Τελικά… σφαχτήκανε

Είναι 11 του περασμένου Οκτώβρη και στο in.gr γράφω την άποψη που ακολουθεί με τίτλο «Τσίπρας – Καμμένος: στο τέλος θα σφαχτούνε». Δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερα προφητικές ικανότητες για να αντιληφθεί κανείς αυτό που φαινόταν να έρχεται. Ενας θυελλώδης πολιτικός έρωτας, για τους περισσότερους παράλογος, δεν θα μπορούσε να έχει άλλο τέλος. Το διαζύγιο ήταν εκρηκτικό, επιβεβαιώθηκε χθες με ποιήματα και νταούλια και τώρα απλά καθίστε στις θέσεις για να δείτε τη συνέχεια.

Τα καλύτερα έπονται. Αλλά ας δούμε τι έγραφα πριν από τρεις μήνες.

Φαίνεται τελικά ότι έρχεται: παρά την απόλυτη ταύτιση ετών, παρά τα κοινά ψέμματα και την συνεχή αλληλοκάλυψη του ενός στα ολισθήματα του άλλου, η πραγματικότητα είναι τόσο αδιέξοδη που μοιάζει να διαλύει την συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου στα εξ ων αυτή συνετέθη. Φαίνεται ότι οι δυο τους, τελικά, θα σφαχτούνε. Και μάλιστα, άγρια.

Ο λόγος δεν είναι φυσικά η ζημιά που έχουν επιφέρει στην Ελλάδα: αυτό ουδέποτε τους απασχόλησε, συνεπώς, θα ήταν αφελές να περιμένει κανείς ότι θα συμβεί τώρα. Ο λόγος είναι ότι η στρατηγική συμμαχία τους έφτασε πια στα όρια της: μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι η επιβίωση του ενός σημαίνει πια όχι τη συμπόρευση αλλά την καταγγελία του άλλου.

Το πρόβλημα είναι πιο οξύ για τον “μικρό” της συγκυβέρνησης – μικρό όχι ηλικιακά, με την έννοια που το είπε ο Βερναρδάκης για τον Τσίπρα, ο υπουργός του που ως κεντρικός παράγοντας της στρατηγικής του πρωθυπουργού θεώρησε ότι τον υπερασπίζεται αποτελεσματικά λέγοντας ότι δεν πρέπει να “χτυπά” κανείς τον κατά τα λοιπά “μεγάλο ηγέτη” λόγω… ηλικίας.

Το πρόβλημα αφορά στον κομματικά μικρό, που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και μικρότερος: τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ του, οι οποίοι όπως όλα δείχνουν μετά βίας σήμερα κινούνται γύρω στη μία ποσοστιαία μονάδα και, συνεπώς, δεν θα κινούνται στους διαδρόμους της επόμενης Βουλής.
Είναι προφανές πια ότι ο Καμμένος άλλαξε πια ρώτα και περνάει στην… αντίσταση. Δεν βλέπει άλλο ενδεχόμενο πολιτικής επιβίωσης – μάλιστα, αρχίζει ξανά να… φλερτάρει τη Νέα Δημοκρατία!…

Αλλά επειδή η εξουσία είναι γλυκιά, όλο απειλεί ότι θα φύγει κι όλο εδώ είναι…
Ομως πια, ακόμα και οι τελευταίες ελπίδες του για επιβίωση, βασισμένες σε αυτή τη στρατηγική, φαίνεται να καταρρέουν: δείχνει να κατάλαβε ότι πρέπει κάποτε αυτό που λέει με αυτό που κάνει να έχουν κάποια σύνδεση μεταξύ τους.

Ο Τσίπρας πάλι έχει μεγαλύτερα περιθώρια να κάνει ακόμα ότι δεν βλέπει αυτή τη θεμελιώδη αρχή: πολύ πιο μεγάλο κόμμα, πρέπει να ξέρει φυσικά ότι θα χάσει, αλλά, προς στιγμή, αισθάνεται ότι διαθέτει ακόμα περιθώρια κάποιων ελιγμών. Αλλωστε, η στήριξη που παίρνει από τους δανειστές εν όψει εκλογών είναι πρωτοφανής, εντυπωσιακή.
Οσο όμως ο Τσίπρας αντέχει, τόσο ο Καμμένος συρρικνώνεται.
Οι δρόμοι τους χωρίζουν, θέλουν δεν θέλουν.
Και δεν υπάρχει τρόπος αυτό να γίνει καλά.
Οταν μάλιστα γίνει, θα σφαχτούνε. Και είπαμε: άγρια.