Τις (θα) πταίει;

Αν κρίνει κάποιος από την διολίσθηση του πολιτικού λόγου του Αλέξη Τσίπρα όπως αυτός εκφέρεται στις ομιλίες του ανά την Ελλάδα, κάποιος συναγερμός πρέπει να έχει χτυπήσει στα υπόγεια του Μαξίμου και  στα γραφεία της Κουμουνδούρου.

Μάλλον δε περισσότερο στα πρώτα παρά στα δεύτερα, καθώς ψίθυροι και πληροφορίες συντείνουν στο ότι η προεκλογική καμπάνια διεξάγεται σχεδόν ερήμην του απονευρωμένου και αποδιοργανωμένου κόμματος.

Όπως φάνηκε και στον Πειραιά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε θέση πλέον να κινητοποιήσει οπαδούς, ομάδες και γκρουπούσκουλα. Είναι άλλωστε πρωτοφανής η εικόνα ενός Πρωθυπουργού που ισχυρίζεται ότι διεκδικεί την εκλογική νίκη, να μιλάει σε μερικές δεκάδες πολιτευτές και τους συγγενείς τους (συμπεριλαμβανομένης και της δικής του συντρόφου). Κατά πληροφορίες, ο Πρωθυπουργός ήταν εξοργισμένος από την θλιβερή συγκέντρωση και επέρριψε ευθύνες στην κομματική οργάνωση.

Ορθότερα: η εικόνα θυμίζει πολύ την αντίστοιχη του ΠαΣοΚ του 2012, όταν φθορά ήταν πλέον ορατή και στην κεντρική προεκλογική ομιλία στο Σύνταγμα είχαν συγκεντρωθεί μερικές εκατοντάδες άνθρωποι.

Το τι σημαίνουν όλα αυτά και αν θα ανταποκρίνονται στα αποτελέσματα της κάλπης, θα το ξέρουμε το βράδυ της Κυριακής.

Σε κάθε περίπτωση όμως, ήδη μπορεί κάποιος να διακρίνει τι θα επακολουθήσει.

Το ατομικό παιχνίδι του Αλέξη Τσίπρα και η διακριτική… απουσία κορυφαίων στελεχών από την καμπάνια πιθανώς φανερώνει διαθέσεις και τακτικές, προμηνύει όμως και την συζήτηση την επομένη των εκλογών.

Αν η κυβέρνηση βγει όρθια, με ελαφρούς τραυματισμούς από την σύγκρουση της Κυριακής, ο Πρωθυπουργός θα ισχυριστεί ότι πρόκειται για προσωπική του επιτυχία. Θα θεωρήσει ότι το κόμμα είναι βαρίδι και θα επιδιώξει την απόλυτη προσωπική του ηγεμονία, παραμερίζοντας όσους θεωρεί ότι συνιστούν απειλή για την κυριαρχία του.

Αν τα πλήγματα είναι βαριά και εκτός των ορίων που θα επιτρέπουν το να γίνει η νύχτα μέρα και η ήττα νίκη, η ευθύνη δεν θα είναι του αρχηγού. Θα είναι του στρατεύματος. Τέτοια δείγματα άλλωστε έχουν δοθεί σε κάθε περίπτωση όπου η κυβέρνηση αυτή δέχθηκε πλήγματα και πιέσεις. Την πλήρωσαν οι αξιωματικοί, ο επικεφαλής έκανε ότι δεν ήξερε και δεν άκουγε.

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται και το κλίμα που έχει καλλιεργηθεί με την παρελκυστική συζήτηση περί διαφοράς μεταξύ νικητή και ηττημένου, η οποία παρακάμπτει το ποιος θα έχει κερδίσει και ποιος θα έχει χάσει.

Υπό αυτήν την έννοια, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής. Μπορεί να ισχυρίζεται ότι θα κερδίσει, θα ήταν και ανόητο να μην το κάνει.

Κατά βάση πιστεύει όμως ότι μπορεί να παραγγείλει τους όρους της ήττας του. Κάτι αντίστοιχο πίστευε και ο Κώστας Καραμανλής το 2009.

Σε λίγες ημέρες θα δούμε αν υπάρχουν αντιστοιχίες και ποιες θα είναι αυτές…