Ημίγυμνη στο Λούβρο

Κάποτε το ζητούμενο ήταν «Απ’ έξω εμφάνιση, από μέσα άνεση» για να θυμηθούμε το διάσημο διαφημιστικό σλόγκαν (του Γιώργου Καρατζαφέρη) για γνωστή μάρκα εσωρούχων. Στην πραγματικότητα εκείνο όπου κυρίως εστιάζαμε ήταν το «απ΄ έξω εμφάνιση», επιλέγοντας τα κατάλληλα ρούχα για κάθε περίσταση: «Τα καλά μας» για τις εξόδους του Σαββατοκύριακου, το κοστούμι μας για το θέατρο ή για μια επίσκεψη, κάτι πιο σπορ για μια χαλαρή βόλτα…

Οι εποχές άλλαξαν, πολλά πράγματα απλουστεύθηκαν, το ίδιο και το ντύσιμο. Μας προέτρεψαν εξάλλου διάφοροι, από υπουργούς και διευθυντές πολιτιστικών οργανισμών ως και επιφανείς ιερωμένοι: «Ελάτε σε εμάς και με τα σκισμένα τζιν».

Και αρχίσαμε να πηγαίνουμε, καθένας ντυμένος όπως ήθελε, ορισμένοι ντυμένοι σαν λέτσοι, σε μουσεία, σε θέατρα, σε διαλέξεις, σε επίσημες εκδηλώσεις… Είναι ωραίο να απελευθερώνεσαι από τις συμβάσεις του παρελθόντος, αν θεωρήσουμε πως το ντύσιμο μπορεί να λειτουργεί και ως σύμβαση. Μπορεί όμως να μην υπάρχουν όρια; Ε, δεν μπορεί.

Διαβάζοντας πρόσφατη καταγγελία Αυστραλίδας τουρίστριας (και instagram influencer) σύμφωνα με την οποία δεν της επιτράπηκε η είσοδος στο Μουσείο του Λούβρου επειδή ήταν σχεδόν ημίγυμνη, αισθάνθηκα πως επιτέλους κάποιος επιχείρησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να ξαναθέσει τα όρια.

Αυτός δεν ήταν βεβαίως η νεαρά με την κακόγουστη (ιδιαίτερα για μέρα μεσημέρι) εμφάνιση, αλλά ο φύλακας που τη σταμάτησε.

Ήταν τόσο αγενής όσο ισχυρίζεται η κοπέλα; Κακώς. Δεν θα έπρεπε. Όμως, απαγορεύοντάς της την είσοδο, μας θύμισε κάτι που κακώς το είχαμε ξεχάσει: Πως ένα κάποιο dress code ακόμα και όταν δεν επιβάλλεται πρέπει, σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις, να τηρείται.

Δεν είναι ούτε πολυτέλεια, ούτε κατάλοιπο ενός αραχνιασμένου παρελθόντος, ούτε μαγκιά. Ενας τρόπος για να δείξουμε τον πολιτισμό και τον σεβασμό μας είναι.