Ο πόλεμος είναι η λύση;

Στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας το 1999, ο «εθνικός» μας διχασμός ήταν ανάμεσα στους υποστηρικτές αυτής της πρακτικής ως μοναδικής εφικτής λύσης και σε εκείνους που αντιδρούσαμε γιατί θεωρούσαμε παραλογισμό να βομβαρδίζεται μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όμορης χώρας στο φινάλε του 20ού αιώνα και να μας φαίνεται έως και φυσιολογικό. Το ίδιο περάσαμε και στην εισβολή στο Ιράκ. Η άμεση ταύτισή μας με τον Μιλόσεβιτς ή τον Σαντάμ, από τους πρώτους, το μόνο που κατάφερε ήταν όχι μόνο να βαθύνει το ρήγμα αλλά να επισημοποιήσει πως ο ανιστόρητος μανιχαϊσμός είναι ο μοναδικός τρόπος μας πια να ερμηνεύουμε τον κόσμο και να χωρίζουμε τους ανθρώπους. Το επιχείρημα «βρείτε μια άλλη λύση πέρα από τον πόλεμο, αλλιώς είστε οπαδοί του Μιλόσεβιτς» ακύρωσε αιώνες σκέψης και στοχασμού σε μια χώρα που επαίρεται πως γέννησε και τα δύο μαζί με τη Δημοκρατία.

Τα ίδια – σε άλλη κλίμακα – περνάμε τώρα και με τον Μαδούρο. Μέχρι και αμερικανική επέμβαση είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν πολλοί και όποιος αντιδρά αθροίζεται αυτόματα στους πολιτικούς υποστηρικτές του Μαδούρο.

Είναι τόσο εύκολη πια η σκέψη «πόλεμος ως μόνη λύση» και εκφέρεται με τόση άνεση από καταδρομείς του πληκτρολογίου και επιδέξιους χρήστες των emoji που από τη μία σε τρομάζει και από την άλλη αποκαλύπτει την απόλυτη γύμνια μας στη συνθετική σκέψη και στην ενσυναίσθηση, αλλά και την άρνησή μας να αποδεχτούμε πως εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Χωρίς καμία υπομονή, δίχως την παραμικρή υποψία πως μπορεί και να μην έχουμε δίκιο, με ακυρωμένες την αμφιβολία και την αυτοσυγκράτηση, ο μόνος δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας είναι οι μετωπικές, οι ρήξεις και βέβαια οι τζάμπα μαγκιές με το ξένο αίμα. Πραγματικά θεωρώ πως πρέπει να μπει ειδικό μάθημα στα σχολεία, τι σημαίνει πόλεμος, τι σημαίνει αίμα, τι σημαίνει απόγνωση και εφιάλτης, μήπως αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε με περισσότερη φειδώ και ευθύνη των λεγομένων μας αυτές τις λέξεις.

Την ίδια συμπεριφορά βέβαια έχουμε και στη μικροκλίμακα του προσωπικού μας κόσμου. Ελάχιστοι θα παλέψουν μια σχέση (οποιαδήποτε σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους) και στο πρώτο στρίμωγμα η ρήξη, οι άλλες πορτοκαλιές και το «πάμε για άλλα» βαφτίζονται ως ωριμότητα και διαφύλαξη του εαυτού μας μακριά από ό,τι μας χαλάει. (Εδώ πρέπει να λογοδοτήσουν κάποτε πολλοί ψυχαναλυτές και ψυχοθεραπευτές, αλλά δεν είναι της παρούσης…)

Είναι πολύ εύκολο να καταστραφούμε, πραγματικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια. Αμολάς στον δρόμο τον χειρότερό σου εαυτό και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η φύση. Το δύσκολο είναι να ζήσουμε μαζί. Ο μόνος πόλεμος που αξίζει να δώσεις είναι να ενωθείς και όχι να χωρίσεις.

Φυσικά και υπάρχουν χαώδεις διαφορές. Δεν μιλάω χριστιανικά, δεν πιστεύω πως τη λύση θα δώσει η αγάπη, δεν γίνεται να αγαπηθούμε όλοι. Αλλά από την άλλη δεν γίνεται να τους νικήσουμε όλους. Εκείνοι που συμφωνούν για τον Μαδούρο, σε άλλο forum σφάζονται για το Μακεδονικό. Σε κάποιο άλλο είναι όλοι Ολυμπιακοί, αλλά παραδίπλα ξαναχωρίζονται οι ίδιοι γιατί οι μισοί είναι ομοφοβικοί και οι άλλοι όχι. Ποιους από όλους θα νικήσεις; Ή, για να σ’ το πω διαφορετικά, ποιους από όλους σου τους εαυτούς θα νικήσεις; Γιατί με αυτούς πολεμάς τελικά.

Ο κ. Οδυσσέας Ιωάννου είναι συγγραφέας – στιχουργός.