Απειλές

Το πρόβλημα δεν είναι αν ο Κουφοντίνας πάρει ή δεν πάρει άδεια. Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του αλλά υπάρχουν αρμόδιοι να το αποφασίσουν.

Το πρόβλημα είναι αν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες φίλοι του Κουφοντίνα εκβιάζουν, φοβερίζουν και απειλούν τη συντεταγμένη πολιτεία προκειμένου να επιβάλουν την απόφαση που θέλουν

Και ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι αν η πολιτεία υποκύψει στον εκβιασμό.

Δυστυχώς οι ατυχείς ενέργειες της απερχόμενης εισαγγελέως του Αρείου Πάγου έδωσαν την εντύπωση της μεθόδευσης. Ακόμη χειρότερα: μιας μεθόδευσης σε συνεννόηση με την κυβέρνηση.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Ούτως ή άλλως η θητεία της ολοκληρώνεται σε λίγες εβδομάδες και δεν πρόκειται να γραφτεί στις χρυσές σελίδες της δικαστικής ιστορίας. Μόνο που αυτήν τη φορά δεν τίθεται θέμα μιας καλής ή κακής δικαστικού, ούτε μιας αμφιλεγόμενης κυβερνητικής πρακτικής. Τίθεται θέμα δημοκρατίας.

Διότι αν η Δικαιοσύνη και μέσω αυτής η Δημοκρατία υποκύψουν στον εκβιασμό, τότε θα γίνουν στόχος κάθε εκβιασμού.

Σήμερα είναι οι φίλοι του Κουφοντίνα, αύριο θα είναι οι οπαδοί της αλβανικής μαφίας, μεθαύριο οι θαυμαστές των Πυρήνων της Φωτιάς ή κάποιας συμμορίας της νύχτας. Και πάει λέγοντας.

Στο τέλος του δρόμου δεν θα υπάρχουν ούτε Δημοκρατία ούτε Δικαιοσύνη.

Ολοι ελπίζουμε φυσικά ότι τα όργανα της Δικαιοσύνης θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Θα αντιληφθούν τι τους ζητούν και τι διακυβεύεται.

Γενικά αλλά και ειδικά.

Διότι υπάρχει και το ειδικό. Προσωπικά ουδόλως με ενδιαφέρει αν έχει μετανοήσει ο Κουφοντίνας ή αν παραμένει αμετανόητος. Η μετάνοια αφορά τον ίδιο, την συνείδησή του, άντε και τον παπά της φυλακής.

Με ενδιαφέρει πολύ όμως αν ο Κουφοντίνας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκεται στην ανακύκλωση των αποτρόπαιων εγκλημάτων για τα οποία έχει καταδικαστεί.

Είτε ως οργανωτής, είτε ως καθοδηγητής, είτε ως σύμβολο. Οι παπάρες για «το κόκκινο νήμα των αγώνων» θα ήταν ενδεχομένως μόνο για γέλια, αν το νήμα των αγώνων του Κουφοντίνα δεν ήταν ήδη κόκκινο από το αίμα των θυμάτων του.

Είναι προφανές ότι η Δημοκρατία και οι θεσμοί της οφείλουν να προστατεύσουν την κοινωνία από κάθε τέτοιο ενδεχόμενο.

Και μάλιστα από έναν άνθρωπο στον οποίο η Δημοκρατία έχει αποδείξει τη μεγαλοψυχία της. Τον μεταχειρίστηκε αυστηρά στο πλαίσιο της νομιμότητας, του διασφάλισε δίκαιη δίκη και ανεκτές συνθήκες διαβίωσης κατά την έκτιση της ποινής του.

Κι έκανε πολύ σωστά. Διότι η Δημοκρατία οφείλει να είναι μεγαλόψυχη. Αρκεί να μην αποδειχτεί ηλίθια.