Περί του «παλαιού καθεστώτος»

Οι υπερβολές, οι υπεραπλουστεύσεις και οι αφορισμοί αποτελούν δυστυχώς ίδιον πολλών —ενδεχομένως των περισσότερων— Ελλήνων και Ελληνίδων από μακρού χρόνου.

Ευεπίφοροι στα ελκυστικά συνθήματα, τις βαρύγδουπες διακηρύξεις και την πρόσληψη των πληροφοριών μέσα από ποικίλους ιδεολογικούς παραμορφωτικούς φακούς, πολίτες διαφόρων κοινωνικών και μορφωτικών στρωμάτων, αλλά και πολιτικοί διαφορετικών ιδεολογιών εμφανίζονται στο διάβα του χρόνου με μονίμως εριστική διάθεση, επιλεκτική μνήμη και ένα υπερτροφικό εγώ, που καθιστά ανέφικτη την τόσο απαραίτητη ενδοσκόπηση και αυτοκριτική.

Τυπική εκδήλωση των ανωτέρω συνιστά η απαξιωτική αναφορά στελεχών της νυν κυβερνητικής παράταξης, προεξάρχοντος του ίδιου του πρωθυπουργού, στο αποκαλούμενο «παλαιό καθεστώς», στην προ του 2015 καθεστηκυία πολιτική τάξη.

Είναι προφανές και πανθομολογούμενο ότι κατά τη διάρκεια των τεσσάρων και πλέον δεκαετιών που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, οι μεγάλες παρατάξεις της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς, διέπραξαν σοβαρότατα σφάλματα, έπεσαν —λιγότερο ή περισσότερο η καθεμία— στην παγίδα της λαϊκιστικής πολιτικής και των πελατειακών σχέσεων, αρνήθηκαν σε γενικές γραμμές να θέσουν τον ελληνικό λαό προ των ευθυνών του και να του αποκαλύψουν την ωμή αλήθεια, χωρίς εξωραϊσμούς και ωραιοποιήσεις.

Είναι όμως επίσης φανερό για κάθε καλόπιστο άνθρωπο, για κάθε καλοπροαίρετο μελετητή των ετών της Μεταπολίτευσης, ότι κατά την ίδια χρονική περίοδο η κοινωνία μας έκανε άλματα προόδου σε τομείς εξόχως σημαντικούς. Η οριστική επίλυση του πολιτειακού ζητήματος, η εξομάλυνση του πολιτικού βίου, η ισότιμη ένταξη της χώρας μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, η θεαματική άνοδος του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων και των Ελληνίδων, η κατ’ αρχήν ομαλή λειτουργία των θεσμών, ο εκσυγχρονισμός των υποδομών και των μεταφορών, η δημιουργία εθνικού συστήματος υγείας είναι πέραν πάσης αμφιβολίας και πολιτικής κριτικής σημαντικότατα επιτεύγματα.

Πέραν των προαναφερθέντων, με την εκ του πονηρού χρήση της διφορούμενης έννοιας «καθεστώς» τα κυβερνητικά χείλη επιχειρούν να αποσιωπήσουν ένα γεγονός μείζονος σημασίας: το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν επιβλήθηκαν ως σύστημα διακυβέρνησης στη χώρα μας συνεπεία έξωθεν πιέσεων ή επεμβάσεων, αλλά χάρη στην ψήφο των Ελλήνων και των Ελληνίδων, και μάλιστα με ποσοστά που υπερέβαιναν σε ουκ ολίγες περιπτώσεις το ασύλληπτο για τα σημερινά πολιτικά πράγματα 45%.

Και μια τελευταία επισήμανση, σχετιζόμενη με την αμέσως προηγούμενη. Εκτός από τις αυταπόδεικτες ευθύνες των πολιτών για την οικοδόμηση του «παλαιού καθεστώτος» στη βάση των προσωπικών συμφερόντων και των πελατειακών εξυπηρετήσεων, ευθύνες φέρει και η ίδια η Αριστερά για τα δεινά που επισώρευσε στη χώρα μας η τότε διακυβέρνηση. Και τούτο, διότι ουδέποτε αντιτάχθηκε ουσιαστικά —ως κυρίαρχη δύναμη της ελάσσονος αντιπολίτευσης— στον εν γένει δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, στην πνευματική και ηθική παρακμή της, σε όλα εκείνα τα νοσηρά φαινόμενα που μας οδήγησαν αναπόφευκτα στη μέγγενη των μνημονίων.

Τουναντίον, η Αριστερά υπερθεμάτιζε σε κάθε διεκδίκηση, υποστήριζε τους αθρόους διορισμούς, τις υπέρμετρες αυξήσεις και τις αλόγιστες παροχές, ναρκοθετούσε διά των αλλεπάλληλων απεργιών τη δημόσια εκπαίδευση και τη δημόσια υγεία, υπέσκαπτε σε τελική ανάλυση τα θεμέλια του κοινωνικού μας οικοδομήματος.

Επομένως, κυρίες και κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, για ό,τι συνέβη στη χώρα μας έως το 2015 καμία πολιτική παράταξη δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Οι πομφόλυγες περί «παλαιού καθεστώτος» δεν πείθουν τους εχέφρονες πολίτες.