Οψιμάθεια και δοκισισοφία*, οι μεγάλες παγίδες του εκλογικού στίβου

Ξεκινώ αυτό το σημείωμα, με την ερμηνεία των δύο, στον τίτλο θέματος λέξεων, από το στοιχειώδες χρέος κάθε γράφοντος να ερμηνεύει γοητευτικές μεν, αλλά άγνωστες λέξεις, στους μη γνωρίζοντες. Και να μην τους υποχρεώνει να κάνουν ζουμ σε κάθε ανάγνωση…

Οψιμάθεια λοιπόν είναι να μαθαίνει κανείς έννοιες όχι σε ώριμες και υπερώριμες ηλικίες, αλλά ήδη από την προεφηβική ηλικία (10-14 ετών). Το υπέρ αυτής της «εκπρόθεσμης» γνώσης είναι το «διδάσκομαι τα πάντα αεί διδασκόμενος».

Το κατά της οψιμάθειας είναι ότι πολλοί κατά δήλωσιν παντογνώστες χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις, χωρίς να τις έχουν ενστερνισθεί και να τις έχουν αφομοιώσει, αλλά από μια αυτάρεσκη λεξιλαγνεία.

Έτσι, συχνά διαβάζουμε… «ανεπανάληπτα» κείμενα, στα οποία ο αναγνώστης καλείται, σύμφωνα με το «σόφισμα της λήψεως του αιτουμένου», να ερμηνεύσει τα άγνωστα δια των αγνώστων, όπως π.χ. «Κάνει πολικό κρύο λόγω του ψύχους» ή «κάνει ζέστη λόγω του …ζεστού καιρού». Γιατί όχι και εκείνο το ανεπανάληπτο: «Λέσβος και Μυτιλήνη, δύο ωραία νησιά…». Ας μη προχωρήσουμε, για να μη χαλάμε τις καρδιές μας…

«Ξερόλες»

Η δεύτερη πληγή της ελληνικής απαιδευσίας, δηλαδή η δοκισισοφία έχει συμβάλει αφάνταστα στην άνευ εξετάσεων προαγωγή κάποιου, από απλό μελετητή και θύμα της ημιμάθειας, σε …φιλόσοφο. Συνήθως τέτοιοι «φιλόσοφοι», ή ερευνητές του Σύμπαντος αυτοχρίζονται με αυτό τον τίτλο, διάφοροι τύποι του περιθωρίου, σε βιογραφικά τους, ή προκαλούν τον χαρακτηρισμό τους αυτό με τη συνδρομή άλλων ημιμαθών από το χώρο του συνδικάτου της δοκισισοφίας. Είναι άραγε τυχαίο ότι τέτοια ονόματα ή ορθότερα τέτοιες φίρμες «ανεπανάληπτων» προσωπικοτήτων εμφανίζονται σε ρεπορτάζ του χώρου του πνεύματος, της επιστήμης και τέχνης;

Μάλιστα η επανάληψη του υψηλού και εν πολλοίς ανέφικτου τίτλου «φιλόσοφος» δημιουργεί πεποιθήσεις σε ευρύτερα αναγνωστικά, ή ραδιοτηλεοπτικά κοινά, εθισμένα στις παγίδες του star system, από το οποίο ξεπηδούν ορισμένοι υποψήφιοι ψηφοδελτίων, που μπαίνουν από το παράθυρο ή τις κερκόπορτες της ημιμάθειας και του θράσους της άγνοιας στο …Πάνθεον πολυσυλλεκτικών οργανισμών (Βουλή, Ευρωκοινοβούλιο, ΟΤΑ, ΑΕΙ, ΤΕΙ και βάλε…).

Εδώ τελειώνει αυτό το σημείωμά μου, με αφορμή τον λιμό της επέλασης (δυστυχώς και με την ανοχή των ηγεσιών ύστερα από αφόρητες πιέσεις) ολόκληρων μεραρχιών από ξερόλες και «μάθε γέρο γράμματα» στους προθαλάμους του… Πάνθεου της Εξουσίας.

Πώς άραγε προστατεύονται οι μη ξερόλες (δοκισίσοφοι) και οψιμαθείς ψηφοφόροι από τις εκλογικές παγίδες που κάνουν τη νύχτα ημέρα;

Και εδώ η θυμοσοφία:

–        Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, μετά την απρόσεκτον εκ της κάλπης απομάκρυνσιν.

–        Πρόσεχε πού βάζεις την υπογραφή σου και την …ψήφο σου.

Θού Κύριε φυλακήν τω στόματί μου!

______________________________

*  Οι δύο αυτές έννοιες αναλύονται υποδειγματικά στους «χαρακτήρες» του Θεοφράστου.