαμάκιας, χαζοβιόλης, σάχλας, ανίκανος κι αμόρφωτος. «Κούληηη, έλα θα κάνουμε μπανάνααα». Ιου.

Και μη νομίζετε, μια χαρά κατσικώνεται το υποκοριστικό στο υποσυνείδητο του ψηφοφόρου. Τι είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Ενας Κούλης και μισός; Με έμφαση στο «μισός»; Μπορεί να είναι και αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, μπορεί να γίνει – που θα γίνει – πρωθυπουργός. Και αν ο Κυριάκος έβγαλε το Χάρβαρντ, ο Κούλης ο Τοσοδούλης άντε να σύρθηκε σκάρτα μέχρι Γ’ Γυμνασίου. Είπαμε, άτιμο πράγμα η προβοκάτσια στο υποσυνείδητο του ψηφοφόρου.

Τα ίδια και με την Περιστέρα που είναι Μπέτυ. Οι κυριούλες οι «θα φορεθεί το μπορντό φέτο» αποφάσισαν ότι το Περιστέρα είναι déclassé. Τα λέω γαλλικά, συγγνώμη κορίτσα, για να συνεννοηθούμε εμείς οι fashionistas που χαράζει το βρακί μας μεσ’ απ’ το κολάν. Εμείς που διακοσμούμε το σπίτι μας στο χρυσό το πατουλί. Το οποίο χρυσό το πατουλί είναι μια τάση που εισήγαγε ο μετρ της μόδας και ο περιφερειάρχης της καρδιάς μας μαζί με τη μούσα του Μαρίνα των Βράχων. «Patouli doré» το λέμε εμείς οι πλούσιες.

«Βλαχάρα» την έλεγαν αυτές με το βρακί στον κώλο και την Μπέτυ Μπαζιάνα, επειδή στην αρχή ντυνόταν απλά και ολίγον άχαρα.

«Πρώτη κυρία δεν ντρέπεται, ρεζίλι μας κάνει, με τι μούτρα θα αντικρίσουμε αύριο τη Μελάνια;».

Οταν η ίδια γυναίκα βρήκε (προφανώς) έξοχο στυλίστα και την έκανε το κουκλί το ζωγραφιστό την έκανε, οι ίδιες το γυρίσανε στον τσάμικο που είναι λεβέντικος χορός και δεν μασάει τα λόγια του.

«Πρώτη κυρία δεν ντρέπεται, ο λαός πεινάει κι αυτή σκορπάει τα λεφτά της σε φουστάνια, ποια νομίζει πως είναι; Το τσόκαρο η Μελάνια;».

Σε συντριπτική πλειοψηφία, αυτό είναι το επίπεδο του πολιτικού μας σχολίου. Κούλης – Περιστέρα. Οι ελιές του Σημίτη, τα κιλά του Φίλη, τω πάλαι ποτέ τα φρύδια του Καραμανλή ή η μύτη του Γεωργίου Παπανδρέου.

Κι αν πιάσουμε το νήμα από το Κούλης – Περιστέρα, ανέτως το επεκτείνουμε άμα θες στον χοντρό, τον κοντό, την «τάπα». Στο «μπάζο», τον «μυτόγκα», τη βυζαρού. Τον «καράφλα», τον «στραβούλιακα», τον τσεβδό. Τον κεκέ, τον σακάτη, το κουφάλογο.

Και να τος, να τος πετιέται ο ρατσισμός ο μερακλής και ο ασίκης: γιατί όλο αυτό είναι ένα τσιγάρο δρόμος από τα στερεότυπα της Κολάσεως που συνθλίβουν ανθρώπους και καταστρέφουν ζωές.

Ο Αντρας ο σωστός είναι ψηλός, γραμμωμένος, επιστήμονας, στρέιτ, έχει γένια τριών ημερών, κρεμάει κουρτίνες και σκοτώνει κατσαρίδες.

Η Γυναίκα «θηλυκό» είναι λεπτή, κομψή, περιποιημένη, κυρία στο σαλόνι, π@@τάνα στο κρεβάτι.

Το Παιδάκι πρώτο στα μαθήματα.

Το Αγοράκι το λένε Κυριάκο – όχι Κούλη – και παίζει μπάλα.

Το Κοριτσάκι το λένε Μπέτυ – όχι Περιστέρα – και παίζει με Μπάρμπι.

Το Αγοράκι παντρεύεται το Κοριτσάκι.

Φέρνουν στον κόσμο Γαλάζια Αγοράκια και Ροζ Κοριτσάκια.

Επειτα το Αγοράκι μισεί το Κοριτσάκι και την πέφτει σε ένα άλλο Κοριτσάκι. Τότε το πρώην Κοριτσάκι ψάχνει ένα νέο Αγοράκι για να «ξαναφτιάξει τη ζωή του», όπως την έμαθε η μάνα της – αυτό το γερασμένο Ροζ Κορίτσι με τα σκασμένα δάχτυλα.

Γιατί έτσι φτιάχνονται κι έτσι χαλάνε στο εργοστάσιο όλα τα Γαλάζια Αγοράκια και τα Ροζ Κοριτσάκια.

Μέσα από τις νάρκες των χαρακτηρισμών, τσουπ η δολοφονία χαρακτήρα έρχεται και κολλάει σαν ρετσινιά στο ρούχο σου. Μένει εκεί. Λεκιάζει και δεν βγαίνει. Γιατί δυστυχώς ελάχιστοι έμειναν αυτοί που γνωρίζουν πως, για ξεκουμπιστεί μια ρετσινιά, θέλει ακαριαία ζεστό νερό και γλυκερίνη. Ακαριαία όμως.

ΥΓ: Το έχω υποστεί και ξέρω.