Η ιδιοκτησία της νίκης

Στους ειδικούς του κλάδου δεν είναι άγνωστη ως εκλογική συμπεριφορά. Ξέρουν πως ένα τμήμα του εκλογικού σώματος ακολουθεί απλώς το ρεύμα του νικητή, πως πηγαίνει εκεί όπου φυσάει ο άνεμος. Και πηγαίνει ακόμη και εάν ο άνεμος αλλάζει φορά στο ιδεολογικό φάσμα είτε από τα αριστερά προς τα δεξιά είτε αντίθετα.

Αυτή η αλλαγή φοράς, για παράδειγμα, όρισε και τη μετακίνηση ενός τμήματος των ψηφοφόρων από τη ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ πριν από τέσσερα χρόνια και από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ τώρα. Κάτι που σημαίνει πως, τουλάχιστον γι’ αυτό το τμήμα του εκλογικού σώματος, τα ιδεολογικά φράγματα αποδεικνύονται εξαιρετικά ασθενή. Πέφτουν με ένα φύσημα του ανέμου.

Τα κόμματα δεν μπορούν ασφαλώς να ακολουθήσουν με την ίδια ευκολία το ρεύμα του νικητή. Το μήνυμα του Πρωθυπουργού όμως για το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ισπανία δείχνει πως ακόμη και ένα κόμμα μπορεί να διανύσει μια κάποια απόσταση ακολουθώντας τον ίδιο άνεμο. Μπορεί με το φύσημα του ανέμου να αποκηρύξει τον αριστερό ριζοσπαστισμό για να αγκαλιάσει τη νίκη της σοσιαλδημοκρατίας ως ελπιδοφόρα επικράτηση των «προοδευτικών δυνάμεων».

Και μπορεί στο ίδιο μήνυμα να παραλείπεται η αναφορά στην εκλογική επίδοση της ίδιας της Αριστεράς. Ο άνεμος, με απλά λόγια, φυσάει προς την Κεντροαριστερά. Και ο Πρωθυπουργός πανηγυρίζει για την επιτυχία του PSOE αγνοώντας το Podemos.

Είναι μια εκλογική συμπεριφορά από την οποία δεν απουσιάζει το ωφελιμιστικό στοιχείο. Είναι με την προσδοκία του προσωπικού οφέλους που διεκδικεί κανείς την ιδιοκτησία μιας νίκης. Με το μήνυμά του, ο Πρωθυπουργός επιχειρεί να δανειστεί λάμψη ως αποκλειστικός αντιπρόσωπος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Να δανειστεί λάμψη εκείνος και παράλληλα να αφήσει στη σκιά το Κίνημα Αλλαγής.

Η πολιτική συμπεριφορά του είδους πάσχει ωστόσο στο πεδίο της αξιοπιστίας. Δεν τρέχει και τίποτε όταν ένας ψηφοφόρος είναι πότε με τον ΣΥΡΙΖΑ και πότε με τη ΝΔ. Κάτι τρέχει όμως όταν ένα κόμμα είναι και με τη Βενεζουέλα του Μαδούρο και με την Ισπανία του Σάντσεθ.