Εχει εποχή το παγωτό;

Στην Ελλάδα δεν έτρωγες ποτέ παγωτό τον χειµώνα γιατί φοβόσουν πως «θα σε πιάσουν τα λαιµά σου!». Με αυτόν τον φόβο µάς µεγάλωσαν. Το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς µας, από το οποίο κάποτε αγοράζαµε αποκλειστικά τα «ξυλάκια» µας, έβγαζε από την πρίζα το ψυγείο του κάθε Σεπτέµβριο για να το ξαναβάλει σε λειτουργία τον ερχόµενο Μάιο. Και οι κυρίες, οι µητέρες των συµµαθητών µου που έφτιαχναν κάτι σαν παγωτό µε παγωµένο στην κατάψυξη ζαχαρούχο γάλα στο οποίο πρόσθεταν κοµµατάκια σοκολάτα ή στη χειρότερη περίπτωση ψιλοκοµµένα φρουί γλασέ (κόντιτα) που εγώ τα σιχαινόµουν, απέσυραν τη συνταγή έως το ερχόµενο καλοκαίρι και άρχιζαν τα ρυζόγαλα, που εγώ επίσης σιχαινόµουν. Χρειάστηκε να ταξιδέψω στο εξωτερικό για να διαπιστώσω πως ο υπόλοιπος κόσµος έτρωγε παγωτό καθ’ όλο το έτος, ακόµη και σε χώρες που η θερµοκρασία έπεφτε κάτω από το µηδέν. Και πως κανένας δεν ανησυχούσε µην τον πιάσουν τα λαιµά του. Εδώ, ακόµη και τώρα που το παγωτό το βρίσκουµε όλον τον χρόνο, έναν φόβο τον έχουµε πάντα µη µας αρρωστήσει. Αλλά το τρώµε. Πώς να του αντισταθείς;

Εχω φίλους οι οποίοι δεν υπάρχει μέρα που να μην απολαύσουν έστω μία μπάλα παγωτού, χειμώνα-καλοκαίρι. Ορισμένοι εξ αυτών εφαρμόζουν το αηδιαστικό αμερικανικό σύστημα που βλέπουμε στις ταινίες. Ολοι βουτάνε τα γλειμμένα κουτάλια τους στο ίδιο κουτί και μοιράζονται το ίδιο περιεχόμενο. «Είναι ένα είδος οικειότητας» μου λένε. Προτιμώ την οικειότητα όπου καθένας τρώει από το πιάτο του. Και επιλέγω παγωτό χωνάκι, γιατί μου αρέσει το μπισκότο. Κυρίως μου αρέσει να κάνω μια τρυπούλα στη βάση του και να απολαμβάνω τη γέμιση ενώ λιώνει. Παιδική συνήθεια.

Καϊμάκια και σοκολάτες λιγουρευόμασταν προχθές μια μεγάλη παρέα, με αφορμή το πρώτο φεστιβάλ παγωτού που διαβάσαμε πως θα γίνει στην Αθήνα από τις 7 έως τις 9 Ιουνίου. Θυμηθήκαμε πως όταν ήμασταν παιδιά μετρούσαμε τα παγωτά που τρώγαμε και θεωρούσαμε τεράστια επιτυχία να ξεπεράσουμε τα 100. Θυμηθήκαμε τα άλμπουμ όπου κολλούσαμε τα αυτοκόλλητα που συνόδευαν ορισμένες συσκευασίες, θυμηθήκαμε το «ρατσιστικό» ξυλάκι-αραπάκι, το «αυθάδες» ξυλάκι-μούντζα, το made in Greece «Σικάγο», το παγωτό αρμενοβίλ που δεν είναι ακριβώς παγωτό… Επειτα, μεγαλώνοντας μάθαμε τα σορμπέ, δοκιμάσαμε και γεύσεις που δεν φανταζόμασταν, όπως παγωτό ελιά και παγωτό γουασάμπι. Τελικά, από όλα τα γλυκά, κυρίως αυτό είναι συνδεδεμένο με τις ομορφότερες αναμνήσεις μας, επειδή στην Ελλάδα ήταν σύμβολο των καλοκαιρινών διακοπών. Το πρώτο παγωτό που παίρναμε από ένα ψυγείο που δεν είχε προφτάσει να παγώσει σηματοδοτούσε την έναρξη του καλοκαιριού. Στη σκέψη εκείνων των καλοκαιριών το παγωτό γίνεται φλαμπέ: παγωμένο αλλά και τόσο ζεστό την ίδια στιγμή. Γιατί η γεύση έχει τη δική της μνήμη, είναι συναίσθημα, ακόμη κι αν την ανασύρεις από την κατάψυξη. Πάμε λοιπόν για το πρώτο χωνάκι της θερινής περιόδου!