Ο Τσίπρας χάνει την ψυχραιμία του αντιμέτωπος με πραγματικά αδιέξοδα

Σίγουρα δεν ήταν από τις καλύτερες μέρες του κοινοβουλίου η προχτεσινή αποστροφή του πρωθυπουργού αναφορικά με τον Πέτρο Τατσόπουλο αλλά και η γενικότερη συμπεριφορά του.

Όπως και να το δει κανείς, η παρακάτω φράση μάλλον δεν ταιριάζει σε πρωθυπουργό: «Εσείς μπορείτε να βολευτείτε με διάφορα απολειφάδια της πολιτικής ζωής που πέρασαν από τα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ και επειδή είχαν περίεργη σχέση με τη μισή Αθήνα, έφυγαν από τα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα τους παίρνετε εσείς να τους εντάξετε στα δικά σας μπας και πάνε και με την άλλη μισή Αθήνα».

Θυμίζουμε ότι τον Νοέμβριο 2012 ο Πέτρος Τατσόπουλος, που είχε εκλεγεί βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ λίγους μήνες πριν, είχε υποστηρίξει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Crash ότι «Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και αυτοί της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να με αποκαλούν αδερφή», για να προσθέσει: «Δηλαδή, τι άλλο να πω; Τώρα, στα γεράματα, να βγάζω φωτογραφίες με τα παιδιά μου ή με τις συζύγους μου, για ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι «αδερφή» στους φασίστες που τους βολεύει, γιατί όταν είσαι κακός στην Ελλάδα πρέπει να είσαι σε όλα κακός. Δηλαδή, να είσαι και ηλίθιος και “αδερφή” και τραμπούκος και μοχθηρός και όλα».

Η δήλωση Τατσόπουλου είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο γιατί είχε θεωρηθεί σεξιστική: αφενός γιατί θεωρούσε προσβλητικό το χαρακτηρισμό «αδελφή», αφετέρου για την «ποσοτική» αντίληψη με την οποία προσπαθούσε να αποδείξει την «αρρενωπότητά» του.

Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε αντιδράσει, ούτε είχε αποστασιοποιηθεί από τον βουλευτή του. Η ρήξη τους ήρθε αρκετά αργότερα τον Ιανουάριο του 2014 και ύστερα από συνέντευξη του Τατσόπουλου στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι όπου είχε υποστηρίξει ότι «Υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μπορεί να βλέπουν με συμπάθεια τις ιδέες αυτών των ανθρώπων», αναφερόμενος στα έγκλειστα στη φυλακή μέλη της 17 Νοέμβρη.

Τώρα ο πρωθυπουργός της χώρας θεωρεί ότι μπορεί να κάνει «ειρωνείες» και «αστεϊσμούς» προς την αντιπολίτευση, παραβλέποντας ότι σεξιστικοί υπαινιγμοί δια στόματος πρωθυπουργού αποτελούν πολύ πιο προβληματική συμπεριφορά από το τι μπορεί κάποτε να είπε ένας βουλευτής.

Γιατί είναι τόσο εκνευρισμένος ο πρωθυπουργός;

Όμως, η αποστροφή αυτή που ταίριαζε πολύ περισσότερο σε απλό βουλευτή που κραυγάζει εκτός μικροφώνου, δεν ήταν η μόνη στιγμή εκνευρισμού του πρωθυπουργού στη συζήτηση στη Βουλή.

Παρότι φαινομενικά θα ήταν άλλη μια «ευνοϊκή» για αυτόν συνεδρίαση, εφόσον θα ψηφιζόταν άλλο ένα μέρος του «κοινωνικού πακέτου» και μάλιστα με την αντιπολίτευση να έχει δηλώσει ότι θα στηρίξει τα μέτρα, ο πρωθυπουργός κάθε άλλο παρά ως κυρίαρχος του παιχνιδιού εμφανίστηκε.

Αντίθετα, φάνηκε ότι εξαρχής ήθελε να οξύνει το κλίμα και να στοχοποιήσει την αντιπολίτευση, προσπαθώντας να την παρουσιάσει ως «όργανο συμφερόντων», αποφεύγοντας συνάμα να απαντήσεις στα όσα έχουν έρθει στο φως για το ρόλο του κ. Πετσίτη και των σχέσεών του και με το Μέγαρο Μαξίμου και με συγκεκριμένους επιχειρηματίες.

Αποκορύφωμα όλων αυτών η χωρίς προηγούμενο επίθεσή του εναντίον των «Νέων» και του «Βήματος» με κατηγορίες περί διασποράς fake news, παραβλέποντας εμφανώς ότι σε μια δημοκρατία οι πρωθυπουργοί δεν καταγγέλλουν τα ΜΜΕ, αλλά λογοδοτούν στον Τύπο.

Μια κυβέρνηση πιεσμένη σε όλα τα μέτωπα

Παρότι η συνεδρίαση ήταν κανονικά τμήμα της πολιτικής και επικοινωνιακής αντεπίθεσης του ΣΥΡΙΖΑ, ως έναρξη της προεκλογικής περιόδου, στην πραγματικότητα η κυβέρνηση είναι πιεσμένη σε όλα τα μέτωπα.

Ο όποιος θετικός αντίκτυπος των μέτρων του «κοινωνικού πακέτου», έχει ως αρνητικό αντιστάθμισμα την υπερφορολόγηση και τη διαρκή αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, όπως και διαπιστώσεις ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας εξακολουθεί να δυσκολεύεται να πληρώσει το κόστος θέρμανσης.

Το Μακεδονικό εξελίσσεται σε ένα πολιτικό ναρκοπέδιο για την κυβέρνηση, όχι μόνο επειδή οι ΑΝΕΛ επανέλαβαν ότι θα αποσυρθούν από την κυβέρνηση εάν υπερψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών αλλά και γιατί οι κατά καιρούς υπενθυμίσεις της ιδεολογίας του «μακεδονισμού» στη γειτονική χώρα δημιουργούν προβλήματα ακόμη και σε δυνάμεις με υποτίθεται θετική γνώμη για τη Συμφωνία όπως το Ποτάμι.

Επιπλέον, σταθερά στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται ιδιαίτερα αρνητική γνώμη της κοινωνίας για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Την ίδια στιγμή, παρά τις διακηρύξεις ότι ανακτήσαμε τον έλεγχο της πολιτικής, η χώρα παραμένει εξαρτημένη από τις θετικές αξιολογήσεις των εκπροσώπων των «θεσμών, ιδίως από αυτές θα εξαρτηθεί και ορισμένοι πόροι στους οποίους έχει επενδύσει η κυβέρνηση.

Το άγχος για τις αποκαλύψεις για το ρόλο Πετσίτη

Σε όλα αυτά ας προσθέσουμε και μια παράμετρο ακόμη. Η υπόθεση Πετσίτη θίγει την κυβέρνηση σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο, εφόσον απειλεί να γκρεμίσει το αφήγημα περί του «ηθικού πλεονεκτήματος».

Η αποκάλυψη ότι η κυβέρνηση είχε ημιεπίσημη σχέση με έναν άνθρωπο που ήταν ταυτόχρονα «κολλητός» του Νίκου Παππά αλλά και είχε σχέση και με επιχειρηματίες, όπως και οι πληροφορίες ότι υπουργοί της κυβέρνησης εναγωνίως προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν τον επιχειρηματία Λαυρεντιάδη, παραπέμπουν σε μια κυβέρνηση που δεν διαφέρει από προηγούμενες και ως προς την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων ως προς πιθανές διαδρομές «πολιτικού χρήματος».

Όμως, σε μια τέτοια περίπτωση πολύ δύσκολα μπορεί μετά η κυβέρνηση να καταγγέλλει πειστικά όλους τους άλλους για «διαπλεκόμενους».

Η απώλεια της ψυχραιμίας και η πόλωση

Όλα αυτά παραπέμπουν σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που αρχίζει και χάνει τη ψυχραιμία του και επιλέγει ένα δρόμο ακόμη μεγαλύτερης πόλωσης στο πολιτικό σκηνικό.

Όσο περισσότερο δεν θα μπορεί να οικοδομήσει προεκλογικό προφίλ πάνω σε απτά κοινωνικά μέτρα και όσο περισσότερο θα αισθάνεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκτεθειμένη, τόσο περισσότερο θα επενδύει στη ρητορική πόλωση και στις διαρκείς επιθέσεις στην αντιπολίτευση, ακόμη και πέρα από τα όρια της ευπρέπειας

Αυτό είναι σαφές ότι θα οδηγήσει σε μια προεκλογική εκστρατεία όπου η πραγματική πολιτική συζήτηση θα απουσιάζει, τα προγραμματικά ζητήματα θα αφεθούν στην άκρη και ο διάλογος για το μέλλον της χώρας απλώς θα πρέπει να περιμένει.

Μόνο που δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι μια τέτοια στρατηγική τελικά θα ευνοήσει την κυβέρνηση, ακόμη και εάν σε αυτή τη φάση αισθάνονται στο Μέγαρο Μαξίμου ότι ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο τους τόνους θα μπορέσουν να συσπειρώσουν την εκλογική βάση αναπαράγοντας κάθετες –υποτίθεται– διαχωριστικές γραμμές.

Για την ακρίβεια πολύ πιο πιθανό είναι το εκλογικό σώμα να αντιληφθεί ακριβώς το στοιχείο της απώλειας της ψυχραιμίας, της ρητορικής πόλωσης πέραν κάθε ορίου και της καταγγελτικής υπερβολής ως ένδειξη αδυναμίας και δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να δώσει «με αέρα» την εκλογική μάχη.

Μόνο σε μια τέτοια περίπτωση, η στρατηγική του Μαξίμου θα έχει γυρίσει μπούμερανγκ, εφόσον η εμπειρία δείχνει ότι ένα μέρος του εκλογικού σώματος πάντα ταλαντεύεται προς τον νικητή της αναμέτρησης.