Στέφανος Τσιτσιπάς: Ο εθνικός ήρωας που τόσο είχαμε ανάγκη

Ξαφνικά αποκτήσαμε νέο «Έλληνα Θεό», όπως αποκαλούμε τον τενίστα Στέφανο Τσιτσιπά. Βοήθειά μας! Ο ίδιος δήλωσε με σεμνότητα «ζω το όνειρό μου». Και πολύ καλά κάνει, καθώς κοπίασε για να φτάσει εκεί που έφτασε. Την ίδια όμως στιγμή ζούμε και εμείς το όνειρό του, σχεδόν το οικειοποιούμαστε, με τρόπο παραληρηματικό. Παρουσιάζοντας στα social media και στον Τύπο τις νίκες του ως νίκες μιας χώρας προορισμένης για να γεννάει θεούς και για να προκαλεί διεθνή θαυμασμό. Μήπως για άλλη μια φορά υπερβάλουμε;

Ο Τσιτσιπάς έχει πει πως αισθάνεται «πολύ υπερήφανος που εκπροσωπώ τα ελληνικά χρώματα». Τον ευχαριστούμε. Ομως, η νίκη του είναι δική του. Δική του και της οικογένειάς του που τον στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. «Υπήρχαν οικονομικά προβλήματα», είχε πει αναφερόμενος στο ξεκίνημά του («Καθημερινή» 18/06/2018): «Το κόστος των ταξιδιών είναι πολύ μεγάλο, και δεν υπήρχε στήριξη από την Ομοσπονδία Αντισφαίρισης ή κάποιον άλλον φορέα.

Ευτυχώς, η αδελφή της μητέρας μου μπόρεσε να μας βοηθήσει, κάτι για το οποίο είμαι πολύ ευγνώμων». Οπότε, πριν να φτάσουμε στο… ελληνικό κύτταρο του «Έλληνα ημίθεου» ή του «Έλληνα Θεού» ή του «μυθικού Ελληνα», στη χαμένη στους αιώνες ιστορική καταγωγή στην οποία μας αρέσει να πιστώνουμε κάθε διάκριση στον αθλητικό στίβο, ας εκφράσουμε πρώτα την ευγνωμοσύνη μας σε αυτή τη γενναιόδωρη θεία.

Δεν προσπαθώ να διακόψω τη γιορτή και να σπείρω τη μιζέρια, είναι παρηγορητικό αυτή τη θλιβερή περίοδο να χειροκροτούμε τον νέο τενίστα και να βρίσκουμε στην επιτυχία του έναν λόγο για να χαρούμε ως συμπατριώτες του. Δεν μπορώ όμως να μην σκεφτώ πως χωρίς τη (Ρωσίδα, υποθέτω, αφού είναι αδελφή της μητέρας του) θεία μπορεί και να μην είχαμε αυτόν τον… Έλληνα θεό, δηλαδή αυτές τις διακρίσεις.  Όπως δεν μπορώ να μην σκεφτώ και με πόση ευκολία έχουμε αποκαθηλώσει τέτοιους θεούς στο παρελθόν.

Ήμουνα νιος και γέρασα παρατηρώντας έναν ολόκληρο λαό να αποθεώνει αθλητές τους οποίους στη συνέχεια, για τον έναν ή για τον άλλο λόγο, απαξίωσε ακόμα και λοιδόρησε _ και δεν αναφέρομαι μόνο σε εκείνους που βρέθηκαν ντοπαρισμένοι.

Η εκτίμηση, ο θαυμασμός, η θεοποίηση κρατάνε όσο κρατάνε και οι νίκες, όσο διαρκεί αυτή η σύντομη καριέρα. Μετά δεν μένει ούτε καν ο σεβασμός για την προσφορά τους. Θυμίζω πόσο έχουμε ειρωνευτεί τον Ιωάννη Μελισσανίδη. Θυμίζω και τι άκουσε τα τελευταία χρόνια ο Πύρρος Δήμας λόγω της εμπλοκής του με την πολιτική, όταν οι αντίπαλοί του άρχισαν ξαφνικά να τον κατηγορούν ακόμα και πως έκανε τις μεγάλες επιδόσεις του ντοπαρισμένος. Μας γύρισε την πλάτη, πήγε στις ΗΠΑ και ησύχασε.

«Όταν αγαπάς έναν τόπο, θέλεις να τον δεις να προοδεύει και είσαι κι εσύ ένα κομμάτι αυτής της ορμής», είχε πει προ ετών σε συνέντευξή της η Βούλα Πατουλίδου, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: «ήμουν εργάτης, με βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα. Μέσα από επιτυχίες, μέσα από απαξίωση, μέσα από κατηγορίες, εσύ πρέπει να ανατρέψεις, να δουλέψεις σκληρά και να τα καταφέρεις».

Για τον Τσιτσιπά, μετά τη σκληρή δουλείά ήρθε η ώρα της επιτυχίας. Εύχομαι να μην έρθει ποτέ η ώρα της αμφισβήτησης, στην οποία με μεγάλη ευκολία περνάμε. Εμείς πάλι, ας κατεβάσουμε το βλέμμα από τις κορυφές του Ολύμπου, και ας τιμήσουμε όπως τους πρέπει, με αγάπη αλλά και με μέτρο, τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν με την αξία και με τη δουλειά τους. Επειδή μπορούσαν και επειδή κοπίασαν, και όχι επειδή κατάγονται απευθείας από το Δωδεκάθεο.