Μικρομεσαίωνας

Ο Αλέξης Τσίπρας όχι απλώς αντέγραψε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τον ξεπατίκωσε που λέγαμε μικροί. Ομως, ως ναρκισσευόμενο και εγωκεντρικό άτομο που είναι, περιορίστηκε στην ξεπατικοτούρα των εξωτερικών στοιχείων του επικοινωνιακού ταλέντου του πρώην ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, στη μίμηση της φωνής, των παύσεων, των χειρονομιών και των εκφράσεών του. Οχι στο «υλικό» αυτού του αόρατου νήματος που τον συνέδεε με τους ψηφοφόρους του.

Οφείλεται σε αμετροέπεια του σημερινού Πρωθυπουργού; Σε υπερεκτίμηση των δικών του δυνάμεων; Σε άγνοια κινδύνου; Η Ιστορία θα δείξει – ή μπορεί και να μη δείξει. Ποιος θα νοιαστεί στο μέλλον για συνταγές εξουσίας που μπορεί, αρχικά, να εντυπωσίασαν αλλά, μακροπρόθεσμα, αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές;

Αν, ωστόσο, μελετούσε πιο προσεκτικά τον λόγο του Παπανδρέου όταν, το 1981, κέρδισε την εξουσία, θα διαπίστωνε τον τρόπο με τον οποίον χάιδεψε τη μεσαία τάξη ανάγοντάς την μάλιστα σε σημείο αναφοράς. Θα του έλεγαν οι μεγαλύτεροι (ο ίδιος ήταν εφτά ετών τότε) ότι έβαλε, ως λέξη και ως έννοια, στο κοινωνικό προσκήνιο τον «μικρομεσαίο».

Δηλαδή τον μικροεπιχειρηματία, τον επιτηδευματία, τον μαγαζάτορα, τον επιστήμονα, τον υπάλληλο που προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής και της καθημερινότητάς του. Τον ήρωα του Αρκά με δυο λόγια, αυτόν ακριβώς που τα κυβερνητικά διαδικτυακά τσιράκια δαιμονοποίησαν ως «νοικοκυραίο».

Καβάλα στον Πήγασο της αλαζονείας του, ο Αλέξης Τσίπρας πίστεψε ότι τα ήξερε όλα. Οτι έχει το κληρονομικό χάρισμα να ανατρέπει δεδομένα. Ετσι, στην παραφορά της κατασκευής εχθρών, στοχοποίησε συνειδητά και απροκάλυπτα, δια στόματος μάλιστα στελεχών του, τη μεσαία τάξη. Αυτούς τους «μικρομεσαίους» που αγκάλιασε ο Ανδρέας καθώς ήξερε πολύ καλά ότι αποτελούν τη σπονδυλική στήλη της κοινωνίας. Που, αν τσακιστεί, οι κοινωνίες μένουν παράλυτες. Και οι ηγέτες τους ακάλυπτοι και ξεκρέμαστοι. Οι «μικρομεσαίοι» του ΠΑΣΟΚ έζησαν, στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, τον δικό τους «Μικρομεσαίωνα». Τώρα, ήρθε η ώρα να αποδείξουν στον Πρωθυπουργό ότι «η μεσαία τάξη σε πάει στην εκλογική κόλαση».